Δελφοί: Σεργιάνι στον «Ομφαλό της Γης»

Πολλοί λένε ότι είναι από τους πλέον συγκλονιστικούς χώρους σε τούτο τον πλανήτη, που επιβάλλεται όσο κανένας άλλος στη σκέψη του ανθρώπου

Στην αρχή του εκπληκτικού φαραγγιού στην Πέτρα της Ιορδανίας στέκομαι απέναντι από μια σύντομη επιγραφή και ένα σχέδιο χαραγμένα στον βράχο. Είναι ένα αφιέρωμα Έλληνα στρατιώτη, μια μνεία του «Ομφαλού της Γης», των Δελφών, που οι Έλληνες έπαιρναν μαζί τους όπου πήγαιναν. Και εγώ είχα μαζί μου μια θαυμαστή μνεία, το δοκίμιο του Γιώργου Σεφέρη για τους Δελφούς. Όταν άνοιξα τις «Δοκιμές», άνοιξαν αμέσως και τα φτερά μου, και σαν τους μυθικούς αετούς που άφησε ο Δίας να πετάξουν από τις δυο άκρες του κόσμου, ανάμεσα στις Φαιδριάδες Πέτρες: «(...) Ο μύθος μπορεί να σημαίνει πως οι σκοτεινές δυνάμεις είναι το προζύμι του φωτός· πως όσο πιο έντονες είναι, τόσο πιο βαθύ γίνεται το φως όταν τις κυριαρχήσει. Και συλλογίζεται κανείς πως αν το τοπίο των Δελφών πάλλει από μια τέτοια εσωτερική μαρμαρυγή, είναι γιατί δεν υπάρχει ίσως γωνιά στη γη μας που να ζυμώθηκε τόσο πολύ από τις χθόνιες δυνάμεις και από το απόλυτο φως». Οντως, το τοπίο των Δελφών είναι από τα πλέον συγκλονιστικά που υπάρχουν στον κόσμο. Το ομολογούν πολλοί που το έχουν βιώσει. Γιατί οι Δελφοί δεν είναι μόνο ένα μουσείο της αρχαίας ελληνικής τέχνης και ιστορίας, δεν είναι μόνο ένα εκπληκτικό τοπίο που το φως που ακτινοβολεί ερεθίζει τα μάτια. Είναι ένα τοπίο που μιλά στο νου και την ψυχή για μεγάλα πράγματα, για τη δύναμη του Θεού της αρμονίας, του φωτός και της μαντικής, μιλά για μεγάλες ιδέες, όπως οι Αμφικτιονίες. Γενικώς το τοπίο των Δελφών, τα μνημεία, το μουσείο με τον αυστηρό Ηνίοχο, οι πηγές, οι πέτρες, όλα αυτά δεν δίνουν απλώς την εντύπωση ενός σπουδαίου αρχαιολογικού χώρου, αλλά ενός τοπίου που πειράζει σύσσωμο τον επισκέπτη και τη στάση ζωής που κρατά ως τώρα.

Ουράνιο τοπίο και δελφική ιδεολογία

Ανεβαίνοντας το πλακόστρωτο που πάτησαν τόσοι και τόσοι άνθρωποι προσερχόμενοι ως προσκυνητές χιλιάδες χρόνια τώρα, αφήνουμε αριστερά τον Θησαυρό των Αθηναίων (κτίστηκε με τα λάφυρα της νικηφόρας μάχης του Μαραθώνα το 490 π.Χ.)· και καθώς βαδίζουμε προς το πρώτο ξέφωτο του τοπίου, όπου οι περισσότεροι επισκέπτες σταματούν να φωτογραφηθούν ακουμπισμένοι σε έναν κίονα. Τότε είναι που έρχονται ξανά στον νου τα λόγια του δημοσιογράφου και κριτικού τέχνης του βρετανικού «Guardian» Τζόναθαν Τζόουνς·  ένας από τους προσκυνητές που λέγαμε:

«Οι Δελφοί, στην Ελλάδα, έχουν την ισχυρή αξίωση να θεωρούνται το πιο θαυμάσιο τοπίο πάνω στη γη. Απ' την τελευταία σύντομη επίσκεψή μου εκεί μου έχουν εντυπωθεί στο μυαλό ως το αρχέτυπο όλων των κλασικών ζωγραφικών έργων της τοπιογραφίας· η ονειρική τοποθεσία που κατά κάποιον τρόπο ο Τέρνερ, ο Κλοντ και ο Πουσέν προσπαθούσαν να απεικονίσουν στα έργα τους. Στη μνήμη μου, ο κρυστάλλινος γαλανός ουρανός των Δελφών φωτίζει τα μάρμαρα και ασημώνει τα φύλλα των λιόδεντρων, κάνοντάς τα να σπινθηροβολούν εντονότερα ακόμη και από τα φωτεινότερα έργα του Τέρνερ. Το τοπίο αυτό μοιάζει να γεννήθηκε στον ουρανό, είναι αιθέριο. Τα γνήσια χρώματά του και η τέλεια αρμονία του πολιτισμού και της φύσης το ανυψώνουν στον φανταστικό κόσμο των θεών. Στους Δελφούς η ελληνική μυθολογία γίνεται πραγματικότητα».

