Mόλυβος: Σαγηνευτικός αριστοκράτης

Η ομορφιά του Μόλυβου προκαλεί: εδώ, στο βορειοδυτικότερο άκρο της Λέσβου, η ένταση της λυτρωτικής γοητείας είναι τέτοια που οι αντιστάσεις κάμπτονται, οι όποιες αμφιβολίες περνούν σε δεύτερη μοίρα, οι αισθήσεις αναζωογονούνται. Για να το πούμε πιο απλά, ο Μόλυβος είναι προκλητικά όμορφος, το ωραιότερο δώρο της Λέσβου στον επισκέπτη και μάλλον το αδιαφιλονίκητο επιχείρημα για διακοπές στο νησί του Ελύτη.

Η εικόνα του Μόλυβου με τα εκατοντάδες πετρόκτιστα σπίτια, το γραφικό του λιμανάκι και το βενετσιάνικο κάστρο των Γατελούζων να «στεφανώνει» τον ψηλότερο λόφο του χωριού, είναι από τις πιο αναγνωρίσιμες ολόκληρης της Λέσβου· και η πρώτη εικόνα που «σε βάζει στο κόλπο» πως κάτι συμβαίνει εδώ.

Και η εικόνα των αμέτρητων τουριστών που το καλοκαίρι γεμίζουν ασφυκτικά τα γραφικά του καλντερίμια είναι εκείνη που σε πείθει πια πως ήρθες στον πιο δημοφιλή προορισμό του νησιού. Με το δικό του ιδιαίτερο χρώμα, που διατηρείται αναλλοίωτο σε πείσμα των «εκσυγχρονιστικών» καιρών μας, ο Μόλυβος είναι μαζί παραδοσιακός μα και αριστοκράτης, αρχοντικός μα και οικεία ζεστός, βγαλμένος λες από τα εγχειρίδια για το «πώς πρέπει να διατηρείται ένας παραδοσιακός οικισμός».

Βλέπεις, από το 1965, όταν και επίσημα χαρακτηρίστηκε ως τέτοιος, δεν επιτρέπεται σε κανέναν να χτίσει στο χωριό καινούργια κατασκευή με άλλα υλικά, παρά μόνο με πέτρα και ξύλο. Μα έχουν άδικο;

Για ούζα στο λιμάνι

Το ίδιο το χωριό είναι ένα αξιοθέατο που θες να φωτογραφήσεις από κάθε μεριά, κάθε ώρα της μέρας. Σπάνια συναντάς τέτοια αγαστή συνεργασία της πέτρας και του ήλιου, σπάνια κάθε «κάδρο» της φωτογραφικής σου μηχανής είναι κι ένα ακόμα αριστούργημα, με τις αμέτρητες κεραμοσκεπές να ξεχωρίζουν με το έντονο χρώμα τους.

Μια βόλτα όμως στο χωριό θα σου αποκαλύψει κι άλλες γωνιές: η Δημοτική Πινακοθήκη, με αξιόλογα έργα των Τσαρούχη, Μυταρά, Χαλεπά και άλλων, αξίζει μια θέση στο πρόγραμμά σου. Οπως και η όμορφη βασιλική του Ταξιάρχη, του 1795, στο κέντρο του χωριού, και η παραλία του Μόλυβου, με την άμμο και τα καθαρά νερά, που την προτιμούν σταθερά οι φανατικοί φίλοι του χωριού.

Και βέβαια το λιμανάκι του Μόλυβου, με τα καΐκια του, τα καφενεδάκια και τις ταβέρνες, για παρεΐστικες βραδιές με ντόπιο ούζο και όλους τους απαραίτητους θαλασσομεζέδες, ο ένας καλύτερος από τον άλλο, να καταφτάνουν στο τραπέζι σου με καταιγιστικούς ρυθμούς.

Τα καντούνια και οι βρύσες

Περίπου 62 χλμ. χωρίζουν τον Μόλυβο από τη Μυτιλήνη και έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο (τουλάχιστον) διαδρομές καθώς έρχεσαι από την πρωτεύουσα. Η πρώτη είναι μέσω Καλλονής και Πέτρας· και η δεύτερη μέσω Μανταμάδου και Βαφειού. Διαφορά στα χιλιόμετρα δεν υπάρχει και οι δύο διαδρομές μάλιστα είναι εξίσου όμορφες, οπότε η? επιλογή είναι δική σου.

Οταν φτάσεις, όμως, στον Μόλυβο, το ίδιο το χωριό σε παίρνει από το χέρι και σε οδηγεί ανάμεσα στα καλντερίμια του, για να γνωρίσεις ένα ένα τα γραφικά δρομάκια του, μα και τους ανθρώπους του. Να ανέβεις στην αγορά, για να βρεις μαζεμένα τα περισσότερα μαγαζιά του χωριού με ό,τι τραβάει η ψυχή σου, να περπατήσεις κάτω από τα «σαρκίμια», τις φυλλωσιές δηλαδή που σκεπάζουν τον δρόμο χαρίζοντας τη δροσιστική σκιά τους, να πιάσεις κουβεντούλα με τους μαγαζάτορες, να τσουγκρίσεις μαζί τους και ένα και δύο και τρία ρακοπότηρα για το καλωσόρισμα.

Και πάλι μετά να χαθείς στα στενά δρομάκια του και κάθε φορά να βγαίνεις και σ' άλλη ανθισμένη αυλή, να ανακαλύπτεις κι άλλη μία από τις περίπου 25 βρύσες με τις ανάγλυφες επιγραφές, απομεινάρια των οθωμανικών χρόνων. Αμέτρητα τα καντούνια του Μόλυβου, αμέτρητες και οι εκπλήξεις που σε περιμένουν σε κάθε τους γωνιά.

Και όπου κι αν βρίσκεσαι, να μη χάνεις ποτέ τον προσανατολισμό σου: πώς να τον χάσεις, άλλωστε, αφού σχεδόν από παντού θα βλέπεις ή το κάστρο των Γατελούζων στην κορφή πάνω από το χωριό, ή τη θάλασσα; Βλέπεις, ο Μόλυβος έχει χτιστεί στις (απότομες ενίοτε) πλαγιές ενός λόφου, κάτι που κάποτε επέτρεπε στους κατοίκους να αντιλαμβάνονται έγκαιρα τις επιθέσεις πειρατών και σήμερα χαρίζει απίστευτη θέα... αφ' υψηλού!

Μόλυβος ή Μήθυμνα;

Ποιο είναι το πραγματικό όνομα του χωριού; Μόλυβος ή Μήθυμνα; Η απάντηση είναι: και τα δύο. Η αρχαία πόλη που πρωτοχτίστηκε εδώ ονομαζόταν «Μήθυμνα», όπως λεγόταν η κόρη του βασιλιά Μακαρέα, έτσι την αναφέρει ο Θουκυδίδης στην ιστορία του, και έτσι διασώθηκε μέχρι και τα χρόνια της πτώσης του Βυζαντίου. Την εποχή των Γατελούζων εμφανίστηκε και η ονομασία «Μόλυβος», χωρίς να είναι βέβαιο από πού προήλθε αυτό το όνομα (ο άφθονος ορυκτός μόλυβδος της περιοχής είναι μια, ανεπιβεβαίωτη, εκδοχή).

