Τζουμέρκα: μια άλλη Ελλάδα

της Νίκης Κόλλια

Ακόμη και σήμερα η άσφαλτος κόβεται σε πολλά σημεία λόγω των νερών του χειμώνα. Πενήντα χιλιόμετρα από τα Γιάννενα, ατελείωτες στροφές μες τα βουνά, θες σίγουρα κανά δίωρο για να φθάσεις. Από κάτω γκρεμοί, χαράδρες, πουρνάρια και ανάμεσα ο Άραχθος. Πάνω σου, ο ουρανός, τα έλατα και πέτρες. Κατσίκια, σκυλιά και γουρούνια θα κόψουν πολλές φορές το δρόμο. Μες το χωριό δεν υπάρχει δρόμος, μονάχα μονοπάτια, χωματένια που γίνονται πέτρινα, κάπου τα κόβει ένα ρέμα, το πηδάς και συνεχίζεις.

Τηλεφωνείς στον παπά - έχει δυο μουλάρια- τα φορτώνεις με τις βαλίτσες και έτσι φθάνεις σπίτι. Όταν βρέχει το ρέμα κατεβάζει ό,τι βρει και πολλά απογεύματα τα μισά σπίτια μένουν μες τις λάσπες αποκλεισμένα. Εδώ, ακόμη οι γυναίκες ζώνονται με τριχιές στην πλάτη μπουκάλες υγραερίου, κλαρί και πατάτες από τα πέρα χωράφια. Το χωριό δεν έχει σούπερ-μάρκετ, ιατρείο, φαρμακείο, βενζινάδικο. Ένα καφενείο-παντοπωλείο με τα απαραίτητα: σκόνες, μπουκάλες, χαρτικά, κονσέρβες, μακαρόνια, καφέδες, πελτέδες, ποτά και τσιγάρα. Το κέντρο υγείας, το φαρμακείο και ένα μικρό σούπερ μάρκετ βρίσκονται στο διπλανό χωριό, την πρωτεύουσα του ενιαίου δήμου μετά τον Καποδιστρία και Καλλικράτη, μιάμιση ώρα με τα πόδια, είκοσι λεπτά με αυτοκίνητο. Γιατρός κατεβαίνει κάθε δεύτερη βδομάδα, ανοίγει μια αίθουσα του σχολείου και γράφει φάρμακα. Λεωφορείο περνά πια μόνο κάθε πρωί, το απογευματινό δρομολόγιο έχει δυο χρόνια που κόπηκε. Εφημερίδες δεν υπάρχουν, πρέπει να παραγγείλεις από το δίπλα χωριό προχθεσινές. Ταχυδρόμος περνά δυο φορές τη βδομάδα, συντάξεις, λογαριασμοί, φωνάζει το όνομά σου από το μεγάφωνο. Οι νεότεροι κάνουν τα θελήματα εκ περιτροπής και κουβαλάνε τις παραγγελίες.

Ακόμη και τώρα τα καλοκαίρια, ιδίως το Δεκαπενταύγουστο με τον κόσμο, το νερό λιγοστεύει και στα τελευταία σπίτια φθάνει με δυσκολία. Μάλιστα όταν τα κάτω σπίτια ποτίζουν τους κήπους, στο επάνω χωριό δεν υπάρχει σταγόνα. Τότε γεμίζεις βαρέλια, κατσαρόλες και μπουκάλια, να μπορείς να μαγειρέψεις και μπάνιο με μπρίκι. Τα παλιότερα σπίτια, πέτρινα και κρύα, ζεσταίνονται ακόμη με τα τζάκια. Απ’ τον Αύγουστο μαζεύουν ξύλα. Κάτω το κατώι για τα ζώα, πάνω δυο δωμάτια όλα και όλα, μια κουζίνα και το χειμωνιάτικο: ένα τζάκι, δυο κρεβάτια δεξιά-αριστερά, μαντανίες στους τοίχους με σχέδια από κυνήγια και γάμους.

Κτηνοτρόφοι, κτίστες, αυτοδίδακτοι ηλεκτρολόγοι και υδραυλικοί της εμπειρίας. Το χειμώνα κάποιοι κατεβαίνουν ως το Μεσολόγγι και τη Λάρισα με τα κοπάδια, το καλοκαίρι ανεβάζουν τις αγελάδες ως το οροπέδιο στους Καλαρρύτες. Οι γυναίκες και οι κήποι τους: πατάτες, λάχανα, κρεμμυδάκια, μαρούλια, πράσα. Οι γυναίκες και οι ασβεστωμένες αυλές τους: βασιλικοί, μαντζουράνες, ντοματούλες. Κάποιες με τους αργαλειούς: φλοκάτες, κουβέρτες, σχέδια για τα προικιά των κοριτσιών τους. Κάποιες πήζουν τυρί, άλλες με τις γίδες τους, οι πιο νέες φτιάχνουν μικρότερους κήπους και πλένουν σε πλυντήρια. Τα βράδια οι άνδρες κατεβαίνουν στα καφενεία. Οι περισσότεροι πίνουν: τσίπουρα, μπίρες, παίζουν χαρτιά διλωτή, ξερή, πρέφα και ντόμινο. Κοροϊδεύουν τους πιο αδύναμους, γελάνε, χαλαρώνουν. ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ όλο σχεδόν το χωριό, οι μεγαλύτεροι κλαίνε ακόμη με τον Κατσαντώνη και τον Άρη. Δυο ψήφισαν ΧΑ και είναι δακτυλοδειχτούμενοι.

Οι γυναίκες μένουν στα σπίτια. Μια στις τόσες κατεβαίνουν στα Γιάννενα: ένας γιατρός, καινούρια ρούχα, βαφή μαλλιών στα κομμωτήρια. Και κάθε Σεπτέμβρη στο παζάρι. Παλιότερα ήταν το πιο σπουδαίο γεγονός. Μετά έρχονται τα πανηγύρια. Στις μεγάλες γιορτές φορούν τα καλά τους. Εκκλησία το πρωί -ακόμη είναι το κέντρο των γεγονότων- να τις δουν, να δουν, να ’χουν να λένε. Ν’ ανάψουν ένα κερί για τους πεθαμένους τους. Αγία Παρασκευή, Σωτήρος, Δεκαπενταύγουστος. Γιορτή και πανηγύρι. Χωριό και μουσική. Οι Μελισσουργοί έχουν τους κύκλους, όλο το χωριό μικροί-μεγάλοι, μπροστά ο παπάς, πίσω ο δήμαρχος, οι παλιοί κοινοτάρχες, ο δάσκαλος, όλοι τραγουδούν χωρίς όργανα, πιασμένοι χέρι-χέρι. Αργόσυρτοι χοροί, παραπομενένα λόγια, βαριά βήματα, γυρίσματα περισσότερο σαν ατελείωτα μοιρολόγια. Συρτός στα δύο. Γονατίσματα. Τα τραγούδια της Ηπείρου κλαίνε, το ίδιο και οι χοροί της. Για τα βάσανα, τους ξενιτεμένους, την πείνα, τα κρύα, τους σκοτωμένους. Δύσκολα χρόνια σε δύσκολα μέρη. Ακόμη και οι οργανοπαίχτες, παλιοί, πονεμένοι, συναισθηματικά φορτισμένοι. Πετρολούκας Χαλκιάς, Νίκος Γεροδήμος. Ευλογία αν τους ακούσετε. Τραγούδια, μοιρολόγια μιας άλλης Ελλάδας που τα κορίτσια ακόμη φτιάχνουν προικιά, ονειρεύονται γάμους και παντρεύονται πολύ νέα, μικρές έφηβες• μια αφέλεια και ανεμελιά, συνώνυμα μιας ασυνείδητης απελπισίας, κρυφής και υπόγειας: μπας και αλλάξουν μυρωδιά και ξεφύγουν. Ένα φουστάνι, ένα χρυσό δαχτυλίδι, βαμμένα μάτια, μαλλιά μπούκλες και αλυσίδες στο λαιμό, αυτή είναι για εκείνες η ευτυχία. Εδώ θα βρεις γυναίκες που περιμένουν τις τρεις γιορτές του καλοκαιριού για να βγουν από το σπίτι, να πάνε λιγάκι παραπέρα, να στολιστούν. Τα χέρια τους είναι τραχιά, σχεδόν άγρια, οι πατούσες τους σκληρές, απεριποίητες, γυναίκες που γέρασαν πριν την ώρα τους, λογαριάζονται μαζί με τα ζώα, τους κήπους και τα αγόρια που θα γεννήσουν. Τα λεφτά των ανδρών εξαργυρώνονται στα καφενεία, τα κεράσματα, τα ποτά, τα αυτοκίνητα. Τα παιδιά μένουν καταδικασμένα. Τα πιο τυχερά κατεβαίνουν τις τελευταίες τάξεις στα Γιάννενα, λίγο φροντιστήριο μπας και περάσουν σε καμιά σχολή.