Κι όλο κι ανεβαίνουμε προς τον ναό του Απόλλωνα, οι κίονες του οποίου - όσοι παραμένουν ακόμα όρθιοι απέναντι στους θυελλώδεις αιώνες - μοιάζουν με πιόνια πάνω στη σκακιέρα της ανθρώπινης σκέψης. Ενας θα μπορούσε να γράφει «Γνώθι σαυτόν» (έχε αυτογνωσία), ένας άλλος «Μηδέν άγαν» (μην κάνεις τίποτε το υπερβολικό), κι ένας άλλος «μέτρον άριστον», κι άλλοι να εκφράζονται χρησιμοποιώντας άλλα αποφθέγματα της αρχαίας σοφίας. Οι διαστάσεις του ναού είναι εντυπωσιακές, αλλά και το βάρος του. Οι ξαπλωμένες στη γη αρχαίες πέτρες διασώζουν τη μουσική μιας μακρόσυρτης εμπειρίας. Πρώτα η επικοινωνία των ανθρώπων γινόταν με τη Μητέρα Γη μέσω των αναθυμιάσεων κάποιου υπόγειου υδάτινου ρεύματος που έβγαιναν στην επιφάνεια από μια ρωγμή της στεριάς. Οι άνθρωποι ακουμπούσαν το κεφάλι τους στη γη, τους έπαιρνε ο ύπνος και η Μεγάλη Μητέρα τούς μιλούσε στα όνειρά τους: «Πρώτα δοξάζω απ' τους θεούς στη δέησή μου/ την πρωτομάντισσα τη Γη· (…)» λέει ο Αισχύλος στις «Ευμενίδες».

Αλλά όσο κι αν οι εξάρσεις της στεριάς είναι επιβλητικές, το φως είναι παντοκράτωρ. Ετσι έγινε ο θεός του φωτός και της αρμονίας ο Απόλλωνας, κυρίαρχος εδώ. Σκότωσε τον Πύθωνα, τον γιο της Μεγάλης Μητέρας, και εγκαταστάθηκε εκείνος πάνω από την ιερή ρωγμή της γης, για να αποκαλύπτει εκείνος τα μελλούμενα στους θνητούς μέσω της Πυθίας και των ιερέων του.

Ετσι όλη η ιστορία του ελλαδικού χώρου πέρασε από εδώ, από τον τρίποδα, δίπλα στη ρωγμή που καθόταν η Πυθία μασουλώντας φύλλα δάφνης, και από τον  ιερέα που κατέγραφε τις άναρθρες κραυγές της για να τις μετουσιώσει μαζί με τους άλλους ιερείς σε χρησμό. Από τον τόπο που θα διάλεγαν οι άνθρωποι της αρχαϊκής εποχής για να στήσουν την αποικία τους στην ξένη γη, μέχρι τα μεγάλα γεγονότα της κλασικής εποχής και των χρόνων των μεγάλων μακεδόνων βασιλέων.

Ολες οι πολιτικές εξελίξεις, τα ιστορικά επεισόδια, η ιδεολογία του ελληνικού χώρου, αποτυπώνονταν στα αρχιτεκτονήματα, στα γλυπτά, στα αγάλματα που αφιέρωναν οι ελληνικές πόλεις με κάθε ευκαιρία στον θεό που όχι μόνο γνώριζε τα μελλούμενα, αλλά τα αποκάλυπτε και στους θνητούς, γεγονός που τον έκανε τον πλέον σεβαστό απ' όλους. Και πιο πάνω ήταν το θέατρο που κτίστηκε από τους βασιλείς του ελληνιστικού βασιλείου της Περγάμου, τον 2ο αι. π.Χ., για την εκτέλεση μουσικών και θεατρικών αγώνων. Αυτή την επιτομή του ελληνικού πολιτισμού που συμβολίζουν οι Δελφοί είχε στον «αλαφροΐσκιωτο» νου του ο εξαιρετικός Αγγελος Σικελιανός (και η συμπαραστάτριά του Εύα Πάλμερ), όταν προσπάθησαν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα να ξαναθυμίσουν τη δελφική ιδέα με τις γιορτές σε αυτό το θέατρο:

«Στο νου των νέων Ελλήνων,

οπού λούζεται στο νέο

ρόδινο φως βαθιά,

παίζεται κάποια μίμηση

της πάλης του άνηβου Θεού,

του νέου Απόλλωνα,

όταν σκότωσε τον Πύθωνα…»