Για αρκετούς αιώνες οι δύο ονομασίες επίσημα συνυπήρξαν, μέχρι το 1912, έτος απελευθέρωσης της Λέσβου και ένωσης με την Ελλάδα. Τότε ο οικισμός πήρε ξανά το αρχαίο του όνομα Μήθυμνα (έτσι αναφέρεται σε χάρτες, επίσημα έγγραφα κλπ.), ωστόσο οι Μυτιληνιοί προτιμούν να τον αποκαλούν Μόλυβο.

Πέτρα: Αυστηρή και περήφανη

Είναι το χωριό της Παναγίας, με τον πελώριο βράχο με τα αμέτρητα σκαλοπάτια, την θάλασσα με τα «παγωμένα» νερά και την αρχοντιά των παλιών καιρών να γεμίζει ακόμα τα καντούνια της. Η Πέτρα δεν έχει τη φήμη και τη σαγήνη του γείτονα Μόλυβου, η ομορφιά της όμως δεν σε αφήνει να την προσπεράσεις.

Ενα από τα πιο σημαντικά κεφαλοχώρια της βόρειας Λέσβου, η Πέτρα απέχει περίπου 57 χλμ. από τη Μυτιλήνη και γύρω στα 5 από τον Μόλυβο. Είναι μάλιστα από εκείνα τα χωριά που χωρίς να ξέρεις ποιο είναι, το αναγνωρίζεις αμέσως. Μπορείς να κάνεις κι αλλιώς; Ο θεόρατος βράχος που δεσπόζει καταμεσής του χωριού δεν σου αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες. Είναι μάλιστα τόσο? παράταιρος με το υπόλοιπο τοπίο που λες «δεν μπορεί, θα έπεσε από τον ουρανό»! Ποιος ξέρει; Με περίπου σαράντα μέτρα ύψος, ο πελώριος βράχος φιλοξενεί στην κορφή του ένα από τα πιο σημαντικά προσκυνήματα στη Λέσβο, την εκκλησία της Παναγιάς της Γλυκοφιλούσας. Η λαϊκή παράδοση λέει πως ένας ναυτικός μετέφερε κάποτε με το πλοίο του την εικόνα της Παναγίας, όταν μια νύχτα συνειδητοποίησε πως η εικόνα χάθηκε από το καράβι. Περνώντας, λένε, νύχτα ανοιχτά της Πέτρας, είδε ένα φως στην κορφή του βράχου, πήγε το άλλο πρωί και βρήκε την εικόνα εκεί. Ετσι χτίστηκε η εκκλησία, που έκτοτε συγκεντρώνει πιστούς από όλα τα χωριά της Λέσβου. Ενας άλλος θρύλος, μάλιστα, λέει πως κανείς δεν μπορεί να μετρήσει τα σκαλιά που οδηγούν στην κορφή. Οι? προσεκτικοί τα βγάζουν 114, συνήθως όμως μέχρι να φτάσεις στην εκκλησία έχεις χάσει το λογαριασμό και? φτου κι απ' την αρχή.

Ενα άλλο σημαντικό αξιοθέατο στην Πέτρα είναι το «αρχοντικό της Βαρελτζίδαινας», ένα παλιό αρχοντόσπιτο του 18ου αι., με εντυπωσιακά καλοδιατηρημένη ξυλόγλυπτη διακόσμηση και πλούσιες τοιχογραφίες. Πήρε το όνομά του από την τελευταία ιδιοκτήτρια που έζησε εδώ μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο: σήμερα είναι ανοιχτό και επισκέψιμο για το κοινό (είσοδος δωρεάν).

Στην Πέτρα μην παραλείψεις να κάνεις μπάνιο στη μήκους 3 χλμ. παραλία της. Πρόσεξε όμως: τα νερά εδώ είναι? κυριολεκτικά «κρυστάλλινα», ήτοι τόσο κρύα που θέλει γερές αντοχές!

Fast Info

ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΩΝ ΓΑΤΕΛΟΥΖΩΝ

Το έφτιαξαν οι Βυζαντινοί, το αναστήλωσαν οι Βενετσιάνοι και οι Οθωμανοί ήρθαν για να βάλουν κι εκείνοι τη δική τους πινελιά πάνω του. Το κάστρο του Μόλυβου είναι το δεύτερο μεγαλύτερο στη Λέσβο, πίσω από εκείνο της Μυτιλήνης, και αποτελεί σημείο αναφοράς όχι μόνο για το χωριό, μα για ολόκληρο το νησί. Οταν οι Βυζαντινοί εγκατέλειψαν τη Λέσβο, το κάστρο περιέπεσε σε αχρησία για πολλά χρόνια, ώσπου το επισκεύασε στα 1373 ο Ενετός Φραγκίσκος Γατελούζος, εξ ου και αποκαλείται και «κάστρο των Γατελούζων».

Από το εσωτερικό του σήμερα δεν σώζονται πολλά πράγματα, αξίζει ωστόσο να κάνεις μια βόλτα για να δεις τη μεγάλη κεντρική καστρόπορτα, τους πυργίσκους και τις πολεμίστρες του και αν είσαι τυχερός, να παρακολουθήσεις κάποια εκδήλωση εδώ, με φόντο ολόκληρο το Αιγαίο?

Μανταμάδος: Οι μάστορες του πηλού

Ο Μανταμάδος είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση: χρωστά το όνομά του στην πλούσια κτηνοτροφική του παράδοση, δημιούργησε ολόκληρη σχολή αγγειοπλαστών που στο πείσμα των καιρών επιμένουν ακόμη να δημιουργούν κομψοτεχνήματα, και φιλοξενεί το μοναστήρι του πιο «άγριου» Αγιου της Λέσβου.

Είναι από εκείνα τα χωριά που πρέπει να φτάσεις σχεδόν στην είσοδό τους για να τα δεις. Αθέατος από μακριά, ένεκα του φόβου επιδρομών, ο Μανταμάδος (1.100 κάτοικοι) αποκαλύπτεται 37 χλμ. βόρεια της Μυτιλήνης, έπειτα από μια παραλιακή διαδρομή εξωπραγματικής ομορφιάς. Οι αμέτρητες κεραμιδοσκεπές σε βάζουν στο κλίμα της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, και οι πετρόκτιστες κατοικίες του (από ντόπια πέτρα) σε πΟ Μανταμάδος ήταν ανέκαθεν χωριό κτηνοτρόφων, με μεγάλη παράδοση στα βοοειδή. Σ' αυτή μάλιστα την ασχολία των κατοίκων οφείλει και το όνομά του: «μαντάς» στην τουρκική γλώσσα θα πει «βόδι». Οχι βέβαια πως και η καλλιέργεια της ελιάς πήγαινε πίσω, όπως άλλωστε και σ' όλο το νησί. Η κτηνοτροφία, ωστόσο, ήταν εκείνη που έδωσε τη βάση και για την παραγωγή των εξαιρετικών γαλακτοκομικών που θα πάρουν το όνομα του χωριού και θα το κάνουν ξακουστό πολύ πέρα από τα στενά όρια του νησιού. Γάλα, γιαούρτι, τυριά, όλα φτιαγμένα με περισσή τέχνη από τους ντόπιους παραγωγούς, που πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσεις εδώ για να πάρεις μια αυθεντική μανταμαδιώτικη γεύση.