Πριν μερικά χρόνια σε αυτά τα χωριά κάτι άλλα παιδιά περπατούσαν δυο ώρες μες τα χιόνια και το κρύο, ολομόναχα μέχρι το σχολείο στο δίπλα χωριό. 50 και 100 παιδιά στοιβαγμένα σε κάθε τάξη, νοίκιαζαν τρία και τέσσερα μαζί ένα δωμάτιο, γύριζαν πίσω τα σαββατοκύριακα. Αφημένα στην θέληση κάθε δασκάλου, σε μια περίεργη μοίρα, στη λύσσα τους για μια άλλη ζωή. Τα περισσότερα σπούδασαν, έφυγαν μακριά. Αυτά τα παιδιά είναι που γυρνούν τα καλοκαίρια, βγαίνουν στα πανηγύρια, στα καφενεία, δίνουν σε πολλά χωριά ξανά ζωή. Κρατώντας σφικτά πάνω τους τον τόπο τους, όλους τους πόνους και τις ελπίδες των ανθρώπων του, όταν συναντιούνται αγκαλιάζονται κάπως διαφορετικά, τραγουδούν τα τραγούδια των πανηγυριών με έναν άλλο τόνο, ίσως γεμάτο νοσταλγία, κλαίνε σαν έρχεται η ώρα να φύγουν: για κείνο το μακριά, για την αλληλεγγύη μιας άλλης εποχής, για τις ζωές τους που ρίζωσαν στις πέτρες. Πάντα επιστρέφουν ακόμη και για τους νεκρούς τους. Γιατί εδώ πάνω οι νεκροί μετράνε ακόμη, αλλιώτικα, καμιά φορά μάλιστα περισσότερο από τους ζωντανούς. Στα σπίτια οι γυναίκες φτιάχνουν στάρι, το βράζουν, το καθαρίζουν και ύστερα το απλώνουν σε πιάτα με κομμένο καρυδάκι, φρέσκο μαϊντανό, φρυγανιά και σταφίδες και όλο το απόγευμα το κεντάνε, σχέδια με λουλούδια, πουλιά και γράμματα. Και ύστερα όλο το χωριό, ιερή πομπή ως το νεκροταφείο. Είναι δικός τους ο νεκρός, ένας άνθρωπος λιγότερος, η ασημαντότητα της ζωής, ο θάνατος που πλησιάζει.

Αν βρεθείς ξένος εδώ πάνω τα μάτια σου ανοίγουν σε έναν άλλο κόσμο, γεμάτο από πρόσωπα κουρασμένα, γυναίκες με μαντίλια στα κεφάλια, άνδρες με σκαμμένα βλέμματα και ρόζους στα χέρια. Το κείμενο γράφεται για αυτούς τους ανθρώπους, τους παππούδες μου που δεν ζουν πια και είναι θαμμένοι εδώ πάνω, όπως θέλησαν, για όλα τα παιδικά μου καλοκαίρια, τα πιο ωραία της ζωής μου, για κείνες τις κουβέντες και τις συμβουλές του καφενείου. Και αφιερώνεται ειδικά στον τελευταίο φίλο του παππού μου, τον Χρήστο Γκεσούλη, με την ευχή να ζήσει ακόμη πολλά καλοκαίρια.

http://www.protagon.gr

Δεν έχουν το Θεό τους

Ντουμπάι. Δημιουργία τεχνητών νησιών...

Εικόνες που σε κάνουν να αναρωτιέσαι σε ποιο σημείο μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος.

http://news.youropia.gr

Αβάνα (Κούβα): Μάμπο και Κολόμβος

Αποικιοκρατικές επαύλεις, ιστορικές μνήμες και ξέγνοιστες στιγμές παντρεύονται στην πόλη του Χοσέ Μαρτί.

Οταν ο γιατρός Ερνέστο Μπερούκας μου είπε ότι ο πατέρας του τού έδωσε αυτό το όνομα προς τιμήν του Τσε, εντυπωσιάστηκα και ζήτησα να του μιλήσω. «Ημουν φοιτητής της Ιατρικής επί χούντας» θα ξεκινήσει την ιστορία του ο διακεκριμένος γιατρός Κωνσταντίνος Μπερούκας «και ανήκα στον αριστερό χώρο χωρίς να είμαι ενταγμένος σε κάποια από τις μεγάλες οργανώσεις. Μας είχε εντυπωσιάσει η πορεία του Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα που, αν και καταγόταν από μια εύπορη αριστοκρατική οικογένεια, έχοντας κίνητρο ουμανιστικό και επαναστατικό, άφησε τα καλά του και ήρθε να πολεμήσει στην Κούβα, παρ' όλο που έπασχε από βρογχικό άσθμα σε προχωρημένο στάδιο. Για μένα ο αγωνιστής αυτός υπήρξε πρότυπο προσφοράς στον άνθρωπο και έδωσα υπόσχεση να δώσω το όνομά του στον πρώτο μου γιο. Και πραγματικά όταν απέκτησα τον γιο μου θέλησα να τον βαφτίσω Ερνέστο, όμως κανένας παπάς δεν δεχόταν αυτό το όνομα, ούτε καν το μικρό εκκλησάκι του νοσοκομείου όπου εργαζόμουν. Ευτυχώς που γνώρισα τον παπα-Γιώργη Κατινά της Αγίας Αικατερίνης της Πλάκας και έτσι ο γιος μου βαφτίστηκε Ερνέστο». Ο Ερνέστο Γκεβάρα έγινε σύμβολο όχι μόνο στην Κούβα που εξακολουθεί να ζει σε κάθε γωνιά της αλλά και σε όλον τον κόσμο. Ο αγώνας για τα ιδανικά συνεπήρε και τη δική μου γενιά της Μεταπολίτευσης, όπου σε πολλών μας τα σπίτια η γελαστή φωτογραφία του Τσε σε κάποιον τοίχο μάς θυμίζει πικρά τον στίχο του Σεφέρη: «Πήραμε τη ζωή μας• λάθος κι αλλάξαμε ζωή».

Αβάνα, τα αξιοθέατα  

Στην Πλάσα ντε Αρμας της Παλιάς Αβάνας
Η Παλιά Αβάνα εκτείνεται σε 1.420 στρέμματα, διαθέτει 3.157 παλιά ιστορικά κτίσματα και κατοικούν 74.000 άνθρωποι. Το 1982 η UNESCO ανακήρυξε την Παλιά Αβάνα Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς και από τότε με τη βοήθειά της γίνονται προσπάθειες αναστήλωσης πολλών ιστορικών κτισμάτων. Η Αβάνα ήταν η πρώτη πόλη στη Λατινική Αμερική που φωτίστηκε με λάμπες αερίου και η παλαιότερη πλατεία με το γέρικο δέντρο σέιμπα που φυτεύτηκε όταν ιδρύθηκε η πόλη το 1519 απέκτησε φανοστάτες που λειτουργούν ακόμη. Ανάμεσα στα εξαιρετικά αποικιακά κτίσματα της πλατείας, το Παλάσιο ντε λος Καπιτάνος Χενεράλες (Μέγαρο των Στρατηγών), που κτίστηκε μεταξύ 1776 και1791. Μπροστά από την εντυπωσιακή πρόσοψη το ξύλινο πεζοδρόμιο είναι μοναδικό στο είδος του στον Νέο Κόσμο, ενώ η βαριά πόρτα οδηγεί σε μια περίστυλη αυλή, στο κέντρο της οποίας δεσπόζει το άγαλμα του Χριστόφορου Κολόμβου.