Ο άνθρωπος των Δελφών, όπως τον αποκαλεί ο Γιώργος Σεφέρης, είχε κάπου εδώ, κοντά στο στάδιο, το σπίτι του. Συναντήθηκαν κι εδώ οι δύο ποιητές και ίσως εδώ να πέρασαν πρώτη φορά από τον νου του Σεφέρη τέτοιες ιδέες: «Καθώς περνούν τα χρόνια και με τη βοήθεια των ποιητών μας αρχίζουμε και υποψιαζόμαστε πόσο βαθιά μπορούν και πάνε οι αντίλαλοι της παράδοσής μας, ξεκαθαρίζουμε σιγά-σιγά ποια είναι τα πράγματα που μας ξεχωρίζουν μέσα στον κόσμο που ζούμε»…

Τόπος ξεχωριστός από τον άλλο κόσμο

Είναι αδύνατο να αφήσουμε κάτω τις «Δοκιμές» και να  ξεφύγουμε από την περιγραφή του Γιώργου Σεφέρη των Δελφών, ερχόμενος από τη θάλασσα, από την Ιτέα:

«Πάνω στους Δελφούς, αφού περάσεις το χωριό, και σε φέρει ο δρόμος μπροστά στο τέμενος, έχεις το αίσθημα πως μπήκες σ' έναν τόπο ξεχωρισμένο από τον άλλο κόσμο. Είναι ένα αμφιθέατρο φωλιασμένο πάνω στα πρώτα σκαλοπάτια του Παρνασσού. Κατά την ανατολή και το βοριά, τον κλείνουν οι Φαιδριάδες: η Υάμπεια που κατεβαίνει σαν την πλώρη ενός μεγάλου καραβιού και κόβει τη λαγκαδιά· η βόρεια Ροδινή όπου ακουμπά σχεδόν το Στάδιο. Κατά τη δύση ο βραχώδης τοίχος του Αϊ-Λια, και πιο πέρα τα βουνά της Λοκρίδας, η Γκιόνα, όπου βλέπεις τον ήλιο να βασιλεύει. Αν γυρίσεις τα μάτια κατά το Νοτιά, έχεις μπροστά σου τις ρωμαλέες γραμμές της Κίρφης και, στα πόδια της, τη λαγκαδιά του Πλειστού. Ο Πλειστός είναι ξερός το καλοκαίρι· βλέπεις να γυαλίζει στον ήλιο η στεγνή κοίτη του, όμως μια ροή από λιόδεντρα ξεχύνεται, θα 'λεγες, και πλημμυρίζει όλο τον κάμπο της Αμφισσας, ως το γιαλό, όπου τα πρωτοβλέπει ο θαλασσοπόρος. Πιο κοντά, είναι στιλπνές οι πέτρες των ερειπίων της Μαρμαριάς, όπου ξεχωρίζουν οι τρεις κολόνες του Θόλου. Πήγαινα να ξεχάσω την Κασταλία. Ωστόσο το νερό της έχει μιαν ευωδιά από θυμάρι».

Γιατί νιώθουμε εδώ μια τέτοια δόνηση;

«Συλλογίζομαι αυτά τα μεγάλα κύματα βυθού μέσα στο χρόνο, που μεταθέτουν τις έννοιες των λέξεων. Λ.χ. η έννοια της λέξης χρησμός, πού έχει πάει στον καιρό μας; Η λέξη έγινε ένα αρχαιολογικό αντικείμενο. Σύμφωνοι. Ομως η έννοιά της; Μήπως πήρε ανεπαίσθητα τούτη ή εκείνη την επιστημονική ή μαθηματική μορφή; Ποιος το ξέρει. Ωστόσο εκείνο που αισθάνεται κανείς είναι ότι, στο βάθος του σημερινού στοχασμού, κάτι πρέπει να μένει από εκείνες τις παλιές καταλυμένες εκφράσεις. Αλλιώς, πώς θα μπορούσαμε να νιώσουμε εδώ μια τέτοια δόνηση;»

Γιώργος Σεφέρης, «Δελφοί», στις «Δοκιμές» (Β' τόμος, εκδόσεις Ικαρος)

Το κεραυνοβόλο βλέμμα του Ηνίοχου

Παρακολουθούσα τον εκπληκτικό Ηνίοχο μόνο του, στο κέντρο της μεγάλης αίθουσας του μουσείου των Δελφών, που γέμιζε και άδειαζε από κόσμο, με «ακίνητη κίνηση που σου κόβει την ανάσα» όπως γράφει ο Σεφέρης. Είτε άδεια όμως είτε γεμάτη, στην αίθουσα κυριαρχούσε το διαπεραστικό βλέμμα του.

Τα ένθετα μάτια του τρέπουν σε φυγή το βλέμμα σου όταν το συναντήσουν αλλά εκείνο, όπως στα όνειρα, θέλει να αποδράσει αλλά μένει καθηλωμένο σε αυτή την κεραυνοβόλα συνάντηση. Το «υπερβόρειο» όμως κοριτσάκι – ίσως από τις χώρες που λέγεται ότι ο Απόλλωνας επισκεπτόταν μερικούς μήνες τον χρόνο – κοίταξε στα μάτια τον Ηνίοχο. Είχε μείνει μόνο του στην αίθουσα, με την τεράστια φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη στον λαιμό της, και ανταπέδωσε στα ίσια το βλέμμα του Ηνίοχου με το συνοφρυωμένο δικό της.