Το χωριό άλλωστε ποτέ δεν είχε έλλειψη σε μαστόρους. Και από τους πιο επιδέξιους και μερακλήδες ήταν (και είναι) οι ντόπιοι αγγειοπλάστες. Μπορεί πια οι αυθεντικοί παραδοσιακοί αγγειοπλάστες να μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, η πλούσια παράδοση της τέχνης, ωστόσο, διακρίνεται ακόμα. Ο Δημήτρης Κουβδής και ο Στέλιος Σταμάτης, από τους τελευταίους παραδοσιακούς αγγειοπλάστες, θυμούνται τους καιρούς που από τον Μανταμάδο έφευγαν καραβιές ολόκληρες με κουμάρια, τσικάλια, θυμιατά και λανίδες του γάμου... Οι εποχές πέρασαν, οι καιροί άλλαξαν, τα κεραμικά ωστόσο είναι ακόμα από τα «εξαγώγιμα» είδη του χωριού, που πρέπει να πάρεις μαζί σου από τον Μανταμάδο.είθουν για την αρμονική συνύπαρξη του χωριού με το περιβάλλον του.

Επίσκεψη στον Μανταμάδο, όμως, χωρίς προσκύνημα στο μοναστήρι του Ταξιάρχη, του πιο «φοβερού» άγιου της Ορθοδοξίας, δεν νοείται. Η μονή του αγίου είναι από τα πιο δημοφιλή προσκυνήματα στη Λέσβο και οι πιστοί που συρρέουν στη χάρη του έχουν πολλά να πουν για τα θαύματά του.

Η Συκαμιά η Γοργόνα

Οταν μπροστά σου απλώνονται τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα, τότε η έμπνευση έρχεται πλούσια και δημιουργεί αξεπέρασματα αριστουργήματα. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις την αίσθηση που σου προκαλεί η εξωπραγματική ομορφιά της Συκαμιάς;

Κι άντε ύστερα να δώσεις άδικο στον Στράτη Μυριβήλη που, όπως λένε, περνούσε ατέλειωτα απογεύματα κάτω από τη μουριά του λιμανιού, γράφοντας τα κορυφαία μυθιστορήματά του. Στη Σκάλα Συκαμιάς, στο απόμενο μα γραφικό και αβίαστα όμορφο χωριουδάκι στο βορεινό τέρμα της Λέσβου (51 χλμ. από τη Μυτιλήνη), θα βρεις ένα ιδανικό ησυχαστήριο, έναν μικρό παράδεισο που ακόμη (ευτυχώς) δεν έχει γνωρίσει τη σύγχρονη ανάπτυξη των τουριστικών υποδομών.

Ενα μικρό λιμανάκι, με ένα βράχο στην είσοδό του και πάνω του χτισμένο το εκκλησάκι της Παναγιάς της Γοργόνας, απ' όπου ο Μυριβήλης εμπνεύστηκε το ομώνυμο βιβλίο του, άλλο ένα σήμα-κατατεθέν της Λέσβου.

Αυτό είναι όλο κι όλο το χωριό της Σκάλας, κι έπειτα κάποιες ταβερνούλες δίπλα στο κύμα για πεντανόστιμη μυτιληνιά κουζίνα, με πιάτα βασισμένα σε παραδοσιακές συνταγές. Οσο για το μπάνιο σου, μπορείς να επιλέξεις είτε την παραλία της Σκάλας είτε τα βοτσαλωτά Κάγια, λίγο παραπέρα. Τρία χιλιόμετρα βορειότερα βρίσκεται η «μητρόπολη» της Σκάλας, η Συκαμιά, αμφιθεατρικά χτισμένη στην πλαγιά του λόφου, με ασύγκριτη θέα στη θάλασσα και στα απέναντι μικρασιατικά παράλια.

Αξίζει τον κόπο να περιδιαβείς τα καλοφτιαγμένα της δρομάκια, να δεις την όμορφη βασιλική της Αγίας Φωτεινής, καθώς και το πατρικό σπίτι του Μυριβήλη.

ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ: Ο «ΑΓΡΙΟΣ» ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ

Η απόκοσμη μορφή, φτιαγμένη από κερί και χώμα ποτισμένο με αίμα, είναι από τα πιο «φοβερά» προσκυνήματα σ' ολόκληρο τον ορθόδοξο κόσμο. Είναι η εικόνα του Ταξιάρχη Μιχαήλ, στον Μανταμάδο με το ανάγλυφο πρόσωπο του θαυματουργού προστάτη της Λέσβου, που όμοιά της δεν υπάρχει πουθενά.

Πολλά είναι τα προσκυνήματα στη Λέσβο, από την Αγιάσο και την Πέτρα μέχρι τη Μονή Υψηλού και τον Αγιο Ραφαήλ. Και σε όλα συρρέουν οι πιστοί με κατάνυξη και προσμονή· στον Ταξιάρχη του Μανταμάδου όμως έρχεσαι και με... φόβο. Γιατί εδώ θα δεις τη μοναδική ανάγλυφη εικόνα της Ορθοδοξίας, την εικόνα του Ταξιάρχη Μιχαήλ, που όσο φοβερή είναι στην όψη, άλλο τόσο πόνο κρύβει η ιστορία της.

Πριν από κάμποσους αιώνες, όταν οι πειρατές λυμαίνονταν τις θάλασσες, Σαρακηνοί επιτέθηκαν στον Στένακα, έναν οικισμό που βρισκόταν τότε κοντά στον σημερινό Μανταμάδο. Οι πειρατές χτύπησαν και το μοναστήρι του Ταξιάρχη και κατέσφαξαν όλους τους μοναχούς (πλην ενός), πριν, σύμφωνα με την παράδοση, βρουν και οι ίδιοι τον θάνατο από την οργή του Αρχάγγελου. Λέγεται, λοιπόν, πως ο μοναχός που επέζησε, ο Γαβριήλ, πήρε κερί και χώμα ανακατεμένο με το χώμα των σφαγμένων καλογέρων και έφτιαξε με τα χέρια του την ανάγλυφη εικόνα του Ταξιάρχη.