Το Καστίγιο ντε λος τρες Ρέγες ντελ Μόρο και το Καστίγιο ντε λα Ρεάλ Φουέρσα
Χτισμένο το 1563 από ογκώδη κοραλλιογενή βράχια, με φάρο ύψους 24 μέτρων που τοποθετήθηκε το 1844 και φωτίζει σε απόσταση περίπου 80 χλμ., και 16 κανόνια, συμπεριλαμβανομένου του μεγάλου που πήρε το όνομα «12Απόστολοι», που είναι στραμμένα στη θάλασσα, από τρομερό κάστρο σήμερα είναι ένας ρομαντικός τόπος για να ρεμβάζουν οι ερωτευμένοι αγναντεύοντας την άλλη πλευρά του λιμανιού. Νότια του κάστρου βρίσκεται το φρούριο του 18ου αιώνα Σαν Κάρλος ντε λα Καμπάνια που υπήρξε φυλακή και χώρος εκτέλεσης πολιτικών κρατουμένων και σήμερα είναι μουσείο στρατιωτικής ιστορίας. Στην πλευρά της Παλιάς Αβάνας το δεύτερο παλαιότερο κάστρο της Λατινικής Αμερικής, που χτίστηκε μεταξύ1538 και 1577, το Καστίγιο ντε λα Ρεάλ Φουέρσα, μας υποδέχεται στην είσοδο της ομορφότερης πλατείας. Σήμερα στεγάζει διάφορα μουσεία, μεταξύ αυτών την Εθνική Βιβλιοθήκη και τα Αρχεία, την Πινακοθήκη, το Μουσείο Κεραμικής Τέχνης και των Όπλων.

Τα περίφημα πούρα
Για τους καπνιστές η Αβάνα είναι παράδεισος, καθώς τα Habanos θεωρούνται τα καλύτερα πούρα του κόσμου. Ενας λόγος βέβαια είναι οι ιδανικές συνθήκες καλλιέργειας, ειδικά στις περιοχές Vuelta Abajo και Partido, στα δυτικά της Αβάνας. Ο «torcedor» απλώνει πρώτα το «λιγέρο» που δίνει στο πούρο τη δύναμή του και μετά προσθέτει το εσωτερικό μείγμα που καθορίζει ο διευθυντής παραγωγής του εργοστασίου, τη συνταγή του οποίου μόνο αυτός γνωρίζει. Κατόπιν το πούρο τοποθετείται στο πιεστήριο για περίπου 20 λεπτά και τέλος προστίθεται το τελικό περίβλημα. Αργότερα τα πούρα διαχωρίζονται με βάση το χρώμα και τοποθετούνται σε ειδική αίθουσα ώστε να μη χάσουν την υγρασία τους. Για κάθε ώρα της ημέρας υπάρχει και ένας διαφορετικός τύπος. Στην Κούβα τα πούρα πωλούνται στο ένα έκτο της αντίστοιχης τιμής στη χώρα μας. Επειδή κυκλοφορούν πολλές απομιμήσεις, αγοράστε τα μόνο από εξουσιοδοτημένα καταστήματα, όπως τα εργοστάσια Παρταγάς και Λα Κορόνα στην Αβάνα, και κρατήστε την απόδειξη ώστε να μην έχετε προβλήματα στο τελωνείο της Αβάνας φεύγοντας.


Το Καπιτώλιο Νασιονάλ
Πιστό αντίγραφο του Καπιτωλίου της Ουάσιγκτον, με ύψος 62,5 μέτρα, χτιζόταν από το 1909 ως το 1913 και στοίχισε 16,3 εκατ. δολάρια. Οι πέτρινες σκάλες του πλαισιώνονται από δύο ορειχάλκινα αγάλματα της Εργασίας και της Αρετής και οδηγούν στην είσοδο με τις βαριές ορειχάλκινες πόρτες που έχουν ανάγλυφα σκαλισμένη την ιστορία της Κούβας. Σήμερα φιλοξενεί τα περισσότερα μουσεία της Αβάνας, όπως το Μουσείο Καλών Τεχνών, αλλά και το Επιστημών, Τεχνολογίας, Περιβάλλοντος κ.ά. Έξω από το Καπιτώλιο, πέρα από το«Σιντριβάνι της Ινδίας» που φιλοτεχνήθηκε το 1837 από λευκό μάρμαρο, θα συναντήσετε σταθμευμένα αμέτρητα παλιά αυτοκίνητα σαν να πρόκειται για μια μεγάλη έκθεση, που περιμένουν να πάρουν τους τουρίστες μαζί με ένα πολύχρωμο πλήθος μικροπωλητών.

Η Πλάσα ντε λα Κατεντράλ
Ο Κατεντράλ ντε λα Αμπάνα, όπως αποκαλείται από τους ντόπιους, χτίστηκε μεταξύ1748 και 1777 και είναι αφιερωμένος στον Χριστόφορο Κολόμβο, τα οστά του οποίου λέγεται ότι στεγάζονταν σε αυτόν τον ναό ως
το 1899, οπότε επεστράφησαν στην Ισπανία. Αξίζει να προσέξετε τα καμπαναριά του ναού που στο μέταλλό τους έχουν πρόσμειξη χρυσού. Όλα τα κτίσματα της πλατείας που περιβάλλουν τον Καθεδρικό είναι ιστορικά, όπως η Κάσα ντελ Κόντε ντε Κάσα Μπαγιόνα (1720)στη νότια πλευρά, που φιλοξενεί το Μουσείο Αποικιακής Τέχνης. Τα καφενεδάκια στο κέντρο της πλατείας σερβίρουν μοχίτο στους τουρίστες, μουσικοί του δρόμου δίνουν παραστάσεις, ενώ κάτω από τις αψιδωτές στοές στήνουν τα τραπέζια τους οι «μουτάτας» φορώντας παραδοσιακές φορεσιές και προλέγουν το μέλλον. Παραδίπλα βρίσκεται και η διάσημη ταβέρνα «Μποντεκίτα ντελ Μέντιο»,αγαπημένη των Ερολ Φλιν και Χεμινγκγουέι.

Το παγωτατζίδικο Coppelia
Οι Κουβανοί λατρεύουν τα παγωτά, γι’ αυτό και θα τους δείτε να περιμένουν υπομονετικά στην ατελείωτη ουρά για να τα απολαύσουν στο τεράστιο παγωτατζίδικο «Coppelia» (Calle23, Vedado) στην καρδιά του Βεδάδο, σε ένα μοντέρνο αλλά αταίριαστο κτίσμα. Εδώ γυρίστηκαν και δύο σκηνές από την ταινία «Φράουλες και σοκολάτα» (1994) του Τόμας Γκουτιέρες Αλέα. Δυστυχώς και εδώ υπάρχουν διακρίσεις, καθώς είναι ξεχωριστή η πτέρυγα για τους τουρίστες που πληρώνουν με δολάρια.

Το Τεάτρο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα και τα μπαλέτα της Αλίσια Αλόνσο
Η στέγη των Εθνικών Μπαλέτων και Εθνικού Θεάτρου είναι ένα από τα μεγαλύτερα θέατρα του είδους του. Χτίστηκε γύρω από το πρώην Τεάτρο Τακόν του 1834 και ξεκίνησε το 1907ως Σέντρο Γκαγέγκο, ένα κοινωνικό κλαμπ, που εν συνεχεία εξελίχθηκε σε θέατρο. Ο βέλγος αρχιτέκτονας Πολ Μπελάου σχεδίασε ένα νεομπαρόκ κτίσμα που ενσωμάτωσε το θέατρο μεταξύ 1906 και 1915. Το 1937 απέκτησε μια πανέμορφη πρόσοψη που χαρακτηρίζεται από τέσσερις πυργίσκους όπου ίπτανται μπρούντζινοι άγγελοι. Διαθέτει 2.000 θέσεις και στη σκηνή του έχουν εμφανιστεί η Σάρα Μπερνάρ και ο Καρούζο. Δημιουργός των Μπαλέτων της Κούβας, ενός εκ των κορυφαίων συγκροτημάτων του κόσμου, η χορεύτρια και χορογράφος-θρύλος Αλίσια Αλόνσο, με τα οποία έχει δώσει πολλές παραστάσεις και στη χώρα μας.

Στο Καμπαρέ Τροπικάνα
Πάνω από 200 χορευτές, ορχήστρες, μπάντες αφροκουβανέζικες και γνωστά μουσικά σχήματα φιλοξενούνται στη σκηνή ενός από τα μεγαλύτερα κλαμπ του κόσμου, που χαρακτηρίζεται από φαντασμαγορία κοστουμιών και σκηνικών. Ο «Παράδεισος κάτω από τα Άστρα», όπως το αποκάλεσαν, φιλοξένησε στη σκηνή του καλλιτέχνες όπως η Κάρμεν Μιράντα και ο Νατ Κινγκ Κόουλ. Χωρητικότητας 1.050 θεατών, απέχει 15 λεπτά από το κέντρο της Αβάνας και διαθέτει περιστρεφόμενη σκηνή. Πανέμορφες καλλίγραμμες χορεύτριες με τολμηρά κοστούμια και καλογυμνασμένα ευλύγιστα αγόρια δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό κάθε βράδυ παρουσιάζοντας ένα εξαιρετικό σόου υψηλών απαιτήσεων που σε πολλά σημεία υπερτερεί των αντίστοιχων φημισμένων καμπαρέ του Παρισιού.