Σούφρωσε τα φρύδια της, πέρασε από μπροστά του και στάθηκε στο άλλο προφίλ του αγάλματος. Το βλέμμα του Ηνίοχου την ακολούθησε. Εκείνη έκρυψε την αναστάτωσή της, ψύχραιμη, σταμάτησε, κοίταξε ξανά στα μάτια τον αρχοντογεννημένο νέο, τον σημάδεψε με τη φωτογραφική μηχανή της και κράτησε για πάντα το βλέμμα του στη ψυχή της.

Ο Ηνίοχος είναι μοναδικός, και τότε που υπολογίζεται ότι φιλοτεχνήθηκε, στο διάστημα ανάμεσα στην αρχαϊκή και την κλασική εποχή (480-460 π.Χ.), και όταν βρέθηκε το 1896 από τους γάλλους ανασκαφείς, κάτω από τους βράχους που κύλησε από τις Φαιδριάδες ο αρχαίος σεισμός.

Ηταν το πρώτο αρχαίο χάλκινο άγαλμα μεγάλων διαστάσεων που είχε βρεθεί ως τότε. Οπως συμβαίνει πάντα και στη διαμάχη των βλεμμάτων, ο Ηνίοχος είναι νικητής. Φορεί στο κεφάλι το διάδημα του νικητή μιας αρματοδρομίας. Ηταν πάνω στο τέθριππο άρμα και κρατούσε αποφασιστικά τα χαλινάρια τρέχοντας προς τη νίκη. Το αφιέρωσαν μάλλον οι Δεινομενίδες, ο Πολύζαλος, τύραννος των Συρακουσών, για τη νίκη του στην αρματοδρομία στα Πύθια, ή για τη νίκη του αδελφού του Ιέρωνα.

Ξένοι, φιλοξενία, ξεναγοί…

Ο αρχαιολογικός χώρος των Δελφών βρίσκεται πάνω στον δρόμο που περνά μέσα από την Αράχοβα. Δεξιά είναι ο κυρίως αρχαιολογικός χώρος και το μουσείο και αριστερά ξεκινά το μονοπάτι για τα ερείπια του ναού της Αθηνάς Προναίας. Ονομάστηκε έτσι γιατί αυτός ο θόλος ήταν το πρώτο ιερό που συναντούσαν οι επισκέπτες. Ολα αυτά απέχουν από την Αθήνα 170 χλμ. Αμέσως μετά είναι το χωριό Δελφοί, με την πολύ ωραία θέα προς τον ελαιώνα της Αμφισσας και την ακρογιαλιά της Ιτέας. Από τα πιο καλά σημεία απόλαυσης αυτής της θέας είναι οι εξώστες του «Delphi Palace» (τηλ. 22650 82151-2, www.delphi-hotels.gr), του πάλαι ποτέ «Ξενία» των Δελφών.

Η έννοια των ταξιδιωτών και της ξενίας τους υπήρχε από πολύ παλιά σε αυτόν τον τόπο, καθώς το ιερό και το μαντείο έφερναν ανθρώπους από κάθε γωνιά της Μεγάλης Ελλάδας και από τα ξένα ακόμη. Πάντα υπήρχε ένα μεγάλο ρεύμα περιηγητών, ασίγαστο αιώνες ολόκληρους. Ηδη από τα χρόνια του Πλούταρχου υπήρχαν ξεναγοί που ξεναγούσαν τους επισκέπτες στο τέμενος και στα αξιοθέατα γύρω από αυτό. Και τώρα, οι ξεναγοί με τις ομπρέλες τους το καλοκαίρι ξεναγούν τους επισκέπτες στον αρχαιολογικό χώρο, που όμως δεν τους δένει πια μια κοινή πίστη, αλλά ο καθένας κουβαλά τον προσωπικό του μύθο, σαν τα προσωπικά του είδη του ταξιδιού.

Για τη φιλοξενία τους υπάρχουν ακόμη, μεταξύ πολλών άλλων, και τα «Amalia Hotel Delphi» (τηλ. 22650 82101-5, www.amaliahotels.com), «Απολλωνία» (τηλ. 22650 82919,www.hotelapollonia.gr), «Θόλος» (τηλ. 22650 82268), «Παρνασσός» (τηλ. 22650 82321,www.parnassos.org), «Λητώ» (τηλ. 22650 82302, www.leto-delphi.gr), «Πυθώ» (τηλ. 22650 82850, www.pithohotel.gr).