Μαύρος στην όψη, με τραχιά χαρακτηριστικά, ο άγιος φαίνεται να αλλάζει όψη κατά καιρούς, ανάλογα λένε με τη διάθεσή του. Αλλοτε, άγριος και απόμακρος, άλλοτε πιο γλυκύς και ήπιος, ο Ταξιάρχης υποδέχεται τους προσκυνητές δίπλα ακριβώς στην είσοδο της σημερινής μονής. Και οι πιστοί του προσφέρουν τα δικά τους δώρα, τάματα, τιμαλφή, πολύτιμα αντικείμενα Και βέβαια αμέτρητα ζευγάρια σιδερένια παπούτσια, που τα αφήνουν μπροστά στην εικόνα του, για να τα «περπατήσει» ο άγιος, που πάντα κυνηγά και εκδικείται όσους αθετούν τον λόγο τους. Και πράγματι, έπειτα από λίγο καιρό τα σιδερένια παπούτσια «λιώνουν» από τη χρήση και οι πιστοί αφήνουν άλλα, καινούργια, για να συνεχίσει ο Αρχάγγελος το έργο του.

Αν ψάχνεις μία αφορμή για να δεις από κοντά τον «φοβερό» άγιο της Λέσβου, δεν υπάρχει καλύτερη από το πανηγύρι του Ταξιάρχη, την Κυριακή των Μυροφόρων, που συγκεντρώνει κόσμο από ολόκληρο το νησί.

Κι απέ στην Εφταλού...

Το τραγούδι λέει «να πάμε από την Πέτρα ως τον Μόλυβο ξυπόλητοι κι απέ στην Εφταλού...». Δεν είναι απαραίτητο να πας ξυπόλητος, σαν έρθεις όμως στην Εφταλού θα διαπιστώσεις και μόνος σου πως μόλις έκανες ένα υπέροχο δώρο στον εαυτό σου!

Σε απόσταση αναπνοής από τον Μόλυβο (4 χλμ.), η Εφταλού είναι για τους Μυτιληνιούς -και για όσους... αισθάνονται Μυτιληνιοί!- συνώνυμο της γαλήνης. Καταφύγιο και πηγή έμπνευσης του Ηλία Βενέζη, είναι μια περιοχή που ποτέ δεν έφτασε να γίνει αυτό που λέμε «οικισμός», «χωριό», κι όμως είναι τόσο όμορφη που λες «πώς γίνεται να μην κατοικήθηκε τούτος ο παράδεισος;».

Ισως γιατί εδώ βρίσκονται τα περίφημα ιαματικά λουτρά της Εφταλούς και κανείς δεν θέλησε ποτέ να διαταράξει τις λεπτές φυσικές ισορροπίες. Πλούσια σε χλωριούχο λίθιο, αμμώνιο, κάλιο, νάτριο και άλλες ουσίες, τα νερά της Εφταλούς πηγάζουν από χλωρονατριούχο ραδιενεργό πηγή και ενδείκνυνται για παθήσεις όπως χρόνιους ρευματισμούς, αρθρίτιδες, ισχιαλγίες, οσφυαλγίες, χολολιθιάσεις, στηθικά νοσήματα, χρόνιες εκφυλιστικές αρθροπάθειες, παραδοντοπάθειες και αρκετές ακόμη.

Να θυμάσαι, βέβαια, πως στην Εφταλού θεραπεύεται και η πιο σημαντική «ασθένεια» της εποχής μας: μια βουτιά στα γαλανά νερά της θάλασσας εδώ είναι το καλύτερο αγχολυτικό, ο ιδανικότερος τρόπος «φόρτισης» των μπαταριών και πλήρους αναζωογόνησης ψυχή τε και σώματι...

ΦΑΓΗΤΟ

Συνώνυμο του καλού και πλούσιου φαγητού, ο «Βαφειός» (Βαφειός, τηλ. 22530 71752) θα σας μυήσει στους ντόπιους μεζέδες και στα μαγειρευτά, με ακατανίκητες προτάσεις το αρνί με ρεβίθια και το αρνάκι στη γάστρα. Στο λιμανάκι του Μόλυβου μην παραλείψετε να τιμήσετε την ντόπια κουζίνα στο «Χταπόδι» (Μόλυβος, τηλ. 22530 71317), με ό,τι θαλασσινό τραβάει η ψυχή σας. Δοκιμάστε μελανούρια, σκαθάρια και συναγρίδα, ενώ αν επιμένετε για μαγειρευτά, επιλέξτε κάτι από τον πλούσιο κατάλογο. Στην Εφταλού απολαύστε τοπική μαγειρική στη «Χρυσή Ακτή» (Εφταλού, τηλ. 22530 71879). Στη Συκαμιά θα καθίσετε σίγουρα κάτω από τη Μουριά του Μυριβήλη στη «Σκαμνιά» (Σκάλα Συκαμιάς, τηλ. 22530 55319) για απίθανο λιαστό χταπόδι, εξαιρετικά παστά για το ούζο σας, αλλά και αστακούς κατευθείαν από το ενυδρείο. Δοκιμάστε επίσης φρέσκα ψάρια και θαλασσινά στην «Ανεμόεσσα» (Σκάλα Συκαμιάς, τηλ. 22530 55360), δίπλα στο εκκλησάκι της Παναγιάς της Γοργόνας.

Εξαιρετικό αφιέρωμα της εφημερίδας "ΕΘΝΟΣ"

Αν σας άρεσε το θέμα κάντε ένα "Like" και κοινοποιήστε το στους Φίλους σας...!

Αν σας αρέσει η σελίδα μας. Πατήστε μου αρέσει για την σελίδα μας στο facebook.

Μια παραλία κρυμμένη μέσα στο βουνό

Ένα εντυπωσιακό έργο τέχνης που δημιούργησε η ίδια η φύση...

Μια κρυμμένη παραλία στα νησιά Μαριέτα, στην ακτή Πουέρτο Βαγιάρτα, στο Μεξικό! Φαίνεται σαν να κατέρρευσε η οροφή του βουνού δημιουργώντας μια υπέροχη, ιδιωτική παραλία!

Η κρυμμένη παραλία στα νησιά Μαριέτα έγινε περισσότερο γνωστή από τον διάσημο ωκεανογράφο Ζακ Κουστώ. Ο Κουστώ εξερευνώντας την θαλάσσια ζωή των νησιών γοητεύτηκε από την ποικιλομορφία και τον πλούτο της υποβρύχιας ζωής. Κοραλλιογενείς ύφαλοι, χελώνες, δελφίνια, φάλαινες και πουλιά είναι οι μόνοι τυχεροί κάτοικοι των νησιών.

Τα νησιά Μαριέτα είναι μια ομάδα από μικρά ακατοίκητα νησιά λίγα μίλια ανοικτά των ακτών του Nayarit. Είναι το φανταστικό αποτέλεσμα της ηφαιστειακής δραστηριότητας χιλιάδων χρόνων. Το συγκεκριμένο νησάκι στο οποίο βρίσκεται η κρυμμένη παραλία είναι εντελώς ακατοίκητο και είναι μόνο μια ώρα μακριά με το καραβάκι από την δυτική-βορειοδυτική ακτή του Πουέρτο Βαγιάρτα. Ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός, που κατά ειρωνεία της τύχης κανείς δεν μπορεί να πατήσει νόμιμα το πόδι του εκεί.