Η λεωφόρος Μαλεκόν
Η «λεωφόρος των εραστών» για τους«αμπανέρος», αφού στο μικρό τείχος κατά μήκους της βρίσκουν καταφύγιο τα βράδια πλήθος από ερωτευμένα ζευγάρια, σχεδιάστηκε το 1901 από τον αμερικανό κυβερνήτη στρατηγό Λέοναρντ Γουντς. Αυτό το μικρό τείχος δημιουργεί κυματοθραύστη προστατεύοντας τα σπίτια που είναι χτισμένα στην άλλη πλευρά της. Ωστόσο δεν είναι λίγες οι φορές που θυελλώδεις άνεμοι σηκώνουν τα κύματα ψηλά, τα οποία περνώντας πάνω από τον μόλο διαβρώνουν με την υγρασία τους τα παλιά σπίτια. Με μήκος περίπου 6 χλμ., η παραλιακή φαρδιά λεωφόρος Μαλεκόν ενώνει την Παλιά Αβάνα με την αριστοκρατική συνοικία Μιραμάρ, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει ξεκινήσει η αναπαλαίωση των προσόψεων των παλαιών επαύλεων της λεωφόρου. Ακολουθώντας τη Μαλεκόν θα βρεθούμε στο Βεδάδο, την «καλή» συνοικία της πόλης, όπου ιδρύθηκε και το Πανεπιστήμιο το 1728 από τους δομινικανούς μοναχούς. Εκεί θα συναντήσουμε ποικίλα αρχιτεκτονικά ρεύματα, με κυρίαρχο εκείνο της Beaux Art στις παλιές επαύλεις που έχτισαν πλούσιοι κάτοικοι της Αβάνας, αλλά και πολλοί Αμερικανοί πριν από
την Επανάσταση. Στο Βεδάδο βρίσκεται και το ιστορικό ξενοδοχείο «National» των αστέρων του Χόλιγουντ και της Μαφίας, που χτίστηκε το 1930 σε νέο-αναγεννησιακό στυλ.

Στην Πλάσα ντε λα Ρεβολουσιόν
«Είμαι ένας έντιμος άνδρας από το μέρος όπου μεγαλώνουν οι φοινικιές» τραγουδάμε στην «Guantanamera», το πασίγνωστο τραγούδι σε στίχους του Χοσέ Μαρτί, ενώ στο ποίημα «Δίψα Ομορφιάς» γράφει: «Δώστε το μέγα και το τέλειο: Τον γαλανό ουρανό μου δώστε...». Ο μεγάλος ποιητής, πατέρας της Δημοκρατίας και του κουβανικού έθνους και ηγέτης του Κινήματος για την Ανεξαρτησία, σκοτώθηκε στις 19 Μαΐου 1895, λίγους μήνες μετά την κήρυξη του πολέμου. Ενός πολέμου που θα κατέληγε μεν στην ανεξαρτησία από την Ισπανία, αλλά και ταυτόχρονα στην οικονομική εξάρτηση από τις Ηνωμένες Πολιτείες, στην παραχώρηση της ναυτικής βάσης Γκουαντάναμο (1902) στο νότιο μέρος του νησιού (της οποίας το συμβόλαιο μεταβίβασης έχει λήξει εδώ και καιρό) και στην επιβολή δικτατορικών κυβερνήσεων, με τελευταία εκείνη του στρατηγού Φουλχένσιο Μπατίστα την οποία ανέτρεψε η επανάσταση του Φιντέλ Κάστρο. Στην Πλατεία της Επανάστασης δεσπόζει το μνημείο του Χοσέ Μαρτί, το οποίο περιβάλλεται από κυβερνητικά κτίρια.



Το δωμάτιο 511 του ξενοδοχείου «Ambos Mundos»
Ηταν το μέρος όπου έμεινε για πρώτη φορά όταν ήρθε στη Κούβα ο διάσημος συγγραφέας Χέμινγκγουεϊ
από το 1932 ως το 1940. Κατά την παραμονή του στο δωμάτιο 511 του ξενοδοχείου «Ambos Mundos» (Calle Obisco Νo 153), στο κέντρο της Παλιάς Αβάνας, ο μεγάλος συγγραφέας έγραψε τα έργα «Αποχαιρετισμός στα όπλα» και «Για ποιον χτυπά η καμπάνα». Το προσωπικό πρόθυμα θα σας δείξει το δωμάτιο, όπου θα δείτε τη γραφομηχανή του συγγραφέα, το κρεβάτι του, ένα άδειο μπουκάλι ουίσκι και ένα παλιό περιοδικό.





πρόσβαση
Την περίοδο αυτή την καλύτερη προσφορά έχει η Iberia που πετάει για Αβάνα μέσω Μαδρίτης με διανυκτέρευση σε μία από τις δύο πτήσεις:μετάβασης ή επιστροφής. Αμέσως καλύτερη τιμή δίνει η Air France που πετάει μέσω Παρισιού. Το διεθνές αεροδρόμιο Χοσέ Μαρτί απέχει 15 χλμ. από το κέντρο της Αβάνας, όπου θα φτάσετε με ταξία φού συμφωνήσετε πρώτα στην τιμή. Μέσα στην Αβάνα ο κόσμος μετακινείται με τις «καμήλες» (τα λεωφορεία με τα δύο επίπεδα εξογκώματα σαν καμπούρες), ενώ οι τουρίστες προτιμούν τα παλιά αμερικανικά αυτοκίνητα που λειτουργούν κυρίως σαν ταξί, ή τα«coco taxi», τα χαρακτηριστικά μικρά τρίκυκλα που θυμίζουν έντονα καρύδα (εξ ου και το όνομα), βαμμένα σε έντονο κίτρινο χρώμα. Αν έχετε μαζί σας την άδεια οδήγησης μπορείτε να νοικιάσετε όχημα.

διαμονή
Ξεχωριστή εμπειρία είναι ηδιαμονή σας στο πρώτο σύγχρονο ξενοδοχείο της πόλης, χτισμένο το 1875, «Hotel Ingaterra» (Paseo del Prado 416, τηλ. 0053-7-33-85-93),που βρίσκεται δίπλα στο Εθνικό Θέατρο, και στα δωμάτιά του έμειναν διάσημοι θεατράνθρωποι, όπως η Σάρα Μπερνάρ, ο Καρούζο και ο Λόρκα. Το «Hotel Santa Izabel» (Calle Baratillo No 9, τηλ.0053-7-33-8201) βρίσκεται στην καρδιά της Αβάνας στην Πλάσα ντε Αρμας. Πρόκειται για τοPalacio del Conte de Santovenia που χτίστηκε τον 18ο αιώνα και το 1867 μετετράπη σε ξενοδοχείο. Αντίκες και έργα τέχνης κοσμούν τους χώρους του, ενώ σε αρκετές σουίτες το κρεβάτι είναι από σφυρήλατο σίδερο με ουρανό. Ακόμη και αν δεν μείνετε, απολαύστε ένα φλιτζάνι καφέ στο θρυλικό ξενοδοχείο «National» (Calle O esq. 21, τηλ. 0053-7-33-3564,-67). Χτίστηκε το 1930 στην αριστοκρατική συνοικία Βεδάδομε θέα στη λεωφόρο Μαλεκόν και στα δωμάτιά του έχουν φιλοξενηθεί διάσημοι αστέρες του Χόλιγουντ, όπως οι Σινάτρα και Μπράντο, αλλά και «νονοί» της αμερικανικής μαφίας την εποχή της ποτοαπαγόρευσης.
φαγητό
Στην Αβάνα, πέρα από τις διεθνείς κουζίνες, θα δοκιμάσετε την τοπική «κοσίνα κριόλα». Πρόκειται για έναν συνδυασμό γεύσεων με ρίζες στην Ισπανία, στη Λατινική Αμερική αλλά και στην Αφρική. Γνώρισμα της κουζίνας αυτής είναι τα καυτερά φαγητά με τσίλι που παράγει άφθονο η χώρα, όπως τααμπανέρο, χαλαπένιο, πομπλάνο, μουλάτο κ.ά. Τυπικό φαγητό είναι ιτο «Μόρος ι κριστιάνος», δηλαδή«Μαυριτανοί και χριστιανοί», που αποτελείται από μαύρα φασόλια, ρύζι και χοιρινό. Παραλλαγή του είναι το «αρός κον γκρις», που είναι ρύζι με κόκκινα φασόλια μαγειρεμένα με χοιρινό λίπος. Απολαύστε ακόμη πιάτα με αβοκάντο, τα βραστά λαχανικά«αχιάκο», καθώς και θαλασσινά και αστακό που θα έχετε κάνει παραγγελία εκ των προτέρων. Στην Αβάνα θα δοκιμάσετε περισσότερες από 30 ποικιλίες εξωτικών φρούτων και θα γλυκαθείτε με «πλάτανο βέρντε», δηλαδή πράσινες τηγανητές μπανάνες σε σιρόπι, «κόκοραλιάδο ι κέσο», δηλαδή γλυκιά καρύδα με τυρί, και βεβαίως τα περίφημα παγωτά Κοπέλια. Φυσικά θα πιείτε κουβανέζικες μπίρες και ρούμι, καθώς και τα διάσημα κοκτέιλ μοχίτο, κούμπα λίμπρε και ντάκιρι. Επισκεφθείτε
και πάλι το διάσημο «El Floridita»(Obispo No 557) με διεθνή κουζίνα, χτισμένο το 1930 σε στυλ αρ ντεκό και αγαπημένο του «Πάπα» Χέμινγκγουεϊ για το περίφημο ντάκιρι, το «Bodeguita del Medio» (Calle Empedrado Νo 207), και ρωτήστε για τα καινούργια«paladares», τα οικογενειακά μικρά εστιατόρια της γειτονιάς με πολύ φθηνές τιμές.