Εδώ χτυπά η γαστριμαργική καρδιά της Ρούμελης, όπου «στα Σάλωνα σφάζουν αρνιά και στο Χρισσό κριάρια». Στον παραδοσιακό οικισμό Χρισσό (7,5 χλμ. από τους Δελφούς), την αρχαία Κρίσα όπου διασταυρώνονται τα αρχαία μονοπάτια που πήγαιναν στους Δελφούς, σφάζουν όντως προβατίνες και τις κάνουν κοντοσούβλι, ένα ψητό κρέας πολύ δύσκολο να το πετύχεις, αλλά και πολύ νόστιμο αν το πετύχεις. Ο γνωστός Φούρλας το πετυχαίνει στο Χρισσό, αλλά και ο «Γαργαντούας» στους Δελφούς. Φαγητό προσφέρουν επίσης ο «Βάκχος» για κλασική ελληνική κουζίνα και ο «Επίκουρος» με διεθνείς προεκτάσεις.

tovima

Ταξίδι στο Ναύπλιο

Θα μπορούσε να είναι και απόφαση της στιγμής.

Πάμε Ναύπλιο !!!

Μια πόλη με ιστορία, όμορφη και φιλική η οποία  υπήρξε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους στα χρόνια 1828-1833. Το Ναύπλιο είναι γνωστό για το Μπούρτζι, αυτό  το  μικρό φρούριο χτισμένο σε μια νησίδα μέσα στο λιμάνι, για το Παλαμήδι  που δεσπόζει στην πόλη, για την Ακροναυπλία, αλλά και ως τόπος δολοφονίας του Ιωάννη Καποδίστρια.

Αρχαιολογικά ευρήματα αποδεικνύουν την ύπαρξη της πόλης από τα μυκηναϊκά χρόνια. Σύμφωνα  με την ελληνική μυθολογία στην τοποθεσία της σημερινής πόλης, ο Ναύπλιος- γιός του Ποσειδώνα-  ίδρυσε τη Ναυπλία.

Ακόμη και αν πηγαίνεις για πρώτη φορά, αμέσως μπαίνεις στο νόημα. Πρέπει να την περπατήσεις αυτή την πόλη. Ξεκινάμε λοιπόν για μια ημερήσια απόδραση στο Ναύπλιο ευθύς αμέσως:

Σημείο πρώτης εκκίνησης η πλατεία Συντάγματος, που δείχνει ανέγγιχτη στο πέρασμα των χρόνων και είναι στενά συνδεδεμένη με τη διαδρομή του Ναυπλίου στην Ιστορία. Μια σύντομη περιήγηση στα γύρω στενά τα οποία είναι γεμάτα ζωή και όμορφες εικόνες,  είναι αρκετή, γιατί η δική μας πρόταση είναι περισσότερο πεζοπορική. Με  το μάτι να  ανοίγει λοιπόν προς τη θάλασσα ή προς τα ενετικά κάστρα, ο στόχος είναι να τα δείτε όλα με μια κυκλική βόλτα μερικών χιλιομέτρων.

Η μεγάλη πλατεία μπροστά στην προκυμαία της πόλης είναι το δεύτερο σημείο εκκίνησης. Απέναντι σας είναι το Μπούρτζι και λίγο πιο κάτω ο φάρος.  Ένα πλακόστρωτο υπέροχο μονοπάτι αγκαλιάζει την Ακροναυπλία - σας  προτείνουμε ανεπιφύλακτα να το περπατήσετε. Στέκει  δίπλα στη θάλασσα, με μόνο μια κατεύθυνση – αυτή την παραλία της Αρβανιτιάς η οποία βρίσκεται ακριβώς κάτω από το Παλαμήδι. Από το μεγάλο κυκλικό πάρκινγκ πάνω από την παραλία, έχετε  δ ύ ο  ε π ι λ ο γ έ ς :

Η πρώτη θα σας πάει ψηλά. Ανεβείτε τα 999 σκαλιά για να δείτε όλη την πόλη από ψηλά. Δεν είναι καθόλου δύσκολο, δεν απαιτεί ιδιαίτερη φυσική κατάσταση. Ο καθένας ας πάρει το χρόνο του σε αυτή την ανάβαση. Στο τέλος όλοι ανεξαιρέτως θα θαυμάζουν την πόλη από ψηλά. Τι και αν τρέμουν λίγο τα πόδια μετά το κατέβασμα… Ξεχάστε το!  

Πάμε αμέσως στη δεύτερη επιλογή. Μόλις κατέβετε  τα σκαλιά, προτείνουμε να κινηθείτε προς τα αριστερά, με κατεύθυνση την παραλία του Καραθώνα. Ένα εξίσου πανέμορφο μονοπάτι δίπλα στη θάλασσα αναζητά παρέα. Σας προτείνουμε να πείτε ναι και σε αυτή την πρόκληση. Περίπου στα μισά της διαδρομής, υπάρχει «το νεράκι» – ένα αναρριχητικό πεδίο, από τα ωραιότερα στη Χώρα μας.