Λέγεται ότι στις αρχές της δεκαετίας του 1900 η κυβέρνηση του Μεξικού άρχισε να διεξάγει στρατιωτικές δοκιμές στα νησιά. Ακολούθησαν πολλοί βομβαρδισμοί και μεγάλες εκρήξεις δημιουργώντας σπηλιές και πετρώματα. 



Τη δεκαετία του 1960 ο Ζακ Κουστώ, μετά από χρόνια επιστημονικής έρευνας και εντατικής προσπάθειας για να προστατέψει νομικά το αρχιπέλαγος, κατάφερε τελικά την αναγνώριση τους ως εθνικό πάρκο, το «Parque Nacional Islas Marietas». Μέχρι σήμερα η μόνη ανθρώπινη δραστηριότητα που είναι νόμιμη στα νησιά είναι το ψαροντούφεκο και οι εκδρομές με καγιάκ.



Τόσο πώς θα φτάσετε στην κρυμμένη παραλία; Υπάρχει μια σπηλιά 12 – 15 μέτρων που αν την διασχίσετε κολυμπώντας θα καταλήξετε στον παράδεισο..

 

http://www.theblog24.gr

Αν σας άρεσε το θέμα κάντε ένα "Like" και κοινοποιήστε το στους Φίλους σας...!

Αν σας αρέσει η σελίδα μας. Πατήστε μου αρέσει για την σελίδα μας στο facebook.

Αυστραλία: Ο μεγάλος δρόμος του Ωκεανού

Είναι η διαδρομή που έχει χαρακτηριστεί και επισήμως, από αυτοκινητιστές και μοτοσικλετιστές, ως μία από τις καλύτερες παγκοσμίως. Κυρίως, όμως, ο Great Ocean Road είναι η περιοχή όπου ο άνθρωπος βιώνει όλη τη μαεστρία της φύσης...

ΚΕΙΜΕΝΟ: ΠΕΤΡΟΥΛΑ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΟΥ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Ο «Μεγάλος Δρόμος του Ωκεανού» είναι μία από τις πιο επισκέψιμες τοποθεσίες σε ολόκληρη την Αυστραλία. Βρίσκεται στην περιοχή ή, πιο σωστά, στο διαμέρισμα της Βικτώριας, 100 χλμ. νοτιοδυτικά της Μελβούρνης. Εκτείνεται σε περίπου 280 χλμ., ωστόσο διατηρεί την ονομασία «Μεγάλος Δρόμος του Ωκεανού» μόνο για τα πρώτα 250 χλμ. Επειτα μετονομάζεται «Λεωφόρος των Ακτών για Σερφ» (Surfcoast Highway) μέχρι το Warrnambool, όπου ενώνεται με τη «Λεωφόρο των Πριγκίπων» (Princess Highway ή National Highway 1).

Οι εργασίες κατασκευής του δρόμου ξεκίνησαν το 1918 και ολοκληρώθηκαν το 1932. Πριν από την κατασκευή του το ταξίδι στην περιοχή ήταν ιδιαιτέρως δύσκολο. Στα 1870, η διαδρομή γινόταν μέσα από άγριους, δύσβατους χωματόδρομους. Νωρίτερα, μόνο ο ωκεανός συνέδεε τους δύο κόσμους. Χρειάστηκε, όμως, και ένας Παγκόσμιος Πόλεμος για να πραγματοποιηθεί το έργο αυτό. Κλειδί στην υπόθεση υπήρξε ο επιχειρηματίας και δήμαρχος του Geelong, Alderman Howard Hitchcock, ο οποίος θεώρησε την κατασκευή του δρόμου ως τρόπο επαγγελματικής αποκατάστασης των στρατιωτών που είχαν επιστρέψει από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Περίπου 3.000 στρατιώτες εργάστηκαν στην κατασκευή του και στις 18 Μαρτίου 1922 έγιναν σε μια λαμπρή για την εποχή τελετή τα επίσημα εγκαίνια ενός πρώτου κομματιού του δρόμου.

Το τοπίο είναι γεμάτο από ρομαντικούς περιπάτους, καταρράκτες, μεγάλα εθνικά πάρκα, δάση και πλήθος ειδών χλωρίδας και πανίδας. Επειδή ο δρόμος είναι γνωστός σε πολλούς Αυστραλούς ως μια ρομαντική απόδραση, υπάρχουν ξενοδοχεία, ξενώνες, κάμπινγκ, εστιατόρια και άλλα μαγαζιά, τα οποία συνυπάρχουν σε αρμονία με το τοπίο και δεν διαταράσσουν την ομορφιά της φύσης. Αλλωστε, τα τελευταία χρόνια που έχει αναπτυχθεί ιδιαιτέρως ο οικοτουρισμός, η περιοχή θεωρείται ιδανικός προορισμός για να ζήσει κανείς στη φύση. Οι εμπειρίες που προσφέρονται είναι πολλές, από τη δοκιμασία των τοπικών οίνων μέχρι το τάισμα των καγκουρό και των πάντα.

Η πορεία του «Δρόμου του Ωκεανού» είναι μαγευτική, παράλληλα με μια πανέμορφη, πετρώδη ακτογραμμή, η οποία είναι επίσης γνωστή με το όνομα «Η ακτή των ναυαγίων» (Shipwreck Coast), μια αναφορά στα πολυάριθμα πλοία που τα τελευταία 200 χρόνια παγιδεύτηκαν στους υφάλους της περιοχής και τελικά βούλιαξαν. Ενας από τους πιο γνωστούς μύθους της περιοχής αφορά ένα ναυάγιο που αποκαλύφθηκε για πρώτη φορά περίπου 160 χρόνια πριν και μετά χάθηκε πάλι κάτω από την άμμο. Πρόκειται για το πλοίο Mahogany και η κρυμμένη ιστορία του έχει στοιχειώσει τη φαντασία πολλών ανθρώπων. Το κουφάρι του εθεάθη τελευταία φορά το 1880 και το ιδιαίτερο της υπόθεσης έγκειται στην απόσταση που είχε από την ακτή και στο ασυνήθιστο σχήμα του. Πολλές θεωρίες έχουν ακουστεί γι' αυτό το ναυάγιο. Η επικρατέστερη θέλει το πλοίο να είναι πορτογαλικό και να ναυάγησε εκεί το 1522. Εχουν βρεθεί πορτογαλικοί χάρτες στους οποίους αναφέρεται το ταξίδι μιας καραβέλας σε εκείνα τα μέρη, η οποία εξαφανίστηκε γύρω στο 1500. Αν ποτέ ανακαλυφθεί η αλήθεια, μπορεί να χρειαστεί να ξαναγραφτεί η ιστορία της Αυστραλίας. Η κυβέρνηση έχει ορίσει αμοιβή 250.000 δολαρίων σε όποιον το ανακαλύψει.

