Μαγαδασκάρη: Η όγδοη Ήπειρος

Απόβαση στο παρθένο νησί του Ινδικού Ωκεανού με την πιο πλούσια χλωρίδα και πανίδα στη γη

ΚΕΙΜΕΝΟ: ΜΑΡΙΑ ΑΘΗΝΗ

Στέκεσαι στην πόρτα του αεροπλάνου και ο ζεστός, υγρός αέρας σε ξαφνιάζει και σε περιβάλλει με μια αίσθηση περιπέτειας. Στα μακρινά ταξίδια αποζημιώνεσαι πιο εύκολα από ό,τι στους κοντινούς ευρωπαϊκούς προορισμούς: έπειτα από δώδεκα ώρες πτήση βρίσκεσαι από το Παρίσι στη Μαδαγασκάρη, το νησί πέρα από την ανατολική ακτή της Αφρικής. Εδώ δεν χρειάζεται να ξέρεις τις «σωστές διευθύνσεις» για να περάσεις καλά. Ο,τι κάνεις από τη στιγμή που φτάνεις είναι πρωτόγνωρο και συναρπαστικό.

Η πρωτεύουσα, το Ανταναναρίβο ή πιο σύντομα «Τάνα», είναι χτισμένη στην καρδιά του νησιού, πάνω στη λίμνη Ανοσίν, κοντά στην τρίτη ψηλότερη κορυφή της χώρας με 2.642 υψόμετρο. Η Τάνα είναι πολυπληθής και θορυβώδης όπως οι περισσότερες αφρικανικές πρωτεύουσες. Μπορεί να μη βρίσκεσαι ακόμα στον εξωτικό παράδεισο που ονειρεύτηκες, όμως η Τάνα θα σε κερδίσει με την αφρικάνικη ακαταστασία και τα υπαίθρια παζάρια της συνοικίας Analakely όπου πωλούνται τροπικά φρούτα, ψάρια και θαλασσινά, χειροποίητα υφάσματα, χαρτί από πάπυρο και κοσμήματα από ασήμι. Στο Analakely μπορείς να ακούσεις ζωντανά τα συγκροτήματα που παίζουν salegy και να μπεις στο ρυθμό της εξερεύνησης με τη λαϊκή χορευτική μουσική της Μαδαγασκάρης που έγινε της μόδας και στην Ευρώπη.

Με μια πιρόγα

Οι διαδρομές στο εσωτερικό του νησιού με αυτοκίνητο δεν είναι εύκολες· ακόμη και οι μικρότερες αποστάσεις μοιάζουν τεράστιες. Η Μαδαγασκάρη είναι το τέταρτο μεγαλύτερο σε μέγεθος νησί στον κόσμο, μια χώρα λίγο μεγαλύτερη σε έκταση από τη Γαλλία.

Από την Τάνα ταξιδεύεις με σύντομες εσωτερικές πτήσεις σε όλες τις παραλιακές πόλεις και τα νησάκια της χώρας. Τα περισσότερα resorts προσφέρουν διαμονή σε παραδοσιακές ξύλινες καλύβες με στέγες από φύλλα που είναι χτισμένες στις παρυφές των τροπικών δασών. Θυμάσαι με χαμόγελο τη φράση «περιλαμβάνεται μεταφορά από/προς το αεροδρόμιο» καθώς δίνεις τις βαλίτσες σου στον αμαξά που σε καλωσορίζει εγκάρδια και επιμένει να σε μεταφέρει στο ξενοδοχείο σου. Ακολουθώντας τις οδηγίες του σκαρφαλώνεις έκπληκτος στην άμαξα με τα βόδια που σε κοιτάζουν απόλυτα βαριεστημένα, σαν χαρακτήρες σε ταινία καρτούν.

Προετοιμάζοντας το ταξίδι είχες διαβάσει για το σαφάρι στα πάρκα της χώρας, αλλά φτάνοντας αρχίζεις να αναρωτιέσαι πόση περισσότερη Φύση μπορεί να χωρέσει στο κάδρο από αυτή που ξεδιπλώνεται μπροστά σου στο δρόμο για το ξενοδοχείο. Εύρωστα φυτά με οργιώδη ανάπτυξη, ψηλό καταπράσινο χορτάρι, πολύχρωμες πεταλούδες, παράξενες κραυγές από ζώα και πουλιά που έχεις δει μόνο σε ντοκιμαντέρ.

Αιώνες πριν από τους ταξιδιώτες των πολιτισμένων δυτικών μεγαλουπόλεων που αναζητούν την ησυχία και την απομόνωση σε πολυτελή resorts, στη Μαδαγασκάρη βρήκαν καταφύγιο πολλά σπάνια ζώα, πουλιά και περίπου τρεις χιλιάδες είδη πεταλούδας. Για τη μοναδική βιοποικιλότητα που παρουσιάζει, οι οικολόγοι αποκάλεσαν το νησί «όγδοη ήπειρο» και ο φυσικός του πλούτος μπορεί να συγκριθεί μόνο με τη Βραζιλία. Μερικά από τα πιο σπάνια είδη πιθήκων (οι λεμούριοι), χαμαιλέοντες, κόκκινοι βάτραχοι, ιγκουάνα, ρακούν, μαρμότες και παρδαλά ερπετά, πάπιες και πεταλούδες ζουν ελεύθερα στα μεγάλα εθνικά πάρκα της χώρας. Τα περισσότερα από τα σπάνια είδη ζώων και πουλιών που ζουν στο νησί δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στον κόσμο. Κάποια από αυτά είναι πιθανό να σε επισκεφθούν απρόσμενα, αλλά πάντα με φιλική διάθεση, καθώς απολαμβάνεις μια δροσερή πίνα κολάντα στη βεράντα της ξύλινης καλύβας - μπάνγκαλοου του ξενοδοχείου σου: ο πίθηκος με το πολύχρωμο τρίχωμα θα σε πλησιάσει συνεσταλμένα και θα σε περιεργαστεί με απορία, καθρεφτίζοντας τη δική σου αντίδραση με τέτοιες ομοιότητες που θα θυμηθείς τη θεωρία του Δαρβίνου.

Το πλεονέκτημα για τους επισκέπτες των τεράστιων εθνικών πάρκων της Μαδαγασκάρης είναι ότι μπορούν να θαυμάσουν τα ζώα και τα πουλιά από πολύ κοντά (γίνονται και νυχτερινές ξεναγήσεις υπό το φως των φακών), γιατί τα ζώα που ζουν εδώ δεν είναι επιθετικά και τα ερπετά δεν είναι δηλητηριώδη. Εξαιρούνται οι κροκόδειλοι και τα κουνούπια. Από τους πρώτους θα σε προστατεύσουν οι ντόπιοι οδηγοί που ξέρουν καλά τα μυστικά της ζούγκλας. Με τα δεύτερα θα πρέπει να παλέψεις προστατεύοντας τον χώρο και τον ύπνο σου. Και αν πριν δεν θεωρούσες απαραίτητο αξεσουάρ για ένα κρεβάτι την κουνουπιέρα, εδώ θα τη λατρέψεις.

Σαφάρι στην ενδοχώρα

Στη Μαδαγασκάρη υπάρχουν ακόμα αρκετές αληθινά ανεξερεύνητες περιοχές. Μια μεγάλη οροσειρά με πανύψηλες κορυφές, τα Υψίπεδα ή Hauts Plateaux, χωρίζει το νησί στα δύο διαφοροποιώντας το τοπίο, το κλίμα, αλλά και τον πολιτισμό. Στα ανατολικά, υπάρχουν πυκνά τροπικά δάση που καταλήγουν στη στενή ακτογραμμή του κόλπου της Μοζαμβίκης. Το εντυπωσιακό Canal des Pangalanes είναι ένα δίκτυο από λίμνες, κανάλια και ποτάμια -φυσικά και τεχνητά- που διατρέχουν τα δύο τρίτα της ανατολικής ακτογραμμής. Στη δυτική πλευρά των Υψιπέδων απλώνεται η σαβάνα και οι άνυδρες πεδιάδες με τα εντυπωσιακά μπαομπάμπ, τα δέντρα που μοιάζουν σαν να είναι φυτεμένα ανάποδα, κάποια με ηλικία σχεδόν χιλίων ετών. Στην κεντρική οροσειρά υπάρχουν πολλοί ορυζώνες, ενώ στο τοπίο δίνει χρώμα το κατακόκκινο χώμα στο οποίο η Μαδαγασκάρη οφείλει την προσωνυμία «το κόκκινο νησί».

Για όσους θέλουν να ζήσουν την αληθινή περιπέτεια (και να βγάλουν ωραίες φωτογραφίες) υπάρχουν αρκετές οργανωμένες εκδρομές με 4x4 που διασχίζουν την κοιλάδα με τα μπαομπάμπ και μπαίνουν βαθιά μέσα στα τροπικά δάση. Πάντα με τη συνοδεία των έμπειρων ντόπιων οδηγών, στήνεις τη σκηνή σου δίπλα στο ποτάμι, μαθαίνεις να ψαρεύεις με τις παραδοσιακές τεχνικές των Malagasy, κατεβαίνεις το ποτάμι με τις πιρόγες και διανυκτερεύεις σε ελεύθερο κάμπινγκ. Αν πεινάσεις στη διάρκεια της διαδρομής μέσα στο δάσος, ο οδηγός θα σκαρφαλώσει με χαρακτηριστική άνεση στο κοντινότερο δέντρο και θα επιστρέψει με ένα σάλτο για να σου προσφέρει ένα ζουμερό και νόστιμο εξωτικό φρούτο: μάνγκο, παπάγια ή λίτσι.

Επιστρέφοντας στη βάση σου χαλαρώνεις με ένα μασάζ από επιδέξια χέρια στην αμμουδιά του ξενοδοχείου, ενώ στο δείπνο απολαμβάνεις θαλασσινά και φρέσκο ψάρι αλλά και σπεσιαλιτέ επηρεασμένες από τις κουζίνες όλων των λαών που πέρασαν από εδώ.

Τοτέμ και ταμπού

Ικανοί θαλασσοπόροι από τη νοτιοανατολική Ασία, την Ινδοκίνα και τη Βόρνεο κατάφεραν να φτάσουν στο νησί με ξύλινες πιρόγες πριν από δύο χιλιάδες χρόνια. Η φυλή των Malagasy μετέφερε ρύζι και εγκαταστάθηκε στο νησί οργανώνοντας την παραγωγή του σε φυτείες. Οι Αραβες ήρθαν εδώ τον 7ο αιώνα, ενώ ο πρώτος Ευρωπαίος έφτασε στη Μαδαγασκάρη το 1500. Ηταν ο Πορτογάλος Ντιέγκο Ντίαζ που έφτασε τυχαία στις ακτές του νησιού όταν το πλοίο του έχασε το δρόμο πλέοντας για την Ινδία. Μετά το 1700 το νησί δέχτηκε πολλές επιδρομές πειρατών, μεταξύ των οποίων και Αμερικανοί που πήραν από εδώ το εξαιρετικής ποιότητας ρύζι των Malagasy και το μετέφεραν στη Νότια Καρολίνα. Η Μαδαγασκάρη υπήρξε γαλλικό προτεκτοράτο μέχρι το 1960 διατηρώντας τη δική της τοπική κυβέρνηση.

Σήμερα ο πληθυσμός του νησιού παρουσιάζει ένα ιδιαίτερο κοκτέιλ χαρακτηριστικών με μεγάλο ανθρωπολογικό ενδιαφέρον αφού συνδυάζει στοιχεία από τους ασιατικούς, τους αραβικούς, τους ευρωπαϊκούς και τους αφρικανικούς πολιτισμούς που πέρασαν από εδώ. Οι περίπου είκοσι φυλές των Malagasy διατηρούν τις ανιμιστικές τελετουργίες τους που παραμένουν ίδιες εδώ και χιλιάδες χρόνια, καθώς και τα ταμπού ή fady, τους απαγορευτικούς κανόνες. Για να αποτρέψουν τους τυφώνες που πλήττουν συχνά το νησί, οι ντόπιοι τοποθετούν θαλασσινά κοχύλια και κέρατα ζώων γύρω από τα μπαομπάμπ στα οποία αποδίδουν μαγικές ικανότητες και είναι ταμπού (απαγορευμένο) να αγγίξεις τα αφιερώματα, όπως επίσης και να περπατήσεις γύρω από το δέντρο με τη φορά των δεικτών του ρολογιού. Πέρα από τα ταμπού, οι Malagasy είναι πολύ φιλόξενοι και εκφράζουν με χαμόγελα τις ευχαριστίες τους σε όσους έρχονται να επισκεφθούν τη μακρινή τους χώρα.