http://www.tovima.gr

Σπέτσες: Η αρχή του επόμενου καλοκαιριού

Από την Κουνουπίτσα ως τα καρνάγια στο Παλιό Λιμάνι και την Παναγιά Αρμάτα, το φως του φθινοπώρου αντανακλά απίθανα από τη θάλασσα στις προσόψεις των ατμοσφαιρικών αρχοντικών

Η εποχή της θάλασσας

Τα νησιά είναι άνθρωποι. Εχουν ζωή σε όλο τον κύκλο των εποχών. Σίγουρα, η εποχή τους είναι το καλοκαίρι, και όλα συγκλίνουν προς τα εκεί. Οι άλλες εποχές μοιάζουν να έρχονται και να φεύγουν για να φέρουν το θέρος πιο κοντά. Λάθος αίσθηση για λάθος τόπο. Στις Σπέτσες το καλοκαίρι είναι ένας κύκλος, γιατί το νησί δεν αντλεί ζωή από τους καλοκαιρινούς τουρίστες. Εχει τη δική του εσωτερική ζωή που την ορίζουν το ύφος και η ιστορία του. Τολμούμε να πούμε μάλιστα ότι η πιο καλή ώρα του νησιού είναι το φθινόπωρο, την εποχή που γύριζαν τα σπετσιώτικα καράβια από τα πέρατα του κόσμου για να αράξουν στα γενέθλια νερά ως την άνοιξη που θα σήκωναν ξανά άγκυρα για να φέρουν βόλτα τη μεγάλη θάλασσα. Τότε αυτά τα αρχοντικά ήταν πιο ζωντανά και τώρα πιο γοητευτικά, καθώς λούζονται στο γλυκό φθινοπωρινό φως που έρχεται από τη θάλασσα, από εκεί όπου εκπορεύονται όλα στις Σπέτσες. Το νησί ακουμπά το μέτωπό του στη θάλασσα, όπως στις εικόνες ο Χριστός στο μάγουλο της Παναγίας. Η γραμμή επαφής της θάλασσας με την πολιτεία είναι από τις πιο συγκλονιστικές που μπορεί να διατρέξει ένας περιηγητής.

Ανάσα φθινοπώρου

Το φως είναι ευγενικό και περιγράφει άψογα τα παλ χρώματα των αρχοντικών σε σχέση με τα πράσινα της θάλασσας. Τα σπίτια μοιάζουν με πετράδια τακτοποιημένα σε πολύ όμορφα λιμάνια, σαν διάτρητα στολίδια φτιαγμένα από τους πιο διακεκριμένους μαστόρους. Το ελαφρώς γκρίζο φως του φθινοπώρου δίνει την αίσθηση της διαφάνειας στα αρχοντικά, που καταργεί ουσιαστικά την ύλη τους και τα κάνει ένα με τη φύση, αποπνέοντας έτσι την αίσθηση της ηρεμίας παρά τις ρυτίδες της ελαφρώς ανήσυχης θάλασσας...

Λουίζα Μίσιου
  

Η Λουίζα Μίσιου θα παρουσιάσει την πρώτη ατομική έκθεση ζωγραφικής στην Αίθουσα Τέχνης Γαβράς (Ηροδότου 17, Κολωνάκι), από τις 30 Οκτωβρίου ως τις 28 Νοεμβρίου

Προκυμαία ονείρων και θαυμάτων
Πάνω στην προκυμαία των Σπετσών αποτυπώνεται όλη η ψυχή της σαν μια αδιάλειπτη γραμμή από παλιά ως σήμερα. Η διαδρομή του νησιού μέσα στον χρόνο, η παράδοσή του, είναι παρούσα και επιβάλλεται στον επισκέπτη. Οι Σπέτσες δείχνουν να μην ενδίδουν στα καπρίτσια του, αλλά τον πείθουν με τη γραφικότητά τους να συμμορφώνεται με τα δικά της και να του αρέσει κιόλας αυτό. Ενα από αυτά είναι η μερική απαγόρευση των τετράτροχων αυτοκινήτων, ένα φετίχ για τους Ελληνες της εποχής του νεοπλουτισμού. Αυτό βέβαια αφήνει ανεξέλεγκτα τα δίτροχα να γίνονται απειλητικά για τους περιπατητές εκεί που δεν τα περιμένουν. Γενικώς όμως ο περιορισμός των αυτοκίνητων τροχοφόρων αφήνει χώρο στον περίπατο, στα μόνιππα αμαξάκια και στα θαλάσσια ταξί που συμβάλλουν καθοριστικά στη σύνθεση της ιδιαίτερης ατμόσφαιρας των Σπετσών.
Τα μόνιππα και τα θαλάσσια ταξί έχουν την πιάτσα τους στην Ντάπια, το επίκεντρο της ζωής στην προκυμαία μεταφορικά και κυριολεκτικά. Εκεί τα στέκια των ιθαγενών και των επισκεπτών απλώνουν τα τραπέζια τους πάνω στα χαρακτηριστικά βοτσαλωτά με το γιγάντιο χταπόδι και τους ακτινωτούς ρόδακες. Εκεί βρίσκονται και κάποια από τα πιο παλιά καφενεία των Σπετσών, όπως του Σταμπόλη – όπου έπιναν τον καφέ τους μόνο οι καπεταναίοι χωριστά από τα πληρώματα – που έγινε μετά του Αργύρη για όλους και μετά του Καρδάση και μετά Βόσπορος και τώρα απλώς καφενείο με όλο το περιεχόμενο της λέξης. Τα κανόνια που είναι ακόμη στραμμένα προς το στενό των Σπετσών με την Πελοπόννησο δεν είναι ψεύτικα. Τώρα απλώς δεν είναι απειλητικά γι’ αυτούς που μπαίνουν στην Ντάπια με το φέρι από την Κόστα, τα ιπτάμενα δελφίνια από τον Πειραιά ή με τα θαλάσσια ταξί, αλλά κάποτε ήταν. Πάντως είναι πραγματικά, στις πραγματικές τους θέσεις.
Πολλά πράγματα έχουν μείνει στις θέσεις τους στις Σπέτσες. Οπως τα επιβλητικά κτίρια που κοσμούν το μέτωπο της παραλίας. Ολα όμως στις Σπέτσες αρχίζουν από τους ταρσανάδες και στην αρχή και στο τέλος αυτής της εκπληκτικής διαδρομής υπήρχαν καρνάγια και ταπεινά σπίτια καραβομαραγκών και ψαράδων, όπως εδώ στην Κουνουπίτσα.  Ερχόμενοι από τις σχολές και  το Σουρμπούτι περπατάμε στο φρύδι αυτού του ωραίου όρμου, μπροστά από το αρχοντικό του δημάρχου Μιχάλη Οικονόμου και συνεχίζουμε μπροστά από το ξενοδοχείο «Νησιά», που ήταν κάποτε το νηματουργείο του Δημητρίου Δασκαλάκη, του οποίου το σπίτι βρίσκεται κάμποσα μέτρα μετά, πριν από το θρυλικό «Ποσειδώνιον», το εμβληματικό ξενοδοχείο των Σπετσών που άνοιξε τις πόρτες του για την κοσμική Αθήνα το 1914, που εξακολουθεί να είναι τέτοιο τους μήνες που λειτουργεί, αλλά και με την εντυπωσιακή σιλουέτα του ολοχρονίς. Είναι η πιο αντιπροσωπευτική νότα Κυανής Ακτής στην Ελλάδα. Μπροστά, στην ευρύχωρη πλατεία, ο ανδριάντας της Μπουμπουλίνας βάζει το χέρι αντήλιο – όντως προς την κατεύθυνση που βασιλεύει ο ήλιος – για να διακρίνει τα καράβια που έρχονταν. Αυτή η γυναίκα είναι μια ζωντανή – και με το ενδιαφέρον μυθιστορήματος – ιστορία στις Σπέτσες που διαδραματίζεται στα σοκάκια πίσω από την προκυμαία.