ΚΑΤΑΠΙΝΟΝΤΑΣ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ

Ξεκινώντας από το Warrnambool και πηγαίνοντας ανατολικά κατά μήκος του Μεγάλου Δρόμου του Ωκεανού, το πρώτο μέρος που συναντάμε είναι το Eθνικό Πάρκο του Port Cambell, το πιο δημοφιλές πάρκο της περιοχής το οποίο αποτελεί και τη μία από τις τρεις πιο γνωστές πόλεις της περιοχής (οι άλλες δύο είναι το Apollo Bay και το Lorne).

Στο Port Cambell βρίσκονται εντυπωσιακοί πετρώδεις σχηματισμοί, όπως ο γνωστός με την ονομασία «Η αψίδα του Λονδίνου» (London Arch), μια φυσική αψίδα που διαμορφώθηκε από τη διάβρωση του εδάφους. Η Αψίδα του Λονδίνου λεγόταν αρχικά Γέφυρα του Λονδίνου (London Bridge) λόγω της μεγάλης ομοιότητας των δύο αρχικών αψίδων με την πραγματική γέφυρα.

Επειτα από την κατάρρευση της μιας αψίδας το 1990, γεγονός που άφησε εγκλωβισμένους δύο τουρίστες, το όνομα άλλαξε. Οι τουρίστες τελικά σώθηκαν χωρίς να έχουν τραυματιστεί σοβαρά.

Στην περιοχή αυτή μπορεί να δει κανείς πολλούς πιγκουίνους που συχνάζουν κοντά στην ακτή. Στο Warrnambool, από το Μάιο μέχρι το Σεπτέμβριο, φάλαινες βγαίνουν στην ακτή για να γεννήσουν. Το πιο εντυπωσιακό, όμως, αξιοθέατο είναι οι Δώδεκα Απόστολοι (12 Apostles). Στην πραγματικότητα έχουν μείνει πια μόνο εννέα, αλλά ο αρχικός αριθμός τους τους έδωσε το όνομα που διατηρούν μέχρι σήμερα. Πρόκειται για βράχους μέσα στον ωκεανό, ύψους 45 μέτρων, που αποτελούν το κέντρο του πάρκου Port Cambell, το οποίο εκτείνεται από το Princetown μέχρι το Peterborough.

Οι γιγαντιαίοι αυτοί βράχοι που ξεπηδούν από τα στροβιλίζοντα νερά του Νότιου Ωκεανού έχουν φόντο επιβλητικούς γκρεμούς που φτάνουν τα 70 μέτρα. Οι Δώδεκα Απόστολοι δημιουργήθηκαν σταδιακά πριν από 20 εκατομμύρια χρόνια. Οσο η θάλασσα υποχωρούσε, ο ασβεστόλιθος που είχε δημιουργηθεί στο έδαφός της αποκαλυπτόταν. Ο αμείλικτος, τρικυμιώδης ωκεανός και οι δυνατοί αέρηδες της περιοχής σιγά-σιγά κατέφαγαν το μαλακότερο μέρος του ασβεστόλιθου, δημιουργώντας σπηλιές στους γκρεμούς. Οι σπηλιές τελικά έγιναν αψίδες και όταν κατέρρευσαν, αποκόπηκαν από τη στεριά οι βράχοι, δημιουργώντας το μοναδικό αυτό θέαμα.

Ο ΤΟΜ ΚΑΙ Η ΕΥΑ

Συνεχίζοντας προς το Apollo Bay, συναντάμε το Blowhole, ένα μέρος που αξίζει να δει κανείς -ένα άνοιγμα που ξεκινά από το έδαφος και ενώνεται με τον ωκεανό- το οποίο σε περιόδους παλίρροιας «φτύνει» κύματα ύψους 10 μέτρων. Στη συνέχεια βρίσκουμε το Φαράγγι του Loch Ard. Το φαράγγι πήρε το όνομά του από το πλοίο που συνετρίβη εκεί την 1η Ιουνίου του 1878, αφού είχε διανύσει όλη την απόσταση από την Αγγλία. Το βράδυ της 31ης Μαΐου, ο καπετάνιος, νομίζοντας λανθασμένα ότι βρίσκεται αρκετά μακριά από τη στεριά, είχε διατάξει πρόσω ολοταχώς. Το πρωί διαπίστωσε ότι ήταν δραματικά κοντά στους πανύψηλους γκρεμούς. Ολες οι απόπειρες να σταματήσουν το πλοίο αποδείχθηκαν μάταιες.

Η ειρωνεία είναι ότι μόλις μία μέρα πριν επιβάτες και πλήρωμα είχαν γιορτάσει την ασφαλή τους άφιξη. Σκοτώθηκαν 52 άτομα σε αυτό το δυστύχημα και μόνο δύο νέοι σώθηκαν: ένας δεκαοκτάχρονος ναύτης, ο Τομ, και η συνομήλική του Εύα, που ταξίδευε στην Αυστραλία με τους γονείς της. Ο Τομ κρατήθηκε από μια σωσίβια λέμβο και ξεβράστηκε στο φαράγγι. Η Εύα, που δεν ήξερε κολύμπι, μπήκε μέσα σε ένα κοφίνι και χρησιμοποιώντας το απομεινάρι από ένα κατάρτι για κουπί προσπαθούσε να φτάσει στη στεριά. Ωστόσο, ήταν ο Τομ που την είδε και με υπεράνθρωπη προσπάθεια κατάφερε να τη διασώσει. Οι δρόμοι τους χώρισαν ολότελα όταν πια είχαν φτάσει με ασφάλεια στην πλησιέστερη πόλη. Η Εύα γύρισε τελικά στην Ιρλανδία, όπου και παντρεύτηκε, και ο Τομ έγινε καπετάνιος πλοίου. Οι επισκέπτες μπορούν, σήμερα, να κατέβουν στην παραλία και να δουν το μέρος που τα δύο παιδιά πάλεψαν να σωθούν. Μπορούν, επίσης, να επισκεφτούν τη σπηλιά όπου κατέλυσαν. Υπάρχει και ένας χώρος όπου γίνεται προβολή ντοκιμαντέρ για την ιστορία του ναυαγίου.

Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ ΜΠΑΚΛΕΪ

Σε πολλά προστατευόμενα μέρη της περιοχής υπάρχουν ενδείξεις των πρώτων κατοίκων της περιοχής - ιθαγενών της φυλής Kirrae-Wurong. Ενδιαφέρον έχει και ο θρύλος για τον Γουίλιαμ Μπάκλεϊ που, ενάντια σε κάθε πιθανότητα, κατάφερε να επιβιώσει και να ζήσει 32 χρόνια μαζί με τους προαναφερθέντες Αβορίγινες. Η ιστορία ξεκινά στην Αγγλία το 1780, έτος γεννήσεως του Μπάκλεϊ.