Οι περισσότεροι κάτοικοι της Μαδαγασκάρης ζουν από τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Τα τελευταία χρόνια η κυβέρνηση προσπαθεί να προσελκύσει το ενδιαφέρον των ξένων επενδυτών προωθώντας τον οικοτουρισμό. Για τον σκοπό αυτό διευρύνονται συνεχώς τα προστατευμένα εθνικά πάρκα της χώρας, ενώ υπάρχουν ήδη πρωτοβουλίες οργανισμών για τη διάσωση των σπάνιων οικοσυστημάτων στις δεκάδες ατόλες, τα κοραλλιογενή νησάκια γύρω από τη Μαδαγασκάρη, στον Ινδικό Ωκεανό.

Από οικολογικής πλευράς το νησί κινδυνεύει από την εκτεταμένη υλοτομία που έχει αφανίσει το ένα τρίτο της βλάστησης από τη δεκαετία του '70 μέχρι σήμερα.

Η τουριστική ανάπτυξη δεν είναι αλματώδης προς το παρόν. Υπάρχουν λίγες πολυτελείς ξενοδοχειακές μονάδες που προσφέρουν διαμονή σε ξύλινες παραδοσιακές καλύβες μέσα σε πάπυρους, μπαμπού και φτέρες στις παρυφές των πυκνών τροπικών δασών και στα μικρά νησιά στα ανοιχτά της χώρας.

Το ταξίδι στη Μαδαγασκάρη ξεφεύγει από το κλισέ των «ήσυχων» διακοπών στον εξωτικό προορισμό. Συνδυάζοντας σαφάρι σε παρθένα τροπικά δάση και καταδύσεις σε κρυστάλλινα νερά γεμάτα κοράλλια και τροπικά ψάρια, πεζοπορία σε φαράγγια, αναρρίχηση στους εντυπωσιακούς βραχώδεις σχηματισμούς και κατάνυξη σε νυχτερινές μεταφυσικές τελετές, η Μαδαγασκάρη είναι εμπειρία ζωής.

ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΤΕ

16ήμερες οργανωμένες εκδρομές στη Μαδαγασκάρη με περιήγηση στα σημαντικότερα αξιοθέατα της χώρας και σε συνδυασμό με τα κοντινά νησιά Μαυρίκιο και Ρεϊνιόν διοργανώνει το Versus Travel (Ακτή Ποσειδώνος 38 Πειραιάς. Τ/210-41.01.601, www.versus-travel.gr)
Με απευθείας πτήση από το Παρίσι, το ταξίδι διαρκεί περίπου 12 ώρες.

ΠΟΤΕ ΝΑ ΠΑΤΕ

Από τον Νοέμβριο ώς τον Απρίλιο είναι η ζεστή και υγρή περίοδος των βροχών, ενώ ακολουθεί περίοδος ξηρασίας από τον Μάιο ώς τον Οκτώβριο, οπότε ο καιρός είναι δροσερός με τη μέση μέγιστη θερμοκρασία στους 22 βαθμούς Κελσίου.

ΠΟΥ ΝΑ ΜΕΙΝΕΤΕ

Στην πρωτεύουσα Τάνα

Hilton Hotel (www.hilton.com): Της γνωστής αλυσίδας. Ουρανοξύστης με καζίνο, σπα, τένις, πισίνα και σύνδεση στο Ιντερνετ. € € € €
Palissandre Hotel (13, rue Andriandahifotsy, T/+261-20 22.605.60, www.hotel-palissandre.com): Πάνω σε καταπράσινο λόφο με δικό του εστιατόριο και σπα. € € € €

Σε ιδιωτικό νησί
Constance Lodge (www.tsarabanjina.com): Διαμονή σε καλύβες με αχυροσκεπή στο ιδιωτικό νησάκι Tsarabanjina. Κοκτέιλ στο ηλιοβασίλεμα, αιώρες, σπα, μπάνιο στη λευκή αμμουδιά με τα κρυστάλλινα νερά και εκδρομές για κατάδυση στους γειτονικούς κοραλλιογενείς υφάλους. € € € €
Princesse Bora Lodge (www.princessebora.com): Στην ανατολική ακτή, στο νησάκι Sainte Marie, μέσα σε φοινικόδασος. Ιδιωτική παραλία, προσβάσιμη μόνο με βάρκα ή 4χ4. Μπορείτε να συμμετάσχετε στην παρατήρηση της Megaptera, μιας «χαρούμενης» φάλαινας καταγράφοντας ήχους, συμπεριφορά και ό,τι άλλο σας ζητήσει η επιστημονική ομάδα που στηρίζει ο ιδιοκτήτης του Princesse Bora, Francois Xavier Mayer. € € € €
Tsara Komba Lodge (www.tsarakomba.com): Στο νησάκι Nosy Komba, «το νησί των πιθήκων», 25 λεπτά με τη βάρκα από το Nosy Be. Εξι παραδοσιακές καλύβες πάνω στην κατάλευκη αμμουδιά. Το ξενοδοχείο διοργανώνει ψάρεμα με πιρόγες, εξορμήσεις για snorkelling ή κατάδυση με μπουκάλες στα τροπικά νερά και βόλτες με οδηγό στο δάσος όπου ζουν οι άγριοι πίθηκοι μακάκοι. € € € €

Στην ενδοχώρα
Vakona Forest Lodge (www.hotel-vakona.com/home.htm): Στην ενδοχώρα, 140 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα, στα 900 υψόμετρο. Καλύβες χτισμένες μέσα στο πυκνό τροπικό δάσος πολύ κοντά στο πάρκο της Mantadia. Διοργανώνονται βόλτες με κανό στο ποτάμι, ιππασία και πεζοπορία στο παρθένο δάσος. Πρόσβαση μόνο με 4Χ4 ή καρτ € € €
Le Domaine de Fontenay (www.lefontenay-madagascar.com): Μια παλιά γαλλική κατοικία αποικιακού στυλ έχει μετατραπεί σε ξενοδοχείο και φιλοξενεί όσους θέλουν να θαυμάσουν από κοντά τα σπάνια είδη πουλιών που ζουν στο πάρκο Le Fontenay δίπλα στο ποτάμι. Στην Joffre Ville, κοντά στο παραλιακό θέρετρο Diego Suarez.

Στην παραλία
L' Hotel Anjajavy (www.anjajavy.com): Ξύλινες διώροφες βίλες μέσα σε μια όαση από λουλούδια γεμάτη με παραδείσια πουλιά στη χερσόνησο Anjajavy. Το πολυτελές θέρετρο προσφέρει θαλάσσιο σκι, καταμαράν, ψάρεμα, mountain bike και χαραγμένες διαδρομές για πεζοπορία.€ € €

€ - έως 60 €
€ € - έως 110 €
€ € € - έως 200 €
€ € € € - από 200 € και άνω

ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ

• Τα Εθνικά Πάρκα της Μαδαγασκάρης είναι τα φυσικά καταφύγια για κροκόδειλους, χαμαιλέοντες, πουλιά, ερπετά, πεταλούδες και λεμούριους, τους μακρινούς συγγενείς των πιθήκων. Πρωινές και νυχτερινές ξεναγήσεις, δυνατότητα διανυκτέρευσης μέσα στο πάρκο. Τα σπουδαιότερα είναι: Πάρκο του Ισαλο, Πάρκο Ρανομαφάνα, Εθνικό Πάρκο Μπερέντι, Ζούγκλα Περινέ.
• Tsingys: Εντυπωσιακοί ασβεστολιθικοί σχηματισμοί. Η ανατολή και η δύση του ήλιου μέσα από το Natural Window, μια φυσική τετράγωνη τρύπα πάνω στο βράχο.
• Fort Dauphin: Για πολλούς η καλύτερη παραλία της χώρας, με τρεις γραφικούς κόλπους που προστατεύονται από τον αέρα περιστοιχισμένοι από καταπράσινους λόφους.
• Λόφος Αμποχιμάνγκα: Μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO από το 2001. Αποτελείται από τη βασιλική πόλη, τη νεκρόπολη και ένα σύμπλεγμα από βωμούς και τόπους λατρείας. Παραμένει τόπος λατρείας και προσκυνήματος εδώ και πεντακόσια χρόνια.
• Famadihana: Τελετουργία της φυλής Merina στα ορεινά χωριά γύρω από την Τάνα. Οι οικογένειες διοργανώνουν γιορτές προς τιμήν των νεκρών συγγενών τους. Τα οστά των νεκρών ξεθάβονται και ακολουθούν τελετή, προσφορά δώρων, αποχαιρετισμός του νεκρού και ενταφιασμός. Η παρουσία των ξένων θεωρείται καλός οιωνός, οπότε είστε ευπρόσδεκτοι. Από Ιούλιο ώς Σεπτέμβριο.

ΟΙ ΓΕΥΣΕΙΣ

• Το ρύζι (vary) της Μαδαγασκάρης είναι μια από τις καλύτερες ποιότητες ρυζιού στον κόσμο. Δοκιμάστε το με φιλέτο zebu (ντόπιο μοσχάρι) και κοτόπουλο με τζίντζερ.
•Η αρωματική βανίλια. Το νησί είναι ο κύριος τροφοδότης της παγκόσμιας αγοράς με βανίλιες, που χρησιμοποιούνται στα πιο γνωστά αναψυκτικά και επιδόρπια.
•Το παραδοσιακό ποτό ranon'ampango είναι μη αλκοολούχο. Υπάρχει επίσης η τοπική μπίρα Three Horses Beer (ΤΗΒ), ντόπιο κρασί από το Αμπαλαβάο και το δυνατό ρούμι Dzama που σερβίρεται με φρέσκο lime και ζάχαρη.
• Το κακάο. Η σοκολατοποιία Chocolaterie Robert παράγει εξαιρετική σοκολάτα, τρούφα και άλλα γλυκά με βάση το κακάο.
• Το mofo gasy είναι είδος ψωμιού που παρασκευάζεται από γλυκό ρυζάλευρο και ψήνεται στη θράκα.

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ

• Καταδύσεις, snorkelling και το πέρασμα από φάλαινες που μπορείτε να παρακολουθήσετε (εκ του ασφαλούς) τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο.
• Πεζοπορία, ορειβασία και αναρρίχηση. Τα υψίπεδα κοντά στη Ranohira είναι βραχώδεις εντυπωσιακοί σχηματισμοί από άμμο και χαλαζία, σμιλεμένοι από τον άνεμο και το νερό σε φαράγγια και απότομους γκρεμούς.
• Πεζοπορία στο φαράγγι Canyon des Singes με μια βουτιά στο κρύο νερό της φυσικής πισίνας.
• Καταδύσεις στις κοραλλιογενείς ατόλες με στόχο την έρευνα και την προστασία των σπάνιων οικοσυστημάτων και με τη συνεργασία διεθνών οργανισμών και της κυβέρνησης από εθελοντές με ή χωρίς εμπειρία στο χωριό Andavadoaka από την Blue Ventures

www.blueventures.org/)

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ

Διαφορά ώρας: 1 ώρα πίσω από την Ελλάδα τον χειμώνα, ίδια ώρα το καλοκαίρι.
Νόμισμα: Αριάρι
Γλώσσα: Μalagasy, Γαλλικά, λίγα Αγγλικά.

* Σημείωση: Οι πληροφορίες και οι τιμές που αναφέρονται στο κείμενο ισχύουν την περίοδο σύνταξης του άρθρου και ενδέχεται να έχουν αλλάξει. kathimerini.gr Αν σας άρεσε το θέμα κάντε ένα "Like" και κοινοποιήστε το στους Φίλους σας...! Αν σας αρέσει η σελίδα μας. Πατήστε μου αρέσει για την σελίδα μας στο facebook.

ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ

Εναλλακτική και μυστηριώδης

ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΝΤΩΝΗΣ ΙΟΡΔΑΝΟΓΛΟΥ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ

Δεν είναι άγνωστη. Κι όμως, έχει πολλά μυστικά. Δεν είναι μεγάλη. Κι όμως, χρειάζεται χρόνος για να τη γνωρίσεις. Είναι ένα νησί που μοιάζει με ηπειρωτική χώρα, γεμάτο γιδοπρόβατα και τρεχούμενα νερά. Πήγαμε εκεί

και ανακαλύψαμε έναν από τους πιο εναλλακτικούς νησιωτικούς προορισμούς.

Η Χώρα είναι η πρωτεύουσα του νησιού· ένα ωραίο σύνολο από πέτρινα, σοβατισμένα σπίτια. «Τα παλαιότερα ήταν μονόχωρα δίπατα, με στέγη από χώμα, η οποία δεν άντεχε τις δυνατές βροχές και από τον 20ό αιώνα έγινε κεραμιδένια», μου επισημαίνει ο Πέτρος Αποστολούδιας, υπεύθυνος του Πνευματικού Κέντρου και συνοδός στη βόλτα μας στη Χώρα. «Εκείνα τα σπιτάκια λέγονταν αϊτσένια, από την αέτσα, την ταράτσα». Μέσα στα σοκάκια διακρίνουμε και μερικά πιο αστικά σπίτια: πέτρινα, μεγάλα, με μακεδονίτικη αισθητική. Δύσκολα όμως τα λες αρχοντικά. Η Σαμοθράκη, μέσα στους αιώνες, δεν ανέπτυξε πλούτο. Οι κάτοικοί της δεν ταξίδεψαν, δεν εμπορεύτηκαν. «Είναι μια κλασική τροφοσυλλεκτική κοινωνία. Είχε τα πάντα, αλλά ποτέ κάτι παραπάνω. Γι’ αυτό δεν έχουμε δείγματα πλούτου, αρχοντικά, επαύλεις…», εξηγεί ο Πέτρος.

Στην πλατεία, τα καφενεία έβγαλαν έξω τραπεζάκια και σερβίρουν ούζα στους ηλικιωμένους θαμώνες τους. Δεν είναι πια πολλοί οι νέοι που ζουν στη Χώρα. Πλέον, πόλος έλξης είναι η Καμαριώτισσα όπου ζει η πλειονότητα της νεολαίας. «Η Σαμοθράκη έχει περίπου 2.700 μόνιμους κατοίκους», μου λέει ο δήμαρχος Γιάννης Πετρούδας. Το νησί τα τελευταία χρόνια στρέφεται δυναμικά προς τον τουρισμό. «Τα παραδοσιακά επαγγέλματα φθίνουν. Οι νέοι αρνούνται να συνεχίσουν τη γεωργία και την παραδοσιακή κτηνοτροφία», σχολιάζει. Δεν πάνε άλλωστε και πολλά χρόνια από τότε που ο τουρισμός έκανε την εμφάνισή του στο νησί.

«Το 1978, μπήκε το πρώτο πλοίο στη γραμμή με την Αλεξανδρούπολη. Ως τότε, επικοινωνούσαμε με καΐκια», τονίζει ο δήμαρχος και προσθέτει: «Το 1985, μπήκε και δεύτερο πλοίο. Εκείνα τα χρόνια, εμφανίστηκε δειλά δειλά ο τουρισμός». Η πορεία των πλοίων σταδιακά προσέκρουσε στον ύφαλο των οικονομικών προβλημάτων και οι εταιρείες που εξυπηρετούσαν τη γραμμή χρεοκόπησαν. Η ακτοπλοϊκή σύνδεση της Σαμοθράκης είναι σήμερα προβληματική και πανάκριβη. Πληρώσαμε 50 € για το αυτοκίνητο, για μια διαδρομή 21 μιλίων και με ένα πλοίο, άσ’ τα να πάνε… «Είναι τσουχτερό το εισιτήριο, αλλά η πίτα είναι μικρή. Δεν υπάρχουν ενδιαφερόμενοι.

Προσπαθούμε με την πλοιοκτήτρια εταιρεία να μεγαλώσουμε την τουριστική σεζόν και να κάνουμε μια προσφορά ώστε Μάιο - Ιούνιο και Σεπτέμβριο - Οκτώβριο να είναι δωρεάν το αυτοκίνητο!», λέει ο δήμαρχος.

Οι κυράδες στη Χώρα απλώνουν τα σεντόνια τους στον ήλιο και τσιγαρίζουν τα ανοιξιάτικα λαδερά τους. Ανηφορίζουμε ώς την άκρη του Κάστρου των Γκατελούζι για να δούμε πανοραμικά το χωριό. «Πύργοι, Κοκκινοφουστανού, Λαζάτ’κα, Σταυρί, Φτέρη, Φ’κας…», ο Πέτρος απαριθμεί τις γειτονιές της Χώρας. Το κάστρο είναι περισσότερο ένα οχυρωματικό λείψανο, πάνω σε έναν ομολογουμένως εντυπωσιακό γρανίτη, που θυμίζει Μετέωρα παρά ένα συναρπαστικό μνημείο της δοξασμένης εποχής των Γκατελούζι.

Των Φράγκων δεσποτών του νησιού, οι οποίοι κατέλαβαν τη Σαμοθράκη το 1430 και έχτισαν κάστρα στη Χώρα, στην Παλαιόπολη και στον Φονιά. «Εφυγαν από το νησί το 1455 και είκοσι τέσσερα χρόνια μετά οι Τούρκοι εγκαταστάθηκαν μονίμως στο νησί. Δυστυχώς, οι νέοι κτήτορες δεν ανέχονταν εξεγέρσεις και λοιπά, οπότε την 1η Σεπτεμβρίου 1821, μετά τον ξεσηκωμό των Σαμοθρακιτών οι Τούρκοι κατέσφαξαν χιλιάδες νησιώτες αφήνοντας καμιά εκατοστή μόνο ζωντανούς. Το νησί λεηλατείται και ερημώνει…» Στη συνέχεια, καταλήγουμε για δείπνο στο σπίτι της γλυκύτατης γυμνασιάρχου Σαμοθράκης Αννας Μαλτέζου, η οποία μαζί με τον Πέτρο είναι σήμερα οι συνεπέστατοι λαογράφοι της Σαμοθράκης.

Η Αννα έχει κάνει μια σπουδαία μελέτη για τη Μεταβυζαντινή Σαμοθράκη και τα εκκλησάκια της. «Η παράδοση λέει ότι είναι 999. Εγώ μέτρησα λίγο πάνω από 500, πάντως. Υπήρχε έντονη θρησκευτικότητα και ευσέβεια στο νησί», τονίζει καθώς μας σερβίρει ένα μεγαλειώδες γοργόβραστο: γίδα με εξαιρετικό πιλάφι, σερβιρισμένη σε φύλλα κουκουδιάς για άρωμα. Το κόκκινο κρασί ρέει άφθονο στο σπιτάκι της Χώρας, στην κουβέντα έρχονται οι θρύλοι της Γριάς, τα κούρτα –οι προβατοκουρές– του Ιούνη, η γαστρονομική παράδοση του νησιού, το μεγάλο κουρμπάνι στην Παναγία Κρημνιώτισσα. Ωραία Σαμοθρακίτικη βραδιά!

Οι Σαμοθρακίτες χωρίζονται σε Βόρειους και Νότιους! Οι μεν είναι όσοι κατοικούν στη βορινή πλευρά του νησιού και ασχολούνται κυρίως με τον τουρισμό. Οι δε κατοικούν στα νότια χωριά και είναι κυρίως κτηνοτρόφοι και γεωργοί. Υπάρχει μια βασική κοινωνιολογική διαφορά ανάμεσα σε Βόρειους και Νότιους. «Οι νότιοι ήταν πάντα αγρότες και κτηνοτρόφοι, ενώ στα βόρεια αυτό έχει πια αλλάξει. Ασχολούνται πλέον με τον τουρισμό. Μετά το Λύκειο, ουδείς ασχολείται με τη γη», μου δήλωσε ο Πέτρος. Μπαίνουμε στο τζιπ και διασχίζουμε το βορινό κομμάτι –το τουριστικά ανεπτυγμένο– στη μία και μοναδική περιμετρική ασφάλτινη διαδρομή. Καθ’ οδόν σταματάμε στο περιλάλητο Ιερό των Μεγάλων Θεών στην Παλαιόπολη.

Τα τριγυρισμένα από πουρνάρια μάρμαρά του λάμπουν στον ήλιο, με τη θάλασσα να λαμπυρίζει στο βάθος. Το ιερό ιδρύθηκε μετά τον 7ο π.Χ. αιώνα από Αιολείς αποίκους. Εδώ λατρεύονταν ώς την Ελληνιστική Εποχή οι Μεγάλοι Θεοί, οι Κάβειροι. Μέσα σε αυτόν τον όμορφο ερειπιώνα, με τα ιερά, τους βωμούς, τους θόλους, τα πρόπυλα, το θέατρο και τις στοές βρέθηκε, το 1863, η περίφημη Νίκη της Σαμοθράκης, την οποία ο ανασκαφέας της, ο Γάλλος αρχαιολόγος M. Champoiseau, έφερε στο Λούβρο, όπου και παραμένει έως σήμερα. Ωστόσο, εδώ βλέπει κανείς το αντίγραφο της Νίκης το οποίο είναι εντυπωσιακό!

Οδηγούμε βορειοανατολικά. Δίπλα μας βρίσκεται σχεδόν η θάλασσα και απέραντες βοτσαλένιες αμμουδιές. Πυκνά πλατάνια, κουμαριές και πουρνάρια απλώνονται ολόγυρα. Δεκάδες μεγάλοι βουεροί χείμαρροι κατηφορίζουν από τις πλαγιές του όρους Σάος ώς τη θάλασσα. Το πιο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό του νησιού είναι αναμφίβολα τα νερά. «Λένε ότι έρχονται από αλλού. Δεν εξηγείται να έχουμε πηγές στα 1.400 μέτρα ύψος. Και την ίδια ποσότητα νερού, όλο το χρόνο...», μας εξηγεί ο Σάββας Παπαγιαννάκης, πρόεδρος του Ορειβατικού Συλλόγου Σαμοθράκης

«Το Φεγγάρι». «Γιατί αποκαλούν έτσι την κορυφή του όρους Σάος;», τον ρωτάμε και ο Σάββας μάς απαντάει: «Γιατί τα πίσω (δυτικά) χωριά βλέπουν την ανατολή του φεγγαριού, από την κορυφή, που έχει 1.650 μ. ύψος». Περάσαμε τους Καρυώτες, και τα Θέρμα· τις τουριστικές περιοχές των Βορείων. Η ανάπτυξη εδώ είναι τόσο μικρή και ήπια, που τα εστιατόρια και οι ταβέρνες μοιάζουν σχεδόν χαμένα μέσα στη ζούγκλα με τα πλατάνια και τις δροσερές ρεματιές. Στα Θέρμα βρίσκει κανείς τα θερμά λουτρά καθώς και δύο κάμπινγκ. Ο Φονιάς –ο πιο δημοφιλής χείμαρρος του νησιού με τις διάσημες βάθρες– έχει λίγο κόσμο. Ενα λεωφορείο έχει αφήσει εκεί παιδιά από κάποιο λύκειο της Αλεξανδρούπολης. Ξεκινάμε με τον Σάββα το περπάτημα. Τα τοπία είναι όμορφα, το ποτάμι έχει δροσιά και βλέποντας κάτι θεόρατα πλατάνια πεσμένα, αναρωτιόμαστε πόση δύναμη είχε το νερό όταν τα ξερίζωνε. Από την πρώτη βάθρα και πάνω αρχίζει το απότομο κομμάτι της διαδρομής: ο Σάββας ξέρει το δυσδιάκριτο μονοπάτι.

«Τα μονοπάτια της Σαμοθράκης είναι δύσκολα και επικίνδυνα, γιατί σχεδόν όλα είναι κατσικόδρομοι», τονίζει. Δυστυχώς, τα κατσίκια εκτός από το να φτιάχνουν μονοπάτια, αποψιλώνουν και το βουνό. Παντού τριγύρω βλέπεις φαγωμένα δέντρα και ξεφλουδισμένους κορμούς από τις αντραχειλιές. Ως και τη φλούδα από τις κουμαριές τρώνε. Τα πολλά νερά και η οργιώδης βλάστηση σώζουν κάπως το νησί από την κατάχρηση που γίνεται στη βόσκηση. Θα ξεχάσουμε κούραση και ιδρώτα στη δροσιά του καταρράκτη της Κλείδωσης, τον μεγαλύτερο του νησιού. Το νερό χαλάει τον κόσμο πέφτοντας με απίστευτη βροντή…

Επιστρέφουμε στο αμάξι και φεύγουμε. Πίσω μας ο Πύργος του Φονιά –άλλος ένας Πύργος Γκατελούζι– στέκει στη μοναξιά του στις εκβολές του ρέματος, πνιγμένος στα καλάμια και τα πλατάνια. Ο δρόμος συνεχίζει ανάμεσα στα χιλιάδες γίδια που τον πολιορκούν στην Ανω Μεριά: όλη αυτή η περιοχή παλαιά ήταν οι θερινές κατοικίες των βοσκών, οι οποίοι ξεχειμώνιαζαν στη Χώρα. Οι σκόρπιοι οικισμοί της Ανω Μεριάς χάνονται στη βλάστηση. Σε λίγο ο δρόμος σταματά στους Κήπους. Σιωπή και γίδια... και σε απόσταση ανάσας η Ιμβρος, σαν χοντρή μοβ κάμπια να πλέει στα ελληνοτουρκικά σύνορα. Χαζεύουμε στο αιθέριο φως τους γκρεμούς των Κήπων. Από εδώ ώς την Παχιά Αμμο είναι το πιο απροσπέλαστο άγριο και τρομερό κομμάτι του νησιού. Μόνο με σκάφος παραπλέεις. Ονειρεύομαι τους τρομερούς επικλινείς βυθούς που πέφτουν στα υποβρύχια τάρταρα, τη γαλήνη τους. Το φουσκωμένο βροντερό κύμα με βγάζει από την ονειροπόληση.

Το νότιο κομμάτι της Σαμοθράκης είναι πιο μαλακό, πιο ήπιο. Μεγάλα χωράφια κατηφορίζουν με γλυκιές καμπύλες ώς το νερό, ο Σάος πίσω φαίνεται μακρινός, μια πέτρινη πυραμίδα γεμάτη κοφτερές αιχμές. «Ας δούμε τη χώρα των νοτίων, ας δούμε τους κεχαγιάδες», σκέφτομαι. Στη Σαμοθράκη, κεχαγιάδες είναι οι κτηνοτρόφοι (όχι απαραίτητα βοσκοί: οι βοσκοί μπορεί να είναι υπάλληλοι). Η παραδοσιακή κτηνοτροφία εδώ είναι πολύ μπλεγμένη υπόθεση. Κατ’ αρχήν είναι ο αριθμός των ζώων. «Κανείς δεν ξέρει πόσα ακριβώς είναι!», μου εκμυστηρεύεται ο δήμαρχος. «Τα υπολογίζουμε γύρω στα 50.000 γιδοπρόβατα».

Οι κεχαγιάδες της Σαμοθράκης βόσκουν κάπως ιδιόμορφα τα ζώα τους. Δεν τα βόσκουν καθόλου! «Αποφεύγουν να πάνε για βοσκή, για να ασχολούνται με άλλες γεωργικές εργασίες», δηλώνει ο δήμαρχος σχολιάζοντας ότι αυτό προκύπτει και από το εντελώς ιδιόμορφο ιδιοκτησιακό καθεστώς της γης εδώ. Οι εκτάσεις στο νησί είναι ιδιωτικές –εκτός από το δημόσιο δάσος Μαρτίνη– αλλά αδιανέμητες. Υπάρχει ο θεσμός «κεφάλι - μαντρί». Τι είναι αυτό; «Είναι η μονάδα μέτρησης της έκτασης, η οποία αναλογεί σε 100 ελεύθερα αιγοπρόβατα». Φυσικά, άλλη έκταση έχει ένα «κεφάλι - μαντρί» στον κάμπο, άλλη στο βουνό, άλλη στην πλαγιά. Ως σήμερα γίνονται συμβόλαια (κυρίως βόρεια) με τη μονάδα κεφάλι - μαντρί…

Δύσκολη η δουλειά του κεχαγιά... Τα ανεξέλεγκτα κοπάδια δεν την κάνουν πιο εύκολη. «Αν πω σε κάποιον να γίνει βοσκός είναι σαν να τον καταριέμαι», μου λέει ο κεχαγιάς Θανάσης Σταφυλάς στα Αλώνια, τελειώνοντας –ιδρωμένος και με την τραγίλα πηγμένη στο γένι του– το άρμεγμα. Μου μιλάει οργισμένος για τη χαμηλή τιμή των ζώων. Δύσκολη ζωή. Θέλει κότσια και πόδια. «Ο κεχαγιάς πρέπει να μην καπνίζει και να μην πίνει για να ’χει αντοχή στο βουνό», μου είπε ο κυρ Μιχάλης Γλίνης. Μετά, μας έδειξε πώς πιάνει, μαζί με τον εκπαιδευμένο του σκύλο και το φοβερό του γκντούρ’ (τη δίμετρη γκλίτσα από ξύλο μέλιου), τα ατίθασα γίδια. Φοβερή τεχνική! Εμαθα πως όταν στη Δαδιά, στον Εβρο, ήθελαν να μαζέψουν κάτι ζαρκάδια έφεραν Σαμοθρακίτες κεχαγιάδες με τα σκυλιά τους να κάνουν τη δουλειά.

Αργότερα το σούρουπο θα δούμε τους κεχαγιάδες να παραδίδουν το φρέσκο αρμεγμένο γάλα τους στο ένα και μοναδικό τυροκομείο του νησιού, στον Ξηροπόταμο. Βροντερά ντιζελοκίνητα αγροτικά έρχονται κάθε λεπτό, αξύριστοι νέοι άνθρωποι, κουρασμένοι αλλά γελαστοί, ξεφορτώνουν τους μεγάλους πλαστικούς κάδους, τους ζυγίζουν, τους αδειάζουν στην παγολεκάνη, ο κυρ Γιάννης Νάκας, τυροκόμος από τα Τζουμέρκα, καταγράφει τις ποσότητες και υπογράφει στα μπλοκάκια των κεχαγιάδων. «Μαζώνουμε κάπου δύο τόνους τη μέρα», μου λέει.

Οδηγούμε στα νότια χωριά, μέσα σε αρχαίους ελαιώνες με παλιά, όλο κουφάλες, δέντρα. Εμαθα ότι υπάρχει και βιοκαλλιέργεια στη Σαμοθράκη. Και κάτι αρκετά πιο ενδιαφέρον: η κοινότητα Κύτταρο. «Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια πρότυπη εναλλακτική κοινωνία νέων ανθρώπων, που παράγουν δυναμικά βιολογικά προϊόντα και ασχολούνται με την οικολογία», μου εξηγεί ο εμπνευστής του Κύτταρου και βιοκαλλιεργητής Παναγιώτης Σουρής. «Οι περισσότεροι έχουμε αφήσει τις πόλεις και ετοιμάζουμε υποδομές να έρθουν και άλλοι εδώ. Καλλιεργούμε κυρίως ελιές, κηπευτικά και βότανα».

Η νύχτα μάς βρίσκει στο Λάκκωμα. Πάμε να ακούσουμε δύο από τους τελευταίους Σαμοθρακίτες μουσικούς της μεγάλης μουσικής οικογένειας Τηγανούρια. Είναι ο Δημήτρης και ο Στράτος, με το βιολί και το λαούτο τους. Η μουσική παράδοση της Σαμοθράκης έχει έντονες μικρασιατικές επιρροές. Τα κλασικά σαμοθρακίτικα τραγούδια είναι ζεϊμπέκικα, συρτά, καρσιλαμάδες, αντικριστά. «Η Ελλη (που θέλει σκότωμα, θέλει καραμανιόλα) είναι από τα πιο γνωστά παραδοσιακά», μου εξηγεί ο Δημήτρης. Από το τζάμι της κουζίνας βλέπω το πέλαγος μοβ. Στο βάθος η πυραμίδα του Αθωνα μαυρίζει σαν πλεούμενη τιτάνια καμπάνα. Ρυθμικοί γρήγοροι ήχοι του λαούτου, κοφτές δοξαριές του βιολιού πλημμυρίζουν τη σαμοθρακίτικη νύχτα. Μελώσαμε, δροσίστηκε η ψυχή μας…

«Δεν πάμε να πιούμε κάνα κρασί με ψητό κατσικάκι στον Προφήτη Ηλία;», προτείνει ο Πέτρος.

Δεν έχω ακούσει καλύτερη ιδέα…

Σαμοθράκη ειναι...

• Καβείρια Μυστήρια: Ηταν γνωστά από τον 5ο π.Χ. αιώνα σε όλο τον αρχαίο κόσμο.Οι θεοί της Σαμοθράκης ονομάζονται Κάβειροι και –όπως έγραψε ο Μνασέας, συγγραφέας Ελληνιστικής Εποχής– ήταν οι Αξίερος, Αξιόκερσα, Αξιόκερσος, Κασμίλος (ταυτίζονται με τους γνωστούς μας θεούς Δήμητρα, Περσεφόνη, Αδη και Ερμή). Αυτοί που συμμετείχαν στα Μυστήρια ήταν οι μύστες.Η μύηση γινόταν στη Θόλο και μετά ακολουθούσε τελετή στο Κτίριο με τις Χορεύτριες, όπου οι μύστες με δεμένα μάτια αναζητούσαν τη θεά Αρμονία. Στο τέλος της τελετής, το φως που αντίκριζαν οι μύστες βγάζοντας το κάλυμμα συμβόλιζε τους γάμους της Αρμονίας με τον Κάδμο. Η μύηση γινόταν νύχτα και οι μύστες έπαιρναν στο τέλος δαχτυλίδια από μαγνητίτη.

• Το Σαμοθρακίτικο γλωσσικό ιδίωμα:Αν ακούσετε τους Σαμοθρακίτες να το μιλάνε δεν θα καταλάβετε γρι! Βασικά χαρακτηριστικά του είναι η τροποποίηση των «ε, ο» σε «ι, ου» και η αποβολή των άτονων «ι, ου», γνωρίσματα που συνήθως συναντάμε στα βορειοελλαδίτικα γλωσσικά ιδιώματα. Αυτό που θα καταλάβετε όμως ευκολότερα είναι η αποβολή του «ρ»!Ιδού ένα παράδειγμα: «πάγιετον απ’ το χέι και φέι τον γιω. Γιεν έχεται.» (Πάρε τον απ’ το χέρι και φέρε τον εδώ. Δεν έρχεται.) Καασί είναι το κρασί, Πέτιος είναι ο Πέτρος, γαάματα είναι τα γράμματα, βάθαα η βάθρα, παάματα είναι τα πράματα και μουνόπιτουου το μονόπετρο. (Περισσότερα στο βιβλίο του Ν. Αθ. Κατσάνη.)

• Νικόλαος Φαρδύς (1853 - 1901):Ο γνωστότερος λόγιος και πνευματικός άνθρωπος του νησιού, τα τελευταία 150 χρόνια! Γιατρός, φιλόσοφος, συγγραφέας, ποιητής, λαογράφος, μουσικός, συλλέκτης, εμπειρικός αρχαιολόγος. Το έργο του «Διατριβή περί ατόνου και απνευματίστου γραφής της νεωτέρας ελληνικής γλώσσας», το 1884, είναι ουσιαστικά η πρώτη εισήγηση του μονοτονικού (το οποίο καθιερώθηκε το 1976!). Παρότι είναι καθαρευουσιάνος Κοραϊστής οδηγείται –λόγω ιδεολογίας– προς τους Δημοτικιστές.

Στις αρχές Ιουλίου, ο Σύλλογος Φίλων Μουσικής Σαμοθράκης θα παρουσιάσει την καταγραφή του για τις μουσικές του νησιού τον 19ο αιώνα (ο Φαρδύς έκανε την καταγραφή σε βυζαντινή παρασημαντική, την οποία μετέγγραψε σε πεντάγραμμο το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών). Θα δείτε το σπάνιας αρχιτεκτονικής σπίτι του στην πλατεία του χωριού. Είναι –φευ!– παρατημένο και καταρρέει… Κρίμα!

μη χασετε...

Βάθρες: Πασίγνωστες! Είναι οι μικρές ορεινές λιμνούλες με καταρράκτες στις δεκάδες παραδεισένιες γωνιές του νησιού. Κυριολεκτικά είναι αμέτρητες! Οι πιο γνωστές είναι οι βάθρες του Φονιά (και η Γριά Βάθρα στα Θέρμα). Στην πρώτη Βάθρα του Φονιά φθάνετε με ασφάλεια και σχετικά εύκολα (20 λεπτά). Από εκεί και πάνω είναι δύσκολα. Μπορείτε με προσοχή να ανεβείτε στη δεύτερη βάθρα και στη συνέχεια, γνωρίζοντας το μονοπάτι μπορείτε να φθάσετε στην Κλείδωση (διάρκεια 2 ώρες), τον μεγαλύτερο καταρράκτη της Σαμοθράκης

και το τέρμα του μονοπατιού. Προσοχή: μην ανεβαίνετε ακολουθώντας το ρέμα, γιατί είναι επικίνδυνο. Βαδίστε στο πλάι, ακολουθώντας το μονοπάτι. Με τον Φονιά δεν παίζεις...

Trekking… στο Φεγγάρι: Από τα δυσκολότερα βουνά, ο Σάος έχει σαθρά εδάφη, πολλά απότομα φαράγγια και ανύπαρκτα μονοπάτια, στην πλειονότητά τους χωρίς συνεπή σήμανση. Από τα καλύτερα σηματοδοτημένα μονοπάτια: Θέρμα - Φεγγάρι (4 ώρες), Ρέμα Φονιά - Κλείδωση (2 ώρες), Βαράδες - Καρυά,

Πηγές Φονιά (2 ώρες). Ωραίες εκδρομές πραγματοποιεί ο δραστήριος Ορειβατικός Σύλλογος Σαμοθράκης (Τ/6979008451) και κάθε Αύγουστο διοργανώνει ανάβαση στην κορυφή και διανυκτέρευση στην πανσέληνο! Υπάρχει και το ωραίο καταφύγιο του Συλλόγου, στο Κουφούκλιο (970 μ.), πολύ κοντά στο οποίο φτάνει βατός χωματόδρομος από την Ανω Μεριά. Στις 10 - 15/7 ο Σύλλογος διοργανώνει ορειβατική επίσκεψη του Πανευρωπαϊκού Συνδέσμου Εξερεύνησης Φαραγγιών, με 400 ορειβάτες, αναρριχητές κ.λπ. Σπεύσατε!

Μονή Αγίου Αθανασίου: Παλιό μετόχι της αγιορείτικης Μονής Ιβήρων που παλαιότερα διέθετε τεράστια περιουσία με ζώα, ελαιώνες και απέραντα κτήματα. Εκείνα τα χρόνια της φτώχειας, οι έρμοι οι Σαμοθρακίτες –υπάλληλοι του μετοχιού– όλο και κάτι έκλεβαν απ’ αυτό (ζώα συνήθως). Οπότε οι μετοχάρηδες μοναχοί διέρρευσαν το μύθο πως «Ο Αη Θανάσης δέρνει…» όσους κλέβουν το Μετόχι του.Πολλοί Σαμοθρακίτες διηγούνταν πάντωςγια το ξύλο που τους έριξε ο Αγιος.

Σήμερα, το όμορφο μεταβυζαντινό Καθολικό αναστηλώνεται και το μοναστηράκι είναι νοικοκυρεμένο. Στο υπέροχο αρχονταρίκι θα σχηματίσετε την εικόνα της παλιάς Σαμοθράκης και ο πατήρ Αμφιλοχίας, που φροντίζει για όλα αυτά, θα σας φτιάξει τον πιο νόστιμο καφέ στο νησί!

memo

Η ακτογραμμή του νησιού, που έχει σχήμα ωοειδές, αγγίζει τα 47 χλμ. Ολες σχεδόν οι παραλίες του, με εξαίρεση την Παχιά Αμμο, είναι με βότσαλα ή κροκάλες.

ΜΕΤΑΒΑΣΗ

Ο γρηγορότερος τρόπος να φθάσετε στο νησί είναι αεροπορικώς για Αλεξανδρούπολη και μετά ακτοπλοϊκώς (Λιμεναρ-χείο Αλεξανδρούπολης, Τ/25510-26.468, Λιμεναρχείο Σαμοθρά-κης, Τ/25510-41.305, πρακτορείο ΣΑΟΣ Ferries Αλεξανδρούπολη, Τ/25510-23.306). Πλοίο προς Σαμοθράκη από το Λαύριο υπάρχει μία φορά την εβδομάδα, ενώ λίγα δρομολόγια εκτελούνται από το λιμάνι της Καβάλας.

ΔΙΑΜΟΝΗ

Αίολος (Τ/25510-41.595) 
Μεγάλο ξενοδοχείο στην Καμαριώτισσα, πάνω από τον οικισμό, με θέα τη θάλασσα.Είναι το καλό του νησιού.Κάστρο (Τ/25510-89.400) Πολύ μεγάλη μονάδα, με συγκροτήματα διαμερισμάτων, στην Παλαιόπολη, πάνω από τον παραθαλάσσιο δρόμο. Η θέα στο πέλαγος είναι συγκλονιστική. Από 65 € με πρωινό.

Βίλα Αρχόντισσα (Τ/25510-98.098) 
Καινούργια μονάδα κοντά στον Φονιά. Χτισμένο όλο σε αιγαιοπελαγίτικο στυλ αλλά με τεράστια, πλήρως εξοπλισμένα διαμερίσματα, όμορφο κήπο γεμάτο πλατάνια που πέφτει στη θάλασσα. Από 45 €.

Μαρίβα (Τ/25510-98.238) 
Κλασική επιλογή στα Θέρμα, από τις ιστορικές μονάδες του νησιού, χτισμένο σε νησιώτικο στυλ. Βρίσκεται σε μια περιοχή με πυκνή βλάστηση, πλάι σε έναν καταρράκτη, μόλις μια ανάσα από τη βάθρα στο ρέμα Μπαλασί.

Ερόεσσα (Τ/25510-95.306) Μεγάλο συγκρότημα διαμερισμάτων, στις Μακρυλιές, πάνω σε μια έρημη πλαγιά,μια ανάσα από το πέλαγος.Πολύ ήσυχα, μεγάλα, πλήρως εξοπλισμένα δωμάτια, με ωραίο κήπο. Από 40 € το δίκλινο.

Κάμπινγκ Φυσικής Διαβίωσης (Τ/25510-98.244)
Χωρίς εγκαταστάσεις.

Κάμπινγκ Οργανωμένο Βαράδες (Τ/25510-98.291)
Πολύ δημοφιλές.

ΦΑΓΗΤΟ

Προφήτης ΗΛΙΑΣ: 
Το χωριό- τέμενος της σαμοθρακίτικης χοληστερίνης! Τέσσερις ταβέρνες –Πανόραμα, Παράδεισος, Βράχος, Πηγή–, όλες ισάξιες, σερβίρουν τα κορυφαία ντόπια κατσικάκια: σούβλες, κοκορέτσια, κατσικάκι γεμιστό, ντόπια τυριά και σαλάτες και άλλα απίθανα για... ρωμαϊκά γεύματα!

Καμαριωτισσα: Το Λιμανάκι είναι η κορυφαία ψαροταβέρνα (ο ιδιοκτήτης κύριος Χαρανάς είναι ψαράς!), με φοβερή γαριδοσαλάτα, μπαρμπούνια, σουπιές κριθαράκι και φυσικά βάτο τηγανητό (είδος σαλαχιού), το αγαπημένο ψαρικό των Σαμοθρακιτών. Στο Μάμας θα φάτε τυπικές μοδάτες γεύσεις (γεμιστά μπιφτέκια, τεράστιες ευφάνταστες σαλάτες, σνίτσελ, όλα νοστιμότατα). Το ταβερνάκι Συνάντηση έχει καλούς ουζομεζέδες και θαλασσινά.

Χώρα: Στην είσοδο του χωριού η ταβέρνα του Γιάννη Χοντρού, αν και εξωτερικά δεν υπόσχεται πολλά, μέσα ωστόσο χάρη στην κυρία Μαρία διαθέτει έξοχη κουζίνα (σούβλες, τέλεια μυζήθρα κ.ά.). Το 1900, στην πλατεία, έχει τεράστια ποικιλία με ψαγμένα ελληνικά πιάτα (οι ιδιοκτήτες έχουν το αντίστοιχο 1900 στο Τσινάρι,

στη Θεσσαλονίκη). Στο δρόμο από Χώρα προς Αλώνια, στο εκκλησάκι του Σωτήρα, θα βρείτε τη Σωτέρα, διάσημη ταβέρνα με απίθανο κατσίκι στη λαδόκολλα και νόστιμες πατάτες που τηγανίζονται σε μεγάλα ταψιά πάνω στα κάρβουνα!

Θέρμα: 
Ο Καταρράκτης έχει κορυφαία μαγειρευτά (λαδερά, κατσίκι μαγειρευτό, κιμάδες, κολοκυθολούλουδα κ.λπ.).Η Γριά Βάθρα έχει εξαιρετικό ντόπιο φαγητό και κατσικάκι, όπως και η Ξένια. Ζητήστε τα πελώρια σαμοθρακίτικα σαλιγκάρια!

Λάκκωμα: 
Το Ακρογιάλι είναι μια εξαιρετική ψαροταβέρνα, για πολλούς η καλύτερη του νησιού.

ΔΡΑΣΕΙΣ

Καταδύσεις: Επισκεφθείτε το Καταδυτικό Κέντρο Σαμοθράκης (Τ/25510-41.587, www.scubagr.com) και απολαύστε φοβερές βουτιές στο Βάτο, στο ναυάγιο στο Καρκάνι, στη Λαδόξερα, στον Κατή και αλλού.

Κολύμπι: Στην Παχιά Αμμο και στους Κήπους. Απλώς οι καλύτερες παραλίες του νησιού!

ΑΓΟΡΕΣ

Τυροκομικά Βασίλη Παπανικολάου (Τ/25510-95.219) Διάσημο το πικάντικο κασκαβάλι/κεφαλοτύρι που ωριμάζει 8 μήνες.Γλυκό κουταλιού πράουστο (και άλλα φρούτα), ζυμαρικά φλομάρια, γλυκό ταψιού χασλαμά, ρίγανη (σκέτο σπίρτο!), λάδι και ελιές, όλα από τον δραστήριο Συνεταιρισμό Γυναικών Σαμοθράκης Αξιόκερσα (Τ/25510-41.307).Εξαιρετικές θεραπευτικές κεραλοιφές και πομάδες από βιολογικά βότανα, ελαιόλαδο και μελισσοκέρι από το Κύτταρο (Τ/25510-41.549). Και, φυσικά, κατσίκι Σαμοθράκης!

ΧΡΗΣΙΜΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ

• Κωδικός κλήσης: 25510
• Δήμος: 41.218
• Αστυνομία: 41.203
• Κέντρο Υγείας: 41.217

* Σημείωση: Οι πληροφορίες και οι τιμές που αναφέρονται στο κείμενο ισχύουν την περίοδο σύνταξης του άρθρου και ενδέχεται να έχουν αλλάξει.

http://trans.kathimerini.gr

Αν σας άρεσε το θέμα κάντε ένα "Like" και κοινοποιήστε το στους Φίλους σας...!

Αν σας αρέσει η σελίδα μας. Πατήστε μου αρέσει για την σελίδα μας στο facebook.

Ταξίδια στα... άκρα του κόσμου

Αρκεί να έχετε χρόνο, χρήματα και εμπειρία και μπορείτε ακόμη να ταξιδέψετε σε μέρη παρθένα που καλύπτονται από ένα... πέπλο μυστηρίου, απλά λόγω του ότι είναι αρκετά δύσκολο να τα επισκεφτεί κανείς.

Χάρη στη σύγχρονη τεχνολογία και τα αεροπορικά ταξίδια, ο κόσμος έχει γίνει… μικρότερος! Όταν κάποτε τα ταξίδια από τη μια ήπειρο στην άλλη, γίνονταν σε μήνες, σήμερα αρκούν μερικές ώρες και μπορεί κανείς να βρεθεί στην άλλη άκρη του πλανήτη. Τόσο σύντομα έχουν γίνει τα ταξίδια, που για εκείνους που αναζητούν την περιπέτεια, μοιάζει σα να μην έχει μείνει πλέον μέρος ανεξερεύνητο και παρθένο.

Κι όμως, αρκεί να έχετε χρόνο, χρήματα και εμπειρία και μπορείτε ακόμη να ταξιδέψετε σε μέρη παρθένα που καλύπτονται από ένα… πέπλο μυστηρίου, απλά λόγω του ότι είναι αρκετά δύσκολο να τα επισκεφτεί κανείς. Πόλεις-ορυχεία στην κορυφή του κόσμου, μικροσκοπικά νησιά χιλιάδες μίλια μακριά από τον πολιτισμό και εξερευνητικοί σταθμοί στην άκρη του κόσμου, συμπεριλαμβάνονται ανάμεσα στις πιο απομακρυσμένες περιοχές που έχουν μείνει στον πλανήτη Γη.

La Rinconada, Περού

Φωτογραφία: http://en.wikipedia.org

Ένα από τα πιο δυσπρόσιτα μέρη στη Νότια Αμερική, είναι η La Rinconada, μια μικρή πόλη-ορυχείο, στις Περουβιανές Άνδεις. Βρίσκεται σχεδόν 5.200 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και θεωρείται η πιο «ψηλή» πόλη στον κόσμο και γι’ αυτό ιδιαίτερα δυσπρόσιτη.

Η πόλη βρίσκεται σε έναν μεγάλο παγετώνα και μπορεί κανείς να την επισκεφτεί μόνο με φορτηγό, μέσω επικίνδυνων δρόμων. Χρειάζονται μέρες για να φτάσετε εκεί και είναι πολύ πιθανό να προσβληθείτε από την ασθένεια του υψομέτρου. Αυτά σε συνδυασμό με τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης στην πόλη, επιτρέπουν σε λίγους ανθρώπους να μένουν στην La Rinconada για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Παρόλα αυτά, υπολογίζεται πως έχει περισσότερους από 30.000 κατοίκους, σχεδόν όλοι από τους οποίους, εργάζονται για την εξόρυξη χρυσού που βρίσκεται κάτω από τον πάγο. Τέλος, η La Rinconada έχει ακόμη μια αμφίβολη φήμη, ως ένας προορισμός για τους φτωχούς και απελπισμένους εργαζόμενους, πολλοί από τους οποίους εργάζονται στα ορυχεία δωρεάν, με αντάλλαγμα το δικαίωμα να κρατούν ένα μικρό ποσοστό του μεταλλεύματος χρυσού που βρίσκουν.

Σταθμός McMurdo, Aνταρκτική

Φωτογραφία: http://en.wikipedia.org

Βρίσκεται στο πιο νότιο μέρος του κόσμου, στην Ανταρκτική και είναι επίσης ένα από τα πιο απομακρυσμένα μέρη στη Γη. Δεν έχει μόνιμους κατοίκους, αλλά εκεί λειτουργούν πολλά ερευνητικά κέντρα, με μεγαλύτερο τον σταθμό McMurdo. O σχεδόν μόνιμα παγωμένος σταθμός, βρίσκεται στο νησί Ross, κοντά στο βόρειο άκρο της ηπείρου, αποτελεί κέντρο διεθνούς έρευνας και φιλοξενεί 1.200 επιστήμονες και εργαζόμενους ,κατά τη διάρκεια των θερμότερων μηνών του καλοκαιριού.

Είναι μία από τις πιο απομονωμένες περιοχές του πλανήτη, αλλά αν και είναι πολύ μακριά από μεγάλες πόλεις, η πρόσβαση στο σταθμό, είναι πλέον πιο εύκολη από άλλοτε και οι επιστήμονες μπορούν να απολαμβάνουν εκεί, πολλές από τις σύγχρονες ανέσεις που βρίσκονται σε μεγάλες πόλεις, όπως γυμναστήρια, τηλεόραση, ακόμη και γήπεδο γκολφ.

Χερσόνησος Cape York, Αυστραλία

Φωτογραφία: http://en.wikipedia.org

Η Αυστραλία είναι γνωστή, τόσο για την εξαιρετικά χαμηλή πυκνότητα πληθυσμού της, όσο και για την ανέγγιχτη φυσική ομορφιά της. Ένα παράδειγμα είναι η χερσόνησος Cape York, μια τεράστια έκταση από παρθένα έρημο που βρίσκεται στο βόρειο άκρο της χώρας. Η περιοχή έχει πληθυσμό μόλις 18.000 άτομα, οι περισσότεροι εκ των οποίων ανήκουν στις αυτόχθονες φυλές της χώρας και θεωρείται από τις πιο απομακρυσμένες και δυσπρόσιτες περιοχές στον κόσμο.

Αυτό συμβάλλει στην εκπληκτική φυσική ομορφιά της, αλλά καθιστά επίσης το Cape York πιο δυσπρόσιτο από οποιονδήποτε άλλο προορισμό στην Αυστραλία. Η χερσόνησος αποτελεί δημοφιλή προορισμό για τους περιπετειώδεις τουρίστες, που οδηγούν τζιπ και φορτηγά στον χωματόδρομο της Χερσονήσου, όταν αυτός δεν είναι κλειστός, λόγω των πλημμυρών κατά τη διάρκεια της εποχής των βροχών. Αλλά ακόμη και με 4κίνητα οχήματα, πολλά από τα κατάφυτα μέρη της χερσονήσου Cape York είναι εντελώς απρόσιτα και ορισμένες περιοχές έχουν ερευνηθεί μόνο από το ελικόπτερο.

Νησιά Kerguelen, νότιος Ινδικός Ωκεανός

Φωτογραφία: http://en.wikipedia.org

Επίσης γνωστά ως «νησιά της μοναξιάς», λόγω της μεγάλης τους απόστασης από άλλα μέρη με πολιτισμό, τα νησιά Kerguelen, είναι ένα μικρό αρχιπέλαγος στον νότιο Ινδικό Ωκεανό. Δεν υπάρχει αεροδρόμιο στα νησιά και για να φτάσει κανείς εκεί, πρέπει να κάνει ταξίδι έξι ημερών με το καράβι από το Reunion, ένα μικρό νησί που βρίσκεται στα ανοικτά των ακτών της Μαδαγασκάρης.

Τα νησιά δεν έχουν γηγενή πληθυσμό, αλλά όπως η Ανταρκτική, που βρίσκεται εκατοντάδες χιλιόμετρα νότια, έχουν όλο το χρόνο πληθυσμό επιστημόνων και μηχανικών από τη Γαλλία. Έχουν σημαντικό παρελθόν και από τότε που ανακαλύφθηκαν για πρώτη φορά, το 1772, τα έχουν επισκεφθεί πολλοί βιολόγοι και εξερευνητές, όπως ο Captain James Cook, που έκανε μια σύντομη στάση στο αρχιπέλαγος το 1776. Σήμερα τα νησιά αποτελούν κυρίως ένα επιστημονικό κέντρο, αλλά έχουν επίσης έναν δορυφόρο και ένα γαλλικό σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας και χρησιμεύουν ως ένα είδος καταφυγίου για ένα συγκεκριμένο είδος γαλλικών βοοειδών είναι υπό εξαφάνιση.

Νησιά Pitcairn, νότιος Ειρηνικός Ωκεανός

Φωτογραφία: http://en.wikipedia.org

Τα νησιά Pitcairn είναι μικρές κουκίδες γης, σχεδόν στο κέντρο του νότιου Ειρηνικού Ωκεανού. Οι πλησιέστεροι γείτονές τους είναι τα νησιά Gambier και η Ταϊτή στα δυτικά, αλλά ακόμη και αυτά είναι αρκετές εκατοντάδες μίλια μακριά. Τα νησιά, είναι το τελευταίο εναπομείναν βρετανικό έδαφος στον Ειρηνικό και έχει μόνιμο πληθυσμό περίπου πενήντα άτομα, πολλά από τα οποία κατάγονται από τα μέλη του πληρώματος του φημισμένου HMS Bounty.

Το 1789, στο Bounty έγινε η θρυλική ανταρσία, όταν μέλη του πληρώματος μαγεύτηκαν από την ειδυλλιακή ζωή των ιθαγενών του Ειρηνικού και ανέτρεψαν το διοικητή τους, έκαψαν το πλοίο τους σε ένα κοντινό όρμο και εγκαταστάθηκαν στο νησί. Σήμερα, οι απόγονοι αυτών των ναυτών, ζουν κυρίως από τη γεωργία, την αλιεία και την πώληση των εξαιρετικά σπάνιων γραμματοσήμων τους στους συλλέκτες. Αλλά ακόμη και με τις σύγχρονες μεταφορές, εξακολουθούν να παραμένουν μια από τα πιο απομονωμένες κοινότητες στον κόσμο. Δεν υπάρχει αεροδρόμιο στο νησί και για να φτάσει κανείς εκεί από την ηπειρωτική χώρα, χρειάζεται να ξεκινήσει με πλοίο από τη Νέα Ζηλανδία, σε ένα ταξίδι που μπορεί να διαρκέσει έως και δέκα ημέρες.

Alert, Nunavut, Καναδάς

Φωτογραφία: http://en.wikipedia.org

Το Alert βρίσκεται στον Καναδά, στην άκρη της περιοχής Nunavut και είναι ένα μικρό χωριό στον Αρκτικό Ωκεανό, μόλις 800 χλμ. κάτω από τον Βόρειο Πόλο. Θεωρείται ότι είναι το βορειότερο, μόνιμα κατοικημένο μέρος στον κόσμο -έχοντας… πέντε κατοίκους- καθώς επίσης και ένα από τα πιο αφιλόξενα.

Οι θερμοκρασίες στο Alert , όπου βρίσκονται επίσης οι εγκαταστάσεις του καναδικού ραδιοφώνου και ένα εργαστήριο για τον καιρό, μπορεί να φτάσουν και τους 40 βαθμούς κάτω από το μηδέν και λόγω της θέσης του στην κορυφή της Γης, στο μέρος αυτό επικρατούν 24 ώρες ήλιος κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και 24 ώρες σκοτάδι κατά τη διάρκεια του χειμώνα.

Η κοντινότερη πόλη στο Alert είναι ένα μικρό ψαροχώρι περίπου 2.000 χλμ. μακριά και θα πρέπει να κάνετε τη διπλάσια απόσταση για να φτάσετε σε μεγάλες πόλεις όπως το Κεμπέκ. Λόγω της στρατιωτικής λειτουργίας του, το Alert έχει αεροδρόμιο, αλλά οι καιρικές συνθήκες το καθιστούν συχνά άχρηστο. Το 1991, ένα αεροσκάφος C-130 συνετρίβη εκεί όταν ο πιλότος του υποτίμησε το ύψος του και 4 άτομα έχασαν τη ζωή τους κατά τη συντριβή, ενώ ένα ακόμη χάθηκε περιμένοντας την αποστολή διάσωσης, που χρειάστηκε σχεδόν 30 ώρες για να φτάσει εκεί, λόγω της χιονοθύελλας.

Motuo County, Κίνα

Φωτογραφία: http://www.tibettravel.org

Θεωρείται η τελευταία επαρχία στην Κίνα, χωρίς δρόμο και είναι μια μικρή κοινότητα στην αυτόνομη περιοχή του Θιβέτ, που παραμένει ένα από τα λίγα μέρη στην Ασία που είναι ακόμη ανέγγιχτα από τον σύγχρονο κόσμο. Και μόνο το να φτάσει κανείς στο Motuo, είναι δύσκολο, καθώς οι ταξιδιώτες θα πρέπει να ακολουθήσουν μια εξαντλητική διαδρομή μέσω ξηράς, στα παγωμένα τμήματα των Ιμαλαΐων και να περάσουν από μια 200 μέτρων κρεμαστή κρεμαστή γέφυρα.

Η περιοχή φημίζεται για την ομορφιά της –η βουδιστική γραφή, τη θεωρεί ως την ιερότερη γη του Θιβέτ- και λέγεται ότι είναι η Εδέμ των φυτών, καθώς εκεί ευδοκιμεί το ένα δέκατο του συνόλου της χλωρίδας της Κίνας. Το Motuo είναι κάτι σαν ένα νησί στην ηπειρωτική χώρα. Εκατομμύρια δολάρια έχουν δαπανηθεί τα τελευταία χρόνια στην προσπάθεια να οικοδομηθεί ένας δρόμος, αλλά όλες οι προσπάθειες τελικά εγκαταλείφθηκαν, λόγω των κατολισθήσεων, των χιονοστιβάδων και των γενικότερων συνθηκών στην περιοχή. Στις αρχές της δεκαετίας του '90, ένας αυτοσχέδιος αυτοκινητόδρομος, οδήγησε στην καρδιά της Mutuo County, αλλά κράτησε λίγες μέρες, καθώς μετά καλύφθηκε από το πυκνό δάσος.

Tristan da Cunha, νότιος Ατλαντικός Ωκεανός

Φωτογραφία: http://en.wikipedia.org

Το πιο απομακρυσμένο, κατοικημένο μέρος στον κόσμο, το Tristan de Cunha, είναι ένα αρχιπέλαγος μικρών νησιών που βρίσκονται στο νότιο Ατλαντικό Ωκεανό. Η πλησιέστερη ακτή του νησιού είναι η Νότια Αφρική, η οποία βρίσκεται περίπου 2.700 χλμ. μακριά, ενώ η ακτή της Νότιας Αμερικής βρίσκεται σε απόσταση περίπου 3.200 χλμ.

Παρά το μικροσκοπικό του μέγεθος και την απόσταση που χρειάζεται κανείς να διανύσει για να φτάσει εκεί, το Tristan de Cunha έχει μια πλούσια ιστορία. Το νησί ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά το 1506 από έναν Πορτογάλο εξερευνητή και αργότερα προσαρτήθηκε στους Βρετανούς, οι οποίοι φοβούνταν ότι οι Γάλλοι μπορεί να το χρησιμοποιούσαν ως σημείο εκκίνησης για τη διάσωση του Ναπολέοντα, που είχε εξοριστεί στην κοντινή Αγία Ελένη. Μια μικρή ομάδα από Βρετανούς, Ιταλούς και Αμερικανούς, άρχισαν να ζουν στο νησί το 1800, το οποίο εξακολουθεί σήμερα να είναι υπό τη δικαιοδοσία του Ηνωμένου Βασιλείου.

Τα νησιά έχουν συνολικό πληθυσμό 271 άτομα, οι περισσότεροι εκ των οποίων κατάγονται από τους παραπάνω εποίκους και είναι κυρίως αγρότες. Παρά το γεγονός ότι το νησί έχει πλέον μερικούς τηλεοπτικούς σταθμούς και πρόσβαση στο διαδίκτυο μέσω δορυφόρου, εξακολουθεί να είναι το πιο απομονωμένο σημείο του πλανήτη. Η βραχώδης γεωγραφία του, κάνει την οικοδόμηση αεροδρομίου αδύνατη κι έτσι ο μόνος τρόπος για να ταξιδέψει κανείς σε αυτό, είναι με πλοίο, ενώ δεν υπάρχουν προγραμματισμένα δρομολόγια που να το συνδέουν με τη Νότια Αφρική.

http://www.clickatlife.gr

Αν σας άρεσε το θέμα κάντε ένα "Like" και κοινοποιήστε το στους Φίλους σας...!

Αν σας αρέσει η σελίδα μας.Πατήστε μου αρέσει για την σελίδα μας στο facebook.

Η Λευκάδα

Μέρες και νύχτες, εικόνες και μουσικές, βόλτες και βουτιές, γεύσεις και στίχοι ποιημάτων: τα συστατικά στοιχεία της λευκαδίτικης μαγείας που κρατά αιχμάλωτη την «ξεναγό» μας.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΑΝΔΡΑΚΟΥ

Για μένα η μαγεία της Λευκάδας βρίσκεται όλη κρυμμένη στις βόλτες στην πόλη της, στα απογευματινά χρώματα του ουρανού και της θάλασσας και σε εκείνη την αίσθηση απόλυτης ολοκλήρωσης που σου αφήνει το κολύμπι στα νερά της.

Από τα πρώτα πράγματα που κάνω όταν φτάσω στο νησί μου είναι η βόλτα με το ποδήλατο ώς την παραλία του Αη Γιάννη. Περνώντας μέσα από τον ελαιώνα της πόλης, με ρίζες από την εποχή των Ενετών, καταλήγω στο σημείο εκείνο που αρχίζει το μονοπάτι για τον Αη Γιάννη τον Αντζούση. Οποιος το ανέβει και ακολουθήσει το δρόμο μπροστά από το ξωκλήσι, θα βρεθεί στην άκρη ενός βράχου, πριν από την παραλία Κρυονέρι, όπου θα αντικρίσει το πιο τιρκουάζ νερό του κόσμου και μια από τις ερωτικότερες εικόνες του νησιού.

Θα προτιμήσω να δω το ηλιοβασίλεμα από την παραλία των Μύλων, για τις χίλιες κόκκινες, πορτοκαλί, μοβ, γαλάζιες αποχρώσεις που παίρνουν τα νέρα της λιμνοθάλασσας εκείνη την ώρα, και θα καταλήξω νωρίς στη «Φρύνη», στο Μώλο, για την αγαπημένη μου σαλάτα με τα σύκα και το κατσικίσιο τυρί, τα αχνιστά μύδια και τις λευκαδίτικες γαριδούλες.

Η Λευκάδα είναι νησί για βραδινές περατζάδες, ποτά, σφηνάκια και ατέλειωτες κουβέντες ώς τις πρώτες πρωινές ώρες. Πρώτη βραδινή στάση, άλλοτε για καφέ και άλλοτε για ποτό, η κεντρική πλατεία της πόλης και το «Casbah». Λίγο μετά, αναζητώ το πρώτο σκαμπό στην αγορά στο «Cookie» ή το «Big Bar», πίνω σφηνάκια στο «Excess Club» (συστήνεται και ως after για τους νεότερους) και συνεχίζω για το «Navi», στο Πάρκο των Ποιητών. Οταν φτάνει κανείς εκεί, πρέπει να είναι προετοιμασμένος για βραδιές που μπορεί να κλείσουν άλλοτε με απαγγελίες ποιημάτων και άλλοτε ακόμη και με τάγκο στη μέση του δρόμου.

Τα μεσημέρια συναντιόμαστε για καφέ στο «Μποσκέτο». Εκτός από τον καλό καφέ, ο μαΐστρος που έρχεται από τη Γύρα καθαρίζει τη σκέψη από τα βραδινά.

Κι όταν όλοι αποφασίζουν να πάμε για μπάνιο στο Κάθισμα, εγώ επιμένω για την παραλία του Μύλου, που την προσεγγίζεις είτε με βαρκάκι από το χωριό του Αγίου Νικήτα, είτε με ανάβαση και κατάβαση από το βουνό. Στην παραλία όπου εμπνέεσαι να κολυμπήσεις γυμνός στα μάτια του άλλου, θα αισθανθείς στην πρώτη κιόλας βουτιά την επιβλητικότητα της θάλασσας.

Επιστρέφοντας αργά το απόγευμα στην πόλη, θα περάσω από το «Καφενείο του Αμερικάνου», στο δρόμο της Κουζούμπεης (Κουζούντελης για τους ντόπιους), για τη σουμάδα με το βρεγμένο παξιμάδι και τις πιο νόστιμες τηγανητές πατάτες που τρώγαμε από παιδιά.

Θα συνεχίσω για φαγητό στο «Ρεγάντο», όχι τόσο για την κουζίνα, όσο για τα τραπεζάκια στο πλακόστρωτο καντούνι και για εκείνον το στίχο του Αρ. Βαλαωρίτη «μ' αρέσ' η θάλασσα γιατί μου μοιάζει, κι ας έχει μέσα της κόσμο θεριά», που καντάρει τα βράδια η Αγιομαυρίτικη Παρέα.

Η Λευκάδα θεωρείται κέντρο συναδέλφωσης των λαών και, αν βρεθείτε εκεί περί τα μέσα του Αυγούστου, αξίζει να παρακολουθήσετε τις εκδηλώσεις για τον φετινό εορτασμό των πενήντα χρόνων του Διεθνούς Φεστιβάλ Φολκλόρ. Επίσης, ρωτήστε να μάθετε το πρόγραμμα εμφανίσεων της Φιλαρμονικής Εταιρείας Λευκάδος, που αποτελεί το δεύτερο αρχαιότερο μουσικό σωματείο στην Ελλάδα, και αν πετύχετε κάποια συναυλία… μην τη χάσετε!

Οταν αφήνω πίσω μου το νησί, συνηθίζω, μαζί με το λευκαδίτικο χιούμορ και την αλλοφροσύνη, να κουβαλώ παστέλια και μαντολάτα από τη «Μέλισσα» (η συνταγή μεταφέρεται από γενιά σε γενιά), λικέρ ροζολί από την «Ποτοποιία Φραγκούλη», φρούτα από το βιολογικό, ολίγον χιπστεράδικο «Zoe», καντάδες από τη Χορωδία του Ορφέα, γαλακτομπούρεκο από τον «Μπαρμπα-Ανδρέα», λευκαδίτικη λαδόπιτα από τον «Σταύρακα» και τη συνέχεια του στίχου του ποιητή… «τι αξίζει η θάλασσα δίχως γιαλό;».

* Η Αγγελική Γαζή είναι ψυχολόγος, επίκ. καθηγήτρια στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου.

ΠΩΣ ΠΑΜΕ

Στη Λευκάδα θα φτάσετε μετά από 4 - 5 ώρες οδήγησης με στάσεις (μέσω Αθηνών - Πατρών και γέφυρας Ρίου - Αντιρρίου), καθώς απέχει από την Αθήνα 356 χλμ. Εναλλακτικά, μπορείτε να πάτε με ΚΤΕΛ (Τ/210-51.50.108 - Κηφισός, Τ/26450-22.364 - Λευκάδα). Καθημερινά εκτελούνται 4 δρομολόγια διάρκειας 5½ ωρών και κόστους 33,80 € για απλή μετάβαση.

ΔΙΑΜΟΝΗ

Βίλλα Θωμαΐς (Επίσκοπος, Νικιάνα, Τ/26450-71.985, www.villathomais.com). Μοντέρνα δωμάτια σε ζωηρά χρώματα, με πολλές παροχές, 7 χλμ. από την πρωτεύουσα στο δρόμο προς το Νυδρί. Η παραλία βρίσκεται στα 200 μέτρα, ενώ στο χώρο του ξενοδοχείου υπάρχει και εξωτερικό υδρομασάζ και αερομασάζ. Από 50 € το δίκλινο με πρωινό έως 15/7, από 61 € μετά.
Villagio (Αγιος Ιωάννης, Τ/26450-25.568, www.villagio.gr). Σε έναν καταπράσινο κήπο με λουλούδια, φοίνικες και γύρω από την πισίνα, τα σπιτάκια του Villagio βρίσκονται κοντά στη θάλασσα. Στούντιο, διαμερίσματα και bungalows μπορούν να φιλοξενήσουν από 2 μέχρι 5 άτομα. Από 60 € το στούντιο μέχρι 15/7 και εν συνεχεία 80 και 90 €.
Hotel Lefkas (Φίλιππα Πανάγου 2, Κεντρική Παραλία, Λευκάδα, Τ/26450-23.916, www.hotel-lefkas.gr). Ανακαινισμένα δωμάτια με ξύλινα πατώματα, αφράτα παπλώματα και μπαλκόνι με θέα τη θάλασσα. Εκτός από τα standard δωμάτια, υπάρχουν superior και junior σουίτες με έξτρα παροχές, όπως κρεβάτια Coco-mat και jacuzzi. Από 75 € και 85 € το δίκλινο με πρωινό.
Alkyon Hotel (Λυγιά, Τ/26450-72.222, www.alkyon-lefkada.gr). Χειροποίητα έπιπλα, ξύλινες οροφές, μεγάλα μπαλκόνια και εξαιρετική φιλοξενία. Ολα τα στούντιο έχουν φωτεινά χρώματα, ξύλινες επιφάνειες, κουζινάκι και καθιστικό. Δύο αυτόνομες διώροφες κατοικίες, ο Αίολος και ο Απόλλων, μπορούν να φιλοξενήσουν μέχρι και 6 άτομα. Από 45 € το στούντιο για τον Ιούλιο.
Althea Studios (Αγιος Νικήτας, Τ/26450-97.061, 6932-304.302, www.altheastudios.gr). Κοντά στις πιο φημισμένες δυτικές παραλίες του νησιού. Με θέα στον κόλπο του Αγίου Νικήτα, τα στούντιο διαθέτουν και μπαλκόνι. Από 60 € το δίκλινο έως 24/7, από 70 € έως 24/8.

ΦΑΓΗΤΟ

• Φρύνη στο Μώλο (Γολέμη 12, Λευκάδα, Τ/26450-24.879). Πιάτα λευκαδίτικα ή και λίγο «πειραγμένα». Δοκιμάστε μπακαλιάρο μπιάνκο, χταπόδι στο φούρνο με πατάτες και κόκκινο κρασί, σαβόρο, σουπιές στο μελάνι τους. Για όσους αγαπούν το κρέας υπάρχει και λευκαδίτικο λουκάνικο, κόκορας κρασάτος και πολλά ακόμη πιάτα. 12 - 18 € το άτομο.
• Ξούρας (Λυγιά, Τ/26450-71.312). Η Λυγιά είναι ένα κλασικό ψαροχώρι και στον Ξούρα θα φάτε ό,τι καλύτερο πιάνουν οι ντόπιοι, τηγανητά ή στα κάρβουνα. Σπεσιαλιτέ και η αστακομακαρονάδα, ο μπακαλιάρος πλακί και η πεσκανδρίτσα. 15 - 18 € το άτομο.
• Η Ράχη (Εξάνθεια, Τ/26450-99.439). Εχει αποκτήσει μεγάλη φήμη για την θέα στα 600 υψόμετρο, για τα χαμόγελα των ιδιοκτητών του, την εξαιρετική μουσική που συνοδεύει τις παρέες και, βέβαια, για τα μεζεδάκια και τα πιάτα που φτιάχνονται, όσο είναι δυνατόν, με ντόπια υλικά. 10 - 15 € το άτομο.

TIPS

 Μια επίσκεψη στη Λευκάδα δεν θα είναι ολοκληρωμένη αν δεν κολυμπήσετε στα βραβευμένα νερά του Πόρτο Κατσίκι, αν δεν κατεβείτε (και ανεβείτε…) τα 336 σκαλοπάτια για να φτάσετε στην παραλία Εγκρεμνοί και αν δεν πάρετε το καραβάκι για την παραλία Μύλος κοντά στον Αγιο Νικήτα.
 Πάρτε μαζί σας παραδοσιακό σαλάμι Λευκάδας - είναι πεντανόστιμο και θα το βρείτε στην οικογενειακή επιχείρηση Ντελημάρη (8ης Μεραρχίας 2, Λευκάδα, Τ/26450-23.431)
 Επισκεφτείτε το καταπράσινο νησάκι Μεγανήσι, που βρίσκεται 4 μίλια μακριά από τη Λευκάδα και όπου, εκτός από τις πανέμορφες παραλίες, προσφέρει και πολλές επιλογές σε διαμονή, φαγητό και διασκέδαση. Η πιο εύκολη πρόσβαση είναι από το Νυδρί.

kathimerini.gr

Αν σας άρεσε το θέμα κάντε ένα "Like" και κοινοποιήστε το στους Φίλους σας...!

Αν σας αρέσει η σελίδα μας. Πατήστε μου αρέσει για την σελίδα μας στο facebook.

Κεφαλονιά: Για περιπατητές

Κείμενο: Ελένη Καδδά Φωτογραφίες: Γιώργος Ατσαμετάκης

Λίγα ρούχα σε ένα σακίδιο, ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια, ένα αδιάβροχο καλού-κακού και φύγαμε για να ανακαλύψουμε, πεζοπορώντας, μια Κεφαλονιά άγνωστη, ακόμη και σε πολλούς ντόπιους. Μονοπάτια που περνούν από γραφικά χωριά και υπέροχους κολπίσκους, διαδρομές με υπέροχη θέα, πυκνόφυτα φαράγγια και μοναδικά γεωλογικά φαινόμενα, πέρα από τον παγκοσμίως γνωστό Μύρτο, το μοναδικό Φισκάρδο και τη γλυκύτατη Ασσο.

ΠΥΡΓΙ - ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΩΡΟΣ (4 ώρες) - βαθμός δυσκολίας Α

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πεζοπορικές διαδρομές ξεκινά από το χωριό Πυργί και καταλήγει στον Μεγάλο Σωρό, την κορυφή του Αίνου. Καταπράσινη, με καταπληκτική θέα και αρκετά εύκολη ακόμα και για αρχάριους. Θα δείτε το φημισμένο μαύρο έλατο της Κεφαλονιάς (abies cephalonica), που στην πραγματικότητα είναι πολύ σκούρο πράσινο. Η ποικιλία αυτού του ελάτου εμφανίζεται αμιγής μόνο στην Κεφαλονιά εξαιτίας της γεωγραφικής της απομόνωσης και γι' αυτό ο Αίνος αποτελεί Εθνικό Δρυμό από το 1962.

ΑΝΤΙΣΑΜΟΣ - ΠΟΡΟΣ (7 ώρες) - βαθμός δυσκολίας Α+

Αν θέλετε να περπατήσετε δίπλα στη θάλασσα, διαλέξτε το μονοπάτι που ξεκινά από την πανέμορφη παραλία της Αντισάμου και κατευθύνεται στο δεύτερο μεγαλύτερο επίνειο του νησιού, τον Πόρο. Επειδή οι πεζοπορίες είθισται να ξεκινούν νωρίς το πρωί, πρέπει να φτάσετε στην Αντίσαμο λίγο πριν από την ανατολή του ήλιου. Το μονοπάτι αρχίζει από έναν αρκετά ανηφορικό δρόμο, ύστερα από λίγο όμως θα βρίσκεστε σε ένα καταπράσινο τοπίο που μοσχοβολάει θυμάρι, ασφάκα και φασκόμηλο, γνήσια προϊόντα του νησιού. Το βλέμμα από εδώ μπορεί να φτάσει ώς τις ακτές της δυτικής Ελλάδας. Η πρώτη σας στάση, μετά περίπου τρεις ώρες, θα μπορούσε να είναι στην παραλία Κουτσουπιά, έναν ήσυχο κολπίσκο με κρυστάλλινα νερά. Στη συνέχεια θα περπατήσετε παράλληλα με την ακτογραμμή, σε ένα τοπίο που από κατάφυτο θα γίνεται πιο ξερό και αμμώδες, μέχρι τον Πόρο.

ΦΑΡΑΓΓΙ ΓΡΑΔΟΥΣ (2½ ώρες) - βαθμός δυσκολίας Α

Στο νότιο κομμάτι του νησιού, όπου ανήκει και ο Πόρος, βρίσκεται το φαράγγι της Γραδούς. Μπορεί το ευρύτερο φυσικό τοπίο της περιοχής να καταστράφηκε στις πυρκαγιές του 2007, ευτυχώς όμως το φαράγγι, που κρατάει νερό μέχρι το τέλος Αυγούστου, και η υπέροχη φύση του έμειναν ανέπαφα.

ΜΟΝΟΔΕΝΔΡΙ - ΧΑΛΙΩΤΑΤΑ (6½ ώρες) - βαθμός δυσκολίας Β+

Το μονοπάτι ξεκινά βραχώδες και χωρίς βλάστηση και όσο πηγαίνετε προς το χωριό (Χαλιωτάτα) τόσο πρασινίζει. Η διαδρομή καταλήγει στον τελικό της προορισμό μέσα από ένα πανέμορφο μικρό φαράγγι.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και όλα τα περιπατητικά μονοπάτια που έχουν δημιουργηθεί από τους Δήμους Λειβαθούς, Πυλάρου και Σάμης και περνούν από τα πιο ξεχωριστά και ενδιαφέροντα σημεία τους, όπως το παλιό μοναστήρι των Σισσίων, για το Δήμο Λειβαθούς, τη μυκηναϊκή ακρόπολη στους Αγίους Φανέντες για το Δήμο Σάμης, το μοναστήρι των Θεμάτων και τον παραδοσιακό ανεμόμυλο του 19ου αιώνα για το Δήμο Πυλάρου.

Αν τώρα δεν είστε μυημένοι στις πεζοπορικές διαδρομές, μπορείτε να ζητήσετε τη βοήθεια των ορειβατικών συλλόγων αλλά και των ιδιωτών που δραστηριοποιούνται στο νησί.

ΠΩΣ ΠΑΜΕ

Μέσω Πάτρας με Strintzis Ferries (Τ/210-42.25.000) με 17,80 ευρώ το άτομο και 62,90 ευρώ το αυτοκίνητο. Επίσης, μέσω Κυλλήνης με Strintzis Ferries (10,30 ­ το άτομο και 47,30 ευρώ το αυτοκίνητο) και Ionian Ferries (Τ/210-32.49.997 - 9,80 ευρώ το άτομο, 46,80 ευρώ το αυτοκίνητο). Και στις δύο εταιρείες προσφέρεται και 20% έκπτωση αν κλείσετε μετ' επιστροφής. Εναλλακτικά, αεροπορικώς με την Olympic Air (Τ/801 801 0101).

ΔΙΑΜΟΝΗ

Villa Myrtos (Διβαράτα, Τ/6977-526.224, 6974-518.881). Μια υπέροχη αγροτική κατοικία με πισίνα και κήπο με αρωματικά φυτά, που μπορεί να φιλοξενήσει έως και 10 άτομα. 200 - 320 ευρώ.
Κανάκης Appartments (Ασσος, Τ/26740-51.631). Μικρά διαμερίσματα με καταπληκτική θέα στην Ασσο, που μπορούν να φιλοξενήσουν 2 - 4 άτομα. 85 - 120 ευρώ
Museum Hotel George Molfetas (Φαρακλάτα, Τ/26710-84.630, 6937-014.758). Ενα υπέροχο μικρό ξενοδοχείο αφιερωμένο στον Γιώργο Μολφέτα, ποιητή της Κεφαλονιάς. Τα δωμάτιά του φιλοξενούν πολλά από τα προσωπικά αντικείμενα του ποιητή (110 - 150 ευρώ ). Αν φτάσετε έως εδώ, μην παραλείψετε να φάτε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου από τα χέρια της κ. Κατερίνας, ιδιοκτήτριάς του, που μαγειρεύει συνταγές του περασμένου αιώνα μόνο με βιολογικά προϊόντα.

ΦΑΓΗΤΟ

• Casa Grec (Αργοστόλι, Τ/26710-24.091). Περιποιημένο μικρό εστιατόριο με πολύ καλή ελληνική κουζίνα, ίσως λίγο «πειραγμένη», και υπέροχο περιβάλλον.
• Βινάριες (Αργοστόλι, Τ/26710-24.828). Φρέσκο ψάρι, και όχι μόνο, πάνω στη θάλασσα.
• Il destino (Σκάλα, Τ/26710-83.221). Ισως το πιο κλασικό ιταλικό εστιατόριο του νησιού, με πολύ προσιτές τιμές.
• Οινόπολις (Λουρδάς, Τ/26710-31.667). Ελληνικά πιάτα με πολύ μεράκι από τους ιδιοκτήτες. Kρασί και λάδι δικής τους παραγωγής.

ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ

www.explore-kefalonia.gr. Για ξεναγήσεις, ατομικές και ομαδικές.
Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος Κεφαλονιάς (Τ/26710-20.196). Οργανωμένες εκδρομές, όχι μόνο για μέλη.
Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος Κεφαλληνίας και Ιθάκης - Αθλητικών Δραστηριοτήτων (Τ/6973-432.543). Για εκδρομές επίσης.
Δήμος Σάμης, Τ/26740-22.019
Δήμος Λειβαθούς, Τ/26710-69.690
Δήμος Πυλάρου, Τ/26740-23.840

ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ

Εφόσον βρίσκεστε στο νησί, πρέπει να επισκεφτείτε την καταπληκτική παραλία του Μύρτου. Αν μάλιστα δεν είναι και ιδιαίτερα τουριστική η περίοδος, θα σας μαγέψει η ενέργεια αυτού του τόπου.

Μια βόλτα στο Φισκάρδο μαρτυρεί πολλά για τη ζωή του νησιού πριν από τους καταστροφικούς σεισμούς του 1953.
Η ιδιαίτερη Ασσος, που μοιάζει να ζει στους δικούς της γαλήνιους ρυθμούς, με το κάστρο να την αγναντεύει από ψηλά, δεν μπορεί παρά να σας γοητεύσει.
Μην παραλείψετε, όμως, να κάνετε τη βόλτα σας τόσο στο Αργοστόλι όσο και αντίπαλοΛηξούρι.
Τέλος, θα άξιζε να περάσετε και από το μοναστήρι των Κηπουραίων κοντά στο Ληξούρι, με θέα που κόβει την ανάσα, σαν σε μυθιστόρημα του Παπαδιαμάντη!

Και από τις κρυμμένες ομορφιές του νησιού:

Την παραλία Δαφνούδι, κοντά στο Φισκάρδο. Για να προσεγγίσετε την παραλία, πρέπει να περπατήσετε για περίπου 600 μέτρα σε ένα καταπράσινο μονοπάτι. Στο τέλος του μονοπατιού αποκαλύπτεται ένας κολπίσκος με καταγάλανα νερά, δέντρα που ακουμπούν στη θάλασσα και ένα υπέροχο σπήλαιο.
Την παραλία Πλατιά Αμμο, στο Δήμο Παλλικής, που επάξια ανταγωνίζεται τον Μύρτο. Η πρόσβαση γίνεται από τριακόσια σκαλοπάτια.
Την παραλία της Αγίας Σοφίας στο Δήμο Ερίσσου. Αν και γνώρισε μεγάλες δόξες στα γυρίσματα της ταινίας «Το μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι», παραμένει ακόμα άγνωστη σε πολλούς Κεφαλονίτες. Καταπράσινο το περιβάλλον, με μεγάλες ελιές, ιδανικές για μεσημεριανή σιέστα.

kathimerini.gr

Αν σας άρεσε το θέμα κάντε ένα "Like" και κοινοποιήστε το στους Φίλους σας...!

Αν σας αρέσει η σελίδα μας. Πατήστε μου αρέσει για την σελίδα μας στο facebook.