Και αυτό το μονοπάτι τιμάται ιδιαιτέρως. Θα συναντήσετε δρομείς, ποδηλάτες αλλά και οικογένειες. Πάρτε μαζί σας νερό, φορέστε αθλητικά και αφεθείτε στη μαγεία της φύσης. Υπογραφούμε ότι θα γυρίσετε στην πόλη του Ναυπλίου ξεκούραστοι. Ίσως λίγο πεινασμένοι. Δεν ανησυχούμε καθόλου για αυτό. Ότι και αν επιλέξετε θα μείνετε απόλυτα ευχαριστημένοι!

Και όταν έρθει η ώρα της επιστροφής ίσως να θέλετε λιγάκι ακόμη… Την επόμενη φορά. Σε αυτή την πόλη θα ξαναπάτε!

Μ. Α.

praktikesidees

Καμιά πόλη δεν μοιάζει με το Las Vegas!

Η πιο εξωφρενική πόλη του κόσµου, µια αρχιτεκτονική σαλάτα, η πρωτεύουσα του τζόγου, αλλά και ένας παράδεισος του shopping και του καλού φαγητού. Καµιά πόλη δε µοιάζει µε το  Las Vegas, τον πιο «τεχνητό» αλλά άψογα στηµένο τουριστικό προορισµό της Γης. Ό,τι κι αν πιστεύεις, όσα κι αν έχεις ακούσει, αυτή την πόλη πρέπει να τη δεις από κοντά για να την πιστέψεις.


Στην έρηµο της Nevada, στη µέση του πουθενά, ξεφυτρώνει µια πυραµίδα, παραδίπλα το Άγαλµα της Ελευθερίας, απέναντι ένα τεράστιο χρυσό λιοντάρι, µετά ο Πύργος του Άιφελ, κάτι σιντριβάνια χορεύουν βαλς, ένα ηφαίστειο εκρήγνυται θεαµατικά, ο Ιούλιος Καίσαρας σού εύχεται καλό shopping, γίνεσαι µάρτυρας µιας πειρατείας, περνάς πάνω από τα κανάλια της Βενετίας: Θα µπορούσε να είναι ο ορισµός του κιτς -ίσως και να είναι- όµως το Strip έχει µια αλλόκοτη γοητεία, έχει vibes που σε παρασύρουν, σε κάνουν να υποκύπτεις στην υπερβολή χωρίς να το καταλαβαίνεις, και καταλήγεις να µην µπορείς να τη χορτάσεις. Είναι αναπάντεχο: Είναι κιτς, αλλά ωραίο κιτς. Είναι κιτς καλοφτιαγµένο. 

Για τους εθισµένους στον τζόγο, βέβαια, όλα αυτά περνάνε σε δεύτερη µοίρα. Το Las Vegas είναι γι' αυτούς η γη της επαγγελίας. Εδώ το πάθος τους είναι νόµιµο, έρχονται αποφασισµένοι να κυνηγήσουν την τύχη τους µέχρι τελικής πτώσεως, πάνω από µια ρουλέτα, µπροστά στα φρουτάκια, αντιµέτωποι µε την τράπουλα σε όποιο τυχερό παιχνίδι µπορείς να φανταστείς. Γι' αυτούς η δράση µεταφέρεται από τα (πεντακάθαρα) πεζοδρόµια του Strip στα (επίσης πεντακάθαρα) ενδότερα των υπερπολυτελών ξενοδοχείων, εκεί όπου βρίσκονται τα χλιδάτα casinos, εκεί όπου µείνουν άγρυπνοι για µέρες ελπίζοντας να τινάξουν την µπάνκα στον αέρα, παρέα µε ποτά κερασµένα από το κατάστηµα. 

Αξίζει να δεις 

Τα αξιοθέατα στο Las Vegas είναι ουσιαστικά τα εντυπωσιακά, αχανή ξενοδοχεία που θα δεις το ένα δίπλα στο άλλο στην κεντρική λεωφόρο Las Vegas Boulevard, το επονοµαζόµενο «Strip»(σηµαίνει και «λωρίδα», εκτός από αυτό που φαντάζεσαι). Όλα έχουν µέσα casinos, αναρίθµητα µαγαζιά, εστιατόρια, clubs και ό,τι άλλο τραβάει η όρεξή σου. Τα καλύτερα: 

Luxor: Μοιάζει µε αιγυπτιακή πυραµίδα, µόνο που αντί για πέτρα, είναι ντυµένη εξωτερικά µε µαύρα τζάµια. Στην είσοδο θα σε υποδεχτεί η Σφίγγα και ένας οβελίσκος µε ιερογλυφικά. Μέσα, θα βρεθείς να περπατάς δίπλα σε τεράστια αγάλµατα θεών της Αιγύπτου. Είναι από τα παλιότερα µεγάλα ξενοδοχεία του Strip. 