Περαντζάδα ως το Παλιό Λιμάνι
Μετά την Ντάπια – που την «κλείνει» το κτίριο της Καγκελαρίας όπου συνεδρίαζαν οι Μέξηδες, οι Μποτασαίοι, οι Κούτσηδες, οι Αναργυραίοι και οι άλλοι πρόκριτοι και τώρα αράζουν μπροστά τα ταξί και τα μόνιππα – η  προκυμαία περνά μπροστά από την ψαραγορά, τα Δώδεκα Μαγαζιά και διαγράφει μια καμπύλη μπροστά από τον Αγιο Μάμα. Ο στεριανός άγιος προστάτης των βοσκών που εικονίζεται πάνω σε ένα κριάρι, εδώ έχει δεθεί με τη θάλασσα. Εικονίζεται μαζί με τον Αϊ-Νικόλα και ανάμεσά τους ένα καράβι. Ισως να είναι αυτό που έκατσε στην ξέρα ανοιχτά και ο καπετάνιος του έταξε να χτίσει το εκκλησάκι με χώμα και μούστο που ήταν φορτωμένος. Την παραμονή της γιορτής του Αγίου τα παιδιά αφήνουν καραβάκια στη θάλασσα και αυτά μεταφέρουν τη φλόγα που καίει πάνω τους στα ανοιχτά. Προς τα ‘κεί φαίνεται να πηγαίνει και ο παραλιακός δρόμος, αλλά στρίβει και «περπατά» λίγο «μέσα» στη θάλασσα και μετά στρέφεται ξανά προς τα μέσα δημιουργώντας τον όρμο του Αγίου Νικολάου με τα κουρνιασμένα πάνω σε ψηλούς προμαχώνες, πολύ εντυπωσιακά, και γι’ αυτό πολυφωτογραφημένα, αρχοντικά. Μην ξεγελιέστε, αυτά τα «φρούρια» χτίστηκαν πολλά χρόνια μετά την Επανάσταση, από τις παλιές αρχοντικές οικογένειες που είχαν τα κανονικά αρχοντικά τους στο βάθος της πολιτείας, και αυτά ήταν τα εξοχικά τους. Το σπίτι που υπήρχε εκεί και πριν από την Επανάσταση είναι το αρχοντικό Ζώτου, πρώην Γκίνη, που ο δρόμος «μπαίνει» στη θάλασσα για να το παρακάμψει.
Το 1808 ο γάλλος διπλωμάτης Ογκύστ ντε Ζασό έγραφε ότι το λιμάνι των Σπετσών χωράει έναν εμπορικό στόλο 50 πλοίων των 200-300 τόνων. Λέει χαρακτηριστικά ότι στο λιμάνι υπάρχουν μερικά καφενεία όπως της Ιταλίας, όπου κυκλοφορούν οι ειδήσεις, τις οποίες οι νησιώτες ρουφούν με ανυπομονησία. Τώρα χωρούν πολύ περισσότερα, αλλά σαφώς μικρότερα, σκάφη που δημιουργούν μια πολύ ωραία εικόνα, την οποία ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει από το καλό μεζεδοπωλείο «Ορλώφ», που ήταν παλιά το τελωνείο.
Στη δεύτερη αγκαλιά του λιμανιού συναντάτε ένα ζωντανό μνημείο της ιστορίας των Σπετσών, τα καρνάγια. Από εδώ ως και την άκρη της τρίτης, της πιο γραφικής αγκαλιάς του λιμανιού, υπό τη σκέπη της Παναγιάς Αρμάτας, μόνο μεταξύ των ετών 1843 και 1858 έπεσαν στη θάλασσα 643 αξιόπλοα καράβια, όπως αναφέρει ο ιστορικός Γεώργιος Σταματίου. Κι όμως, τα ενθύμια αυτής της βαριάς βιομηχανίας των Σπετσών πετιούνται τώρα στα σκουπίδια. Στην άκρη της Μπάλτιζας, φωτογράφιζα με ενθουσιασμό τα νεότευκτα τρεχαντήρια πάνω στα σκαριά, με τον σταυρό καρφωμένο στο «κοράκι», μιας και κατάγομαι από νησί που είχε σπουδαία ναυπηγεία αλλά τώρα δεν σκαρώνουν ούτε τενεκεδένια βάρκα, ώσπου με προσγείωσε ο Παντελής Κορακής: «Μας δουλεύεις; Εδώ μας διώχνουν. Το κράτος μάς κατηγορεί για αυθαίρετη καταπάτηση του αιγιαλού, μας τάραξε στα πρόστιμα και μας λέει να πάμε σε δικό μας χώρο».
Ο Παντελής ανέλαβε το καρνάγιο το 1999 από τον πατέρα του Ντίνο που το λειτουργούσε από το 1965. Τώρα κάθεται κάτω από τα κρεμασμένα στους τοίχους σε αρμαθιές χνάρια των κάθε λογής μικρών σκαφών, και μου δείχνει υπερήφανος τα πέντε τρεχαντήρια που γλίστρησαν από το καρνάγιο του και τώρα είναι αραγμένα απέναντι, το ένα δίπλα στο άλλο, σαν λυγερά κορίτσια. «Εχουμε κάτι άλλο παραδοσιακό στις Σπέτσες;» αναρωτιέται ο Παντελής και εγώ δεν ξέρω τι να πω, παρά να ευχηθώ να τους βρω εκεί και την επόμενη φορά που θα ξανάρθω στις Σπέτσες. Εδώ, λένε, είναι το πιο ακριβό σημείο των Σπετσών, το πιο ακριβό στην Ελλάδα μετά την Καλντέρα της Σαντορίνης, όπου έχουν τα σπίτια τους πολλοί βιομήχανοι και εφοπλιστές. Σίγουρα όμως χωρίς τα παραδοσιακά ναυπηγεία η Μπάλτιζα θα είναι και φθηνότερη και φτωχότερη. 