Ο Μπάκλεϊ υπηρέτησε τη χώρα του ως στρατιώτης πολεμώντας εναντίον των Γάλλων στην Ολλανδία, αλλά κάποια στιγμή βρέθηκε καταδικασμένος για ένα έγκλημα που διέπραξε. Μαζί με άλλους κρατούμενους, τον έστειλαν στην Αυστραλία. Εκεί κατάφερε με κάποιους άλλους να διαφύγει.

Λόγω της έλλειψης τροφής και της αγριότητας του εδάφους, οι περισσότεροι επέστρεψαν και παραδόθηκαν και κάποιοι χάθηκαν για πάντα. Ο Μπάκλεϊ ήταν ο μόνος που συνέχισε την πορεία κατά μήκος του επονομαζόμενου πια Μεγάλου Δρόμου του Ωκεανού.

Φτάνοντας στο βουνό Defiance, έφτιαξε ένα πρόχειρο κατάλυμα και σύντομα συναντήθηκε με τους Αβορίγινες κατοίκους της περιοχής. Αυτοί τον κάλεσαν στις σκηνές τους όπου η παρουσία του προκάλεσε, όπως ήταν φυσικό, μεγάλη αναστάτωση. Τον ονόμασαν Murrangurk, θεωρώντας ότι είναι μετεμψύχωση ενός προγόνου τους, καθώς τον είδαν να κουβαλάει το ξύλο που είχε βρει πάνω από τον τάφο αυτού. Φαίνεται ότι πίστεψαν πως μπορεί να μετεμψυχωθούν και οι ίδιοι σε λευκούς. Του φέρθηκαν, πάντως, ως ίσο και όμοιο και έζησαν αρμονικά μαζί για 32 χρόνια. Μέχρι που τον ανακάλυψαν μέλη του πληρώματος του Τζον Μπάτμαν, ο οποίος θεωρείται ιδρυτής της Μελβούρνης. Ο Μπάκλεϊ πέτυχε να πάρει άφεση και ξεκίνησε μια νέα ζωή στον πολιτισμό, αλλά τον ακολούθησε μέχρι το τέλος η φήμη του «περίεργου» για τη συμπεριφορά του και κυρίως για τη σχέση που είχε με τους Αβορίγινες. Πέθανε στην Τασμανία υποκύπτοντας (τι ειρωνεία!) στα τραύματα ενός αυτοκινητικού ατυχήματος. Οι ντόπιοι χρησιμοποιούν συχνά την έκφραση «αν έχεις την τύχη του Μπάκλεϊ», εννοώντας την απειροελάχιστη πιθανότητα να συμβεί κάτι.

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΩΝ ΣΕΡΦΕΡ

Συνεχίζοντας προς την τρίτη μεγάλη πόλη, το Lorne, συναντά κανείς το Ακρωτήρι Otway, όπου μπορεί κανείς να επισκεφτεί έναν από τους διασημότερους φάρους της περιοχής. Φάροι βρίσκονται κατά μήκος όλης της ακτής για να οδηγούν τα καράβια στην επικίνδυνη πορεία τους. Σε όλη τη διαδρομή υπάρχουν ειδυλλιακές παραλίες, όχι όμως όλες κατάλληλες για κολύμπι λόγω των ισχυρών ρευμάτων.

Σχετικές πινακίδες έχουν αναρτηθεί παντού για αποφυγή ατυχημάτων. Αρκετές από τις παραλίες αυτές, πάντως, θεωρούνται ιδανικές για σερφ και είναι διάσημες γι' αυτό, με αποκορύφωμα την παγκοσμίως γνωστή παραλία Bells (Bells Beach), κοντά στο Torquay, όπου κάθε χρόνο διεξάγεται το παγκόσμιο πρωτάθλημα σερφ. Τα νερά είναι αρκετά ζεστά προς τα τέλη του καλοκαιριού και στις αρχές φθινοπώρου (κατά τη δική μας άνοιξη, δηλαδή).

ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΤΕ

Από την Αθήνα πτήσεις για τη Μελβούρνη της Αυστραλίας έχουν οι εταιρείες Thai Airways, Emirates, Lufthansa. Οι τιμές των εισιτηρίων κυμαίνονται από 1.100 έως 1.600 ευρώ ανάλογα με την εποχή που ταξιδεύει κανείς.
Η κοντινότερη πόλη στον Μεγάλο Δρόμο του Ωκεανού είναι το Geelong. Από το αεροδρόμιο της Μελβούρνης το καλύτερο είναι η ενοικίαση αυτοκινήτου (υπάρχουν πολλές εταιρείες). Φτάνοντας στο Geelong, που είναι η ανατολική είσοδος στην περιοχή, επίσης η καλύτερη λύση είναι το αυτοκίνητο, δεδομένων των αποστάσεων. Το κόστος κυμαίνεται από 15 έως 35 ευρώ την ημέρα ανάλογα με τη διάρκεια ενοικίασης.

ΠΟΥ ΝΑ ΜΕΙΝΕΤΕ

Υπάρχουν πολλά ξενοδοχεία και πανσιόν σε όλη την περιοχή. Ενδεικτικά:
Ocean Lodge 
6 Armytage Street, Lorne 3232, τηλ.: +613 5289 1330, www.users.bigpond.net.au/oceanlodge
Σε ένα λόφο απέναντι από τον κόλπο Loutitt, 100 μέτρα πάνω από το Δρόμο του Ωκεανού, βρίσκεται το πολυτελές αυτό ξενοδοχείο. Το περιβάλλον είναι ειδυλλιακό και η θέα μοναδική. Απέχει λίγα λεπτά με τα πόδια από το κέντρο της πόλης. Εχει μέρος για πικ-νικ, γήπεδο τένις και όλα τα αξεσουάρ για μια πολύ άνετη διαμονή. Για μη καπνιστές.
Heathbrae Bed & Breakfast
47 Great Ocean Road, Skenes Creek, via Apollo Bay 3233, τηλ.: +613 5237 6584, +61427181715, www.greatoceanroad.org/heathbrae
Στα 30 μέτρα από τον ωκεανό, 3 λεπτά από μια παραλία για κολύμπι και 5 λεπτά με αυτοκίνητο από το Apollo Bay, αυτή η μικρή αλλά πολύ άνετη πανσιόν είναι ιδανική για μια ικανοποιητική διαμονή.

ΠΟΥ ΝΑ ΦΑΤΕ

Εξαρτάται από το σημείο που επιλέγετε να μείνετε. Ολα τα ξενοδοχεία και οι πανσιόν έχουν συνήθως και εξαιρετικό φαγητό. Από τα εστιατόρια ενδεικτικά:
• Aqua Restaurant & Bar
150 Mountjoy Parade, Lorne - 03 5289 2455
• Cafe 153
153 Great Ocean Road, APOLLO BAY - 03 5237 1123

ΣTO ΔIAΔIKTYO

http://www.greatoceanrd.org.au/
http://www.12apostleshelicopters.com.au
Για μια βόλτα πάνω από την περιοχή με ελικόπτερο.
Είναι απολύτως ασφαλές και αποτελεί μοναδική εμπειρία.

rans.kathimerini.gr

Αν σας άρεσε το θέμα κάντε ένα "Like" και κοινοποιήστε το στους Φίλους σας...!