MGM Grand: Το υπερµεγέθες µπρού-τζινο λιοντάρι στην είσοδο ζυγίζει 45 τόνους - αλλά τα πάντα είναι τεράστια εδώ. Η «City of Entertainment», µεταξύ άλλων, προσφέρει ζωντανό θέαµα µε τίγρεις που σουλατσάρουν βαριεστηµένα πίσω από το τζάµι, ενώ στο MGM θα βρεις µαζεµένους µερικούς από τους µεγαλύτερους chefs του κόσµου, όπως είναι ο Joel Robuchon, ο Wolfgang Puck και ο εθνικός σταρ Emeril Lagasse, οι οποίοι έχουν παραρτήµατα των εστιατορίων τους εδώ. 

Ceasar's Palace: Πολλά κτίρια κολληµένα το ένα δίπλα στο άλλο, µε κοινό παρονοµαστή κάτι που µοιάζει µε αρχαία ρωµαϊκή αρχιτεκτονική, κίονες, κλασικά αγάλµατα, σιντριβάνια, όλα από µάρµαρο, όλα υπερβολικά, όλα χλιδάτα. Θα µπεις οπωσδήποτε στο Forum Shops, ένα τεράστιο εµπορικό κέντρο, όπου θα δοκιµαστούν σοβαρά τόση η αυτοπειθαρχία σου όσο και το πιστωτικό όριο της κάρτας σου. 

Bellagio: Μια τεράστια τεχνητή λίµνη είναι αυτό που πρωτοβλέπεις, όταν περνάς από µπροστά του. Αν είσαι τυχερή, θα ακούσεις τις πρώτες νότες µιας γνωστής µελωδίας και µπροστά στα µάτια σου θα υψωθούν δεκάδες σιντριβάνια που θα χορεύουν ρυθµικά, όµορφα φωτισµένα, σε ένα καταπληκτικό υπερθέαµα. Μόλις µπεις στο lobby του ξενοδοχείου, θα µείνεις µε το στόµα ανοιχτό: Πολύχρωµα λουλούδια από φυσητό γυαλί στολίζουν το ταβάνι σε ένα µοντέρνο έργο τέχνης. Αυτό είναι ένα από τα πιο καλόγουστα (και ακριβά) ξενοδοχεία του Strip. 

Venetian: Μια µικροσκοπική Βενετία στη µέση της ερήµου. Αληθινά κανάλια, µε αληθινό νερό, γεφυράκια και αληθινούς γονδολιέρηδες που σε πάνε βόλτα, διασχίζουν το εµπορικό κέντρο του ξενοδοχείου και σε αφήνουν σε ένα σκηνικό-πιστό αντίγραφο της πλατείας του Αγίου Μάρκου. Όλα αυτά, βέβαια, σε εσωτερικούς χώρους: Το ταβάνι έχει βαφτεί σαν ουρανός, µε το ροζ-γαλάζιο χρώµα του σούρουπου στη Μεσόγειο, ενώ στα λιθόστρωτα κυκλοφορούν ξυλοπόδαροι και τραγουδιστές, µια gelateria προσφέρει αυθεντικό ιταλικό παγωτό και κάπου θα δεις και το παλάτι του ∆όγη. 

Paris-Las Vegas: Εδώ θα περπατήσεις στα σοκάκια της Πόλης του Φωτός (τα καταστήµατα και τα ονόµατα των οδών είναι στα γαλλικά), θα δεις την Αψίδα του Θριάµβου, το Λούβρο, την Όπερα του Παρισιού, ακόµα και το Σηκουάνα. Μεγάλη τραξιόν, φυσικά, ο Πύργος του Άιφελ, όπου υπάρχει και εστιατόριο µε γαλλική κουζίνα - και θέα το Strip στο gourmet πιάτο σου. 

Wynn: Έχει την υπογραφή -κυριολεκτικά- του δισεκατοµµυριούχου ιδιοκτήτη Steve Wynn. Πρόκειται για το πιο καινούργιο ξενοδοχείο στο Strip (και χτίζονται διαρκώς κι άλλα), και είναι σίγουρα το πιο πολυτελές. Στο εµπορικό κέντρο του φιλοξενεί από τους πιο διάσηµους haute couture και haute joaillerie οίκους µέχρι πεντάστερα εστιατόρια και τη µοναδική αντιπροσωπεία Ferrari στη Νεβάδα. 

Stratosphere Tower: Έχει εκατό ορόφους και τα πιο γρήγορα ασανσέρ της Αµερικής. Αυτό που θα σε ζαλίσει, όµως, δεν είναι το ύψος ούτε το ποτάκι που θα πιεις στο bar, αλλά η συγκλονιστική θέα του Las Vegas.

yupi

Καναδάς…μαγευτικό ταξίδι με απίστευτες φωτογραφίες!

Ο Καναδάς είναι χώρα της Βόρειας Αμερικής, η δεύτερη μεγαλύτερη στον κόσμο, με πρωτεύουσα την Οττάβα.