Η «συνομιλία» των αρχοντικών
Η ψυχή και η ιστορία των Σπετσών κατοικούν μέσα στα αρχοντικά της. Επιβάλλονται στην πολιτεία πίσω από την Ντάπια, στον δρόμο για το Καστέλι, τον παλιό πυρήνα του οικισμού. Το αρχοντικό της θρυλικής Μπουμπουλίνας, της μοναδικής γυναίκας ναυάρχου στην παγκόσμια ιστορία, λειτουργεί ως μουσείο, όπως και το αρχοντικό του Χατζηγιάννη Μέξη. Το αρχοντικό Κούτση κατοικείται από την όγδοη γενιά των απογόνων του αγωνιστή Γιωργάκη Κούτση και γι’ αυτό είναι πιο ατμοσφαιρικό. Μεταφέρει το άρωμα της ιστορίας στους μοντέρνους καιρούς. Αλλά και τα τρία αρχοντικά «συνομιλούν» για το παρελθόν των Σπετσών.
Ο Χρήστος Κούτσης, που στα τεράστια δωμάτια του αρχοντικού (κτίστηκε το 1818) φιλοξενεί το καλοκαίρι τα παιδιά και τα εγγόνια του, συντηρεί με αυταπάρνηση τις μνήμες που κρατά κλειδωμένες στο εσωτερικό του το αρχοντικό, ανάκατες με παιδικά παιχνίδια και τα σύνεργα της σύγχρονης ζωής. Η οικογένειά του, ο Γιωργάκης και ο Χριστόδουλος Κούτσης και οι γιοι τους, έδωσε στον αγώνα έξι καράβια, τον «Θεμιστοκλή», την «Αμερικάνα», τον «Ηρακλή», την «Ασπασία», την «Ευτέρπη», τον «Σαραμώνη», και οι τοίχοι είναι γεμάτοι με ευαρέσκειες ηγετών του νέου ελληνικού κράτους, από τον Ιωάννη Καποδίστρια ως τον Γεώργιο Α’ και τους άλλους βασιλιάδες, προς τα μέλη της οικογένειας που αγωνίστηκαν ως και τους Βαλκανικούς πολέμους. Πιο πρόσφατα τεκμήρια τα κύπελλα, τα μετάλλια και τα διπλώματα του πατέρα του Χρήστου, Γιάννη Κούτση, ολυμπιονίκη στη σκοποβολή το 1952 στο Ελσίνκι. Αυτή ήταν η μόνη οικογένεια των Σπετσών που τόλμησε να περάσει από τα ιστία στον ατμό και να γίνουν από καραβοκύρηδες εφοπλιστές. Το 1890 όριζαν το «Ιωάννης Κούτσης», το πρώτο πετρελαιοφόρο ατμόπλοιο της ελληνικής ναυτιλίας. Ομως, όταν το «Σπέτσαι» τορπιλίστηκε το 1916 από γερμανικό υποβρύχιο, παράτησαν τη θάλασσα και έμειναν στη στεριά, όπως ο Νότης Κούτσης, στρατηγός, που ήταν υπασπιστής του Κωνσταντίνου Α’. Τότε αποσύρθηκε από τον εφοπλιστικό στίβο και ο αδελφός του Νότη, Ιωάννης Κούτσης, επιφανής θαλασσογράφος, μαθητής του Ιωάννη Αλταμούρα και του Κωνσταντίνου Βολανάκη, ο οποίος εγκαταστάθηκε στο νησί και ζωγράφισε μεταξύ των άλλων και την τοιχογραφία της ναυμαχίας των Σπετσών στο εκκλησάκι της Παναγιάς Αρμάτας που έκτισε η οικογένειά του.
Οι πίνακες του Ιωάννη Κούτση που είναι αναρτημένοι στους τοίχους του αρχοντικού, όπως η ελαιογραφία «Από Αϊ-Γιάννη όψη των Σπετσών», φέρνουν το δραματικό φως των Σπετσών στο εσωτερικό του σπιτιού. Υπάρχει και ένα άλλο πορτρέτο όμως, κρεμασμένο στο βαμμένο με απίθανο χρώμα τοίχο της καλής σάλας, ενός άλλου Ιωάννη Κούτση – αντιναύαρχο των σπετσιώτικων πλοίων το 1824 τον αναφέρει ένας πίνακας με τα πλοία που δόθηκαν στον αγώνα, υιού του Γιωργάκη Κούτση. Ο Ιωάννης Κούτσης παντρεύτηκε την Αικατερίνη Μέξη, αν και δεν επρόκειτο για την επιθυμητή εξέλιξη των πραγμάτων σύμφωνα με ό,τι είχαν προγραμματίσει οι δύο ισχυρές οικογένειες. Η Ευγενία Κούτση επρόκειτο να παντρευτεί τον γιο του Χατζηγιάννη Μέξη, αλλά μπήκε στη μέση ο γιος της Μπουμπουλίνας Γεώργιος Γιάννουζας και έκλεψε την Ευγενία. Οι Κούτσηδες πήγαν στο αρχοντικό της Μπούμπουλη και ζήτησαν πίσω «την παρθένα τους», αλλά η Μπουμπουλίνα τους απάντησε περιφρονητικά ότι δεν είναι πια τέτοια. Οι Κούτσηδες εξαγριώθηκαν και κάποιος πυροβόλησε και σκότωσε την Μπουμπουλίνα. Ο δεσμός όμως μεταξύ των οικογενειών Κούτση και Μέξη έπρεπε να παραμείνει, και έτσι ο Ιωάννης Κούτσης παντρεύτηκε την Αικατερίνη Μέξη, το πορτρέτο της οποίας είναι κρεμασμένο δίπλα του στη μεγάλη σάλα.


Οι γεύσεις του τόπουΗ ιχθυαγορά των Σπετσών είναι αξιοθέατη. Σε έναν από τους πέντε πάγκους ο Γιάννης Κολοσκάμης απλώνει τα ψάρια που ψαρεύει με το καΐκι του. Κάποια σπαρταρούν ακόμη. Αλλα ψάρια έχουν πάρει τον δρόμο για τις δύο άκρες της πολιτείας, στο Παλιό Λιμάνι και την Κουνουπίτσα. Στο Παλιό Λιμάνι ο διάσημος «Ταρσανάς» έχει ακόμη τα τραπέζια του στην εξέδρα μέσα στη θάλασσα, με τα καΐκια, τις ψαρόβαρκες να περνούν δίπλα της και να βγαίνουν για τη βραδινή καλάδα. Μέσα στην κουζίνα ο μάγειρας ετοιμάζει ένα από τα πιο εντυπωσιακά πιάτα του και τα πιο αντιπροσωπευτικά του νησιού, ρίκι α λα σπετσιώτα. Μαγειρεύει επίσης σφυριδομακαρονάδα (με φιλέτο σφυρίδας) και ετοιμάζει χταπόδι ξιδάτο, καρπάτσο με φρέσκο ψάρι, σαρδέλα μαρινάτη, σκορδαλιά, εντυπωσιακές σαλάτες και πολλούς άλλους συνδυασμούς με φρέσκα ψάρια.
Πάνω από τον «Ταρσανά» λειτουργεί ένα πιο χειμερινό στέκι, το «La Luz» προσφέρει ποτά με δύναμη στα κοκτέιλ, αλλά και φαγητά με βάση το κρέας με σπεσιαλιτέ το ριμπ άι στέικ, αλλά και συκωτάκια με τσάτνεϊ μάνγκο και μανιτάρια πόρτο μπέλο. Πιο πριν λειτουργεί το «Λιοτρίβι» για ένα ενδιαφέρον ταξίδι στις γεύσεις.
Στην άλλη άκρη της πολιτείας, το «Νερό της αγάπης» έχει τα τραπέζια του μέσα στη θάλασσα, αλλά και πάνω σε αυτά όλα τα καλά του μαγικού νερού: καρπάτσο χταπόδι με πράσινη ελιά και θρούμπι, γαρίδες σε σάλτσα ούζου με αστεροειδή γλυκάνισο και φινόκιο, σπαγγέτι μαύρο με ντόπιο καλαμάρι, ριζότο με καραβιδόψυχα, κρόκο και μαρτίνι, ζαρζουέλα (μύδια, κυδώνια, γυαλιστερές, γαρίδα, καραβίδα, σολομός, σαφράν και κρεμ φρες), δροσερή σαλάτα με φρέσκο ψάρι καρπάτσο... Στην Ντάπια το ζαχαροπλαστείο Πολίτης συνεχίζει την παράδοση των αμυγδαλωτών στις Σπέτσες.


Διαμονή σε αρχοντικό, ταξίδι σε άλλους καιρούς
Τα αρχοντικά μεταφέρουν το άρωμα των Σπετσών και τα βοτσαλωτά στις αυλές του τα σημεία της προσωπικότητας του ιδιοκτήτη τους. Το βοτσαλωτό στην είσοδο του αρχοντικού Οικονόμου στην Κουνουπίτσα – χτίστηκε το 1851 – με τον εξάντα και την άγκυρα δείχνει ότι ο ιδιοκτήτης του ήταν καπετάνιος, ο Μιχάλης Οικονόμου. Ακόμη και τώρα, που το αρχοντικό λειτουργεί ως ξενώνας, διατηρείται στα συρτάρια του η ευωδιά της λεβάντας και στην επίπλωση από τον 19ο αιώνα το άρωμα άλλων καιρών. Θα φιλοξενηθείτε λοιπόν στο αρχοντικό Οικονόμου (τηλ. 22980 73400, economouspetses.gr) όπως ο βασιλιάς Γεώργιος Α’ που έφθασε κάποτε περπατώντας σε περσικά χαλιά. Εσείς θα περπατήσετε πάνω στο βοτσαλωτό και θα μπείτε στην… κουζίνα του αρχοντικού που τώρα είναι το ατμοσφαιρικό καθιστικό για το «καλώς όρισες» με γλυκό του κουταλιού και μαστίχα. Διαλέγετε από δωμάτια, στούντιο και λουξ σουίτες. Κάποια δωμάτια έχουν μικρή αυλή στη σκιά αμυγδαλιών. Ανάλογα με την εποχή, το πρωινό σερβίρεται δίπλα στην πισίνα ή στο τζάκι του καθιστικού.  

http://www.tovima.gr

Ιορδανία: Βιβλικοί τόποι

Μια άλλη ανάγνωση της χώρας με οδηγούς την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη στη Μάταμπα, στο όρος Νέμπο και στον Ιορδάνη ποταμό

Πασχάλη Μαρία 

Η γνωριμία μου με την Ιορδανία είναι πολύ παλιά και κάθε φορά που πηγαίνω αισθάνομαι πως βρίσκομαι στο σπίτι ενός καλού φίλου, αφού μπορεί τα κτίρια να ψηλώνουν, οι δρόμοι να φαρδαίνουν, τα μνημεία να καλλωπίζονται, καινούργια μουσεία να κτίζονται για να στεγάσουν τους πολύτιμους αρχαιολογικούς θησαυρούς, όμως οι άνθρωποι παραμένουν ίδιοι: απλοί, ευγενικοί, φιλικοί, φιλόξενοι. Πεντάστερα ξενοδοχεία ορθώνονται στη Νεκρά Θάλασσα με ιαματικά λουτρά - σύγχρονοι ναοί πολυτέλειας και λάμψης, γκουρμέ εστιατόρια προσπαθούν να ικανοποιήσουν απαιτητικούς ουρανίσκους προσφέροντάς τους υψηλής γαστρονομίας εδέσματα. Την πραγματική Ιορδανία όμως θα τη γνωρίσεις μόνο όταν ανακατευτείς με το πλήθος στις πολύχρωμες αγορές στα χωριά και στις πόλεις, με σεβασμό στην κουλτούρα και στον πολιτισμό και με σοβαρή ενδυμασία που δεν προσβάλλει τα ήθη και έθιμα αυτού του τόπου. Αν και έχω επισκεφθεί τη Μάταμπα και το όρος Νέμπο αρκετές φορές, αυτή τη φορά είχα τη χαρά, χάρη στη συνταξιδιώτισσά μας κυρία Μάρω Πλυμάκη, να γνωρίσω τον πατέρα Ιννοκέντιο, έναν καταπληκτικό άνθρωπο που κρατάει αναμμένη τη δάδα του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων στην Ιορδανία, ιδρύοντας 13 ελληνορθόδοξα σχολεία όπου φοιτούν 6.000 μαθητές χριστιανοί και μουσουλμάνοι! Το ταξίδι αυτό επεφύλαξε και άλλες συγκινήσεις: τη «Βηθανία πέραν του Ιορδάνου». Πέρα από το προσωπικό θέμα της πίστης αλλά και της αμφισβήτησης από πολλούς κατά πόσον είναι πράγματι αυτό το σημείο όπου βαπτίστηκε ο Χριστός, σε αυτή την εποχή που όλα δοκιμάζονται είναι πραγματικά παρήγορες η αίσθηση της ιερότητας του χώρου και η ανάγκη μιας - έστω επίπλαστης για κάποιους - εσωτερικής γαλήνης.     

Η «Βηθανία πέραν του Ιορδάνου»

Σε κοντινή απόσταση από τη Νεκρά Θάλασσα, η κοιλάδα του ποταμού Ιορδάνη αναφέρεται στο Βιβλίο της Γένεσης ως «Κήπος του Θεού» ή «Κήπος της Εδέμ». Για την ανατολική όχθη του Ιορδάνη που ανήκει στην Ιορδανία υπήρχαν πολλά γραπτά προσκυνητών, όπως του Θεοδοσίου το 530 μ.Χ., του Αντωνίνου της Πιατσέντζα το 570 μ.Χ., του Αρκούλφου της Γαλλίας το 670 μ.Χ., του Επιφανίου το 750-800 μ.Χ., που μιλάει για την ύπαρξη μεγάλου ναού της Αγίας Τριάδας κτισμένου στις όχθες του ποταμού στα 1.650 μ. δυτικά της Μονής του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, αλλά και του ρώσου μοναχού Δανιήλ. Οι αρχαιολογικές ανακαλύψεις ξεκίνησαν το 1996, όπου αναγνωρίστηκε η περιοχή ως η «Βηθανία πέραν του Ιορδάνου», περί τα 6 χλμ. από τη Νεκρά Θάλασσα. Η αρχαιολογική σκαπάνη αποκάλυψε την περιοχή μεταξύ του ποταμού Ιορδάνη και του Ταλ αλ Χαράρ ή Ταλ Μαρ Ελιάς (το σημείο όπου λέγεται πως ο Προφήτης Ηλίας ανελήφθη στους ουρανούς με φλεγόμενη άμαξα). Η Αλ Μαγκτάς (Ο χώρος της Βάπτισης) περιλαμβάνεται και στον μωσαϊκό χάρτη της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου της Μάταμπα, ενώ κεραμικά, νομίσματα, λίθινα εργαλεία και ερείπια κτιρίων αποδεικνύουν ότι η περιοχή κατοικούνταν στα χρόνια του Ιωάννη του Προδρόμου και του Ιησού (από τον 1ο αιώνα μ.Χ.). Η περιήγηση ξεκινά από τον λόφο του Προφήτη Ηλία όπου έχουν βρεθεί τα ερείπια βυζαντινού μοναστηριού με εκκλησίες, παρεκκλήσια, μεγάλες κολυμπήθρες βαπτίσματος, καθώς και σύστημα ύδρευσης και αποθήκευσης νερού, ανακαλύψεις που χρονολογούνται επίσης από τον 1ο αιώνα μ.Χ. Ακόμη έχει βρεθεί ένας χώρος με μεγάλο μωσαϊκό που αναγνωρίστηκε ως χώρος προσευχής - ρωμαϊκό κτίσμα του 3ου αιώνα μ.Χ., ενώ στον λόφο του Προφήτη Ηλία η σπηλιά από όπου ανέβλυζε νερό ήταν ο χώρος στον οποίο λέγεται ότι διέμενε και βάπτιζε ο Ιωάννης. Η σπηλιά μετετράπη σε εκκλησία κατά τη βυζαντινή περίοδο (4ο-7ο αιώνα μ.Χ.) και ανεσκάφη πρόσφατα μαζί με το κανάλι του νερού. Σε άλλα σημεία της περιοχής του Ιορδάνη έχουν βρεθεί ερείπια άλλων πέντε βυζαντινών εκκλησιών και μεγάλες κολυμπήθρες που αναφέρονται επίσης σε κείμενα βυζαντινών συγγραφέων και ιστορικών. Λέγεται ότι ο Ιησούς, του οποίου είχε αναγγείλει τον ερχομό ως Μεσσία πολύ νωρίτερα ο Ιωάννης, ήρθε εδώ και βαπτίστηκε στα 30 του, έμεινε τρεις ημέρες προσευχόμενος στον Θεό και συνάντησε τους πρώτους του μαθητές, Σίμωνα, Πέτρο, Ανδρέα, Φίλιππο και Ναθαναήλ. Κατά την επίσκεψή του στους Αγίους Τόπους τον Μάρτιο του 2000 επισκέφθηκε την περιοχή ο πάπας Ιωάννης-Παύλος Β', ενώ αξίζει να αναφέρουμε ότι για τους ρωμαιοκαθολικούς χριστιανούς της Ιορδανίας ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είναι ο πολιούχος άγιος. Οπως μας εξήγησε ο διευθυντής κ. Rustom Mkhjian, αρκετές είναι οι εκκλησίες που κτίζονται στην περιοχή από χριστιανικές αδελφότητες όλου του κόσμου. Εξέχουσα θέση κατέχει η ελληνορθόδοξη εκκλησία κοντά στην είσοδο των αναβαθμίδων του ποταμού, όπου πολλοί πιστοί προσέρχονται προκειμένου να βυθίσουν εξαγνιστικά τα πόδια τους στο ιερό ποτάμι.

Μάταμπα, όπως Μεδεβά της Παλαιάς Διαθήκης

Η Μεδεβά της Παλαιάς Διαθήκης απέχει 30 χλμ. από το Αμμάν, σχετίζεται με τον Μωυσή και την Εξοδο των Ισραηλιτών της