Αν σας αρέσει η σελίδα μας. Πατήστε μου αρέσει για την σελίδα μας στο facebook.

Ουζμπεκιστάν, στα βήματα του Τζέκινς Χαν

Ταξίδι στα βήματα του Τζέκινς Χαν και του Ταμερλάνου, σε μία χώρα όπου η λέξη "τουρισμός" είναι άγνωστη έννοια. Όμως αξίζει τον κόπο, γιατί βλέπεις πόλεις μυθικές, πανάρχαιες, χτισμένες στην καρδιά της μεγαλύτερης ηπείρου.  Παρακάτω 20λεπτο video με την κάμερα του enlefkotv.

http://www.enlefkotv.com

Αν σας άρεσε το θέμα κάντε ένα "Like" και κοινοποιήστε το στους Φίλους σας...!

Αν σας αρέσει η σελίδα μας. Πατήστε μου αρέσει για την σελίδα μας στο facebook.

Κέρος, καταφύγιο στις Κυκλάδες

Στην Κέρο, το μικρό άγονο νησί των Κυκλάδων, κάπου εκεί στην 3η π.Χ. χιλιετία συνέβαιναν σπουδαία πράγματα. 
Το μαρτυρούν περί τα 500 τμήματα ειδωλίων και άλλα τόσα μαρμάρινων αγγείων, περισσότερα από 1.500 κομμάτια από μαρμάρινες φιάλες και ισάριθμη ποσότητα από πήλινα αγγεία και τα εκατοντάδες σπασμένα μαρμάρινα ειδώλια που βρίσκονται θαμμένα στη γη του.
Γύρω από αυτό τον «θησαυρό» δημιουργήθηκε παγκοσμίως ένας ολόκληρος μύθος, ταυτοχρόνως όμως και ένα από τα πιο σκοτεινά πεδία της αρχαιολογικής έρευνας.
Νεκροταφείο ή τόπος μιας προϊστορικής λατρείας, κατά την 3η χιλιετία, ήταν ο χώρος στη θέση Κάβος-Δασκαλιό του ακατοίκητου σήμερα νησιού Κέρος, όπου βρέθηκε τεράστιος αριθμός σπασμένων μαρμάρινων κυρίως κυκλαδικών ειδωλίων - «κακάσχημα» κουκλάκια τα χαρακτήριζαν στα τέλη του 19ου αιώνα. Μεγάλο μέρος αυτών των ειδωλίων, φυγαδεύτηκε από αρχαιοκάπηλους, στις δεκαετίες του '50 και του '60 και διασκορπίστηκε σε ξένα μουσεία και ιδιωτικές συλλογές.Τα 76 θραύσματα (από 140 θραύσματα του «θησαυρού» της Κέρου, που διέθετε η συλλογή Erlenmeyer) εκποιήθηκαν στου Σόθμπις, το 1990-1992, παρά τη διαμαρτυρία και προσφυγή της Ελλάδας στην αγγλική Δικαιοσύνη για τη ματαίωση της δημοπράτησης. Το αγγλικό δικαστήριο επέτρεψε τη δημοπρασία και έτσι το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης αγόρασε τα 76 αντικείμενα, για να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Άλλα 17 ειδώλια δώρισε στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης η Εμπορική Τράπεζα, ενώ ένας ιδιώτης δώρισε άλλα 4 στο Ίδρυμα Κυκλαδικής Τέχνης στη Ν. Υόρκη.
Το ερώτημα πώς βρέθηκαν σε ένα τόσο μικρό νησί τόσο πολλά ειδώλια είναι το βασικό στο οποίο κλήθηκε να απαντήσει η σύγχρονη έρευνα. Τα έσπασαν οι αρχαιοκάπηλοι σκάβοντας, ήταν η επικρατούσα για χρόνια άποψη. Αλλά σήμερα αποδεικνύεται πως τα ειδώλια ήταν σπασμένα ήδη από την Πρωτοκυκλαδική εποχή. Κατά τον λόρδο Κόλιν Ρένφριου μάλιστα η θραύση τους δεν είχε γίνει καν στην Κέρο!
Μία επιγραφή που έρχεται από το 425 π.Χ. με τα ονόματα των φορολογουμένων συμμάχων της Αθηναϊκής Δημοκρατίας παρέχει πληροφορίες και για την Κέρο. Κέρεια ή Κερία ονομαζόταν κατά την Κλασική εποχή και το γεγονός ότι κατέβαλλε φόρο, συγκεκριμένα 10 δραχμές και 3 οβολούς, σημαίνει ότι ήταν κατοικημένη. Οι επόμενες πληροφορίες έρχονται από τον Μεσαίωνα, όταν το νησί χρησιμοποιείται πλέον ως κρησφύγετο και ορμητήριο των πειρατών, που εκείνη την εποχή λυμαίνονταν όχι μόνο το Αιγαίο, αλλά όλη τη Μεσόγειο. 
Στη σύγχρονη εποχή και ως το 1952 υπήρξε ιδιοκτησία της Μονής της Παναγίας Χοζοβιώτισσας της Αμοργού, για να παραχωρηθεί όμως στη συνέχεια από τη Γεωργική Υπηρεσία σε βοσκούς.
Ορεινή, άγονη και χωρίς δυνατότητες εύκολης πρόσβασης, η Κέρος διαθέτει ως κυριότερο πέτρωμα το μάρμαρο και μάλιστα το λευκό και λεπτόκοκκο επικρατεί των άλλων.
Κατά τον Μεσαίωνα η Κέρος χρησιμοποιήθηκε ως ορμητήριο πειρατών, ενώ στα νεότερα χρόνια και ως το 1952 αποτελούσε ιδιοκτησία της μονής της Παναγίας Χοζοβιώτισσας της Αμοργού και εν συνεχεία περιήλθε στη Γεωργική Υπηρεσία, από την οποία παραχωρήθηκε σε βοσκούς. 
Σήμερα ανήκει στα Κουφονήσια. 
H επιφάνεια της Κέρου εκτιμάται στα 15 τετρ. χλμ. και το μήκος των ακτών της στα 27 χλμ.  Πως να πάτε: Αεροπορικώς, μέσω Νάξου. Από εκεί για Κουφονήσι σε 2,5 ώρες. Με πλοίο από τον Πειραιά απευθείας για Κουφονήσι, καθημερινά.

.enlefkotv

Αν σας άρεσε το θέμα κάντε ένα "Like" και κοινοποιήστε το στους Φίλους σας...!

Αν σας αρέσει η σελίδα μας. Πατήστε μου αρέσει για την σελίδα μας στο facebook.