Ως πρώην αποικία της Μεγάλης Βρετανίας, είναι μέλος της Κοινοπολιτείας των Εθνών και τυπικώς κεφαλή της χώρας είναι η βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου.

Ο Καναδάς εχει αναδειχθεί ως μια από τις πιο ειρηνικές, ανεπτυγμένες και πολυπολιτισμικές χώρες στον κόσμο.

Η ονομασία της χώρας προέρχεται , κατά πάσα πιθανότητα, από την λέξη των αυτοχθόνων Ινδιάνων Χιούρον-Ιροκουά «kanata», που σημαίνει «χωριό» ή «καταυλισμός». Το 1535 , ο γάλλος εξερευνητής Ζακ Καρτιέ εξέλαβε λανθασμένα την λέξη «kanata» ως τοπωνύμιο της περιοχής γύρω από την σημερινή Πόλη του Κεμπέκ και στους πρώτους χάρτες του σημείωσε με την ονομασία «Rivière du Canada» τον ποταμό Άγιο Λαυρέντιο.

Κατά μία άλλη εκδοχή, λιγότερο πιθανή, η ονομασία Καναδάς προέρχεται από τα ισπανικά, μιας και οι ισπανοί χαρτογράφοι σημείωναν την περιοχή που δεν είχαν εξερευνήσει βορείως του Κόλπου του Μεξικού με τις λέξεις «acà nada» («εδώ τίποτα»).

pxleyes
el.wikipedia

O τόπος μου: Νέα Υόρκη

του Βασίλη Μακρή

Θα ήθελα η Νέα Υόρκη να ήταν ο τόπος μου. Αλλά αυτό δεν γίνεται. Δεν γίνεται γιατί η Νέα Υόρκη, δεν μπορεί να είναι τόπος κανενός. Κανενός, όμως. Είναι η πιο ελεύθερη πόλη του κόσμου. Δεν δεσμεύεται από κανέναν και δεν δεσμεύει κανέναν. Και δεν υπάρχει διαπραγμάτευση για αυτό.

Η Νέα Υόρκη δεν είναι προορισμός, είναι ταξίδι. Ένα ταξίδι στην ελευθερία. Οι σκέψεις και, κυρίως, οι αισθήσεις ελευθερώνονται και παράγουν μία άγνωστη (μέχρι εκείνη τη στιγμή) ένταση, για οτιδήποτε αντιλαμβανόμαστε.
Για παράδειγμα, ξαφνικά ανακαλύπτεις τη μυρωδιά αυτής της πόλης. Ναι. Η Νέα Υόρκη έχει την δική της μυρωδιά. Μοναδική και ίδια, τόσα χρόνια τώρα.
Έχει και τον δικό της ήχο. Ένα συνεχές βουητό, με μία σειρήνα ασθενοφόρου η πυροσβεστικής, στο βάθος, που δεν σταματάει ποτέ. Και όταν σηκώσεις τη ματιά σου ψηλά, για να δεις, θα πεις "δεν το πιστεύω". Καί δεν θα το πεις από μέσα σου. 

Η Νέα Υόρκη, είναι το κέντρο του κόσμου. Αλλά μπορεί να είναι και η άκρη του κόσμου. Η μία, ή η άλλη. Δεν έχει σημασία αυτό. Σημασία έχει ότι μπορεί να είναι και τα δύο μαζί.
Μπορεί να έχει ένταση και ηρεμία ταυτόχρονα. Να έχει φως και σκοτάδι μαζί. Ευγένεια και βαρβαρότητα. Πολιτισμό και βία. Είναι ακριβή και φτηνή. Κάνει πάρα πολύ κρύο και πάρα πολύ ζέστη. Βλέπεις τις πιο όμορφες γυναίκες και τις πιο άσχημες. Έχει δικαιοσύνη και είναι και άδικη μαζί. Δίνει ευκαιρίες και τις παίρνει πίσω, όποτε θέλει. Σε θέλει, αλλά δεν της καίγεται και καρφί. Σου δίνει χρόνο, αλλά δεν φτάνει ποτέ.
Πως να φτάσει. Γίνονται πάντα περισσότερα από αυτά που προλαβαίνεις. Βλέπεις αυτά που δεν ξέρεις ότι υπάρχουν, βλέπεις αυτά που υπάρχουν και είναι σαν να μη τα ξέρεις. Σου μιλάνε και είναι αλλιώς. Μιλάς και ακούς και η φωνή σου αλλιώς. Σαν να ξαναγεννιέσαι. Ή, μήπως ξαναγεννιέσαι.

Σίγουρα, όμως, είναι μία πολύ ισχυρή δόση, σε όλες τις αισθήσεις. Μία ισχυρή δόση που δεν "καίει" το μυαλό μας, αλλά "καίγεται" αυτή, η ίδια, στο μυαλό μας. Και τότε χρειαζόμαστε την επόμενη...

Οι δικές μου, είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Οχτώ.

http://www.protagon.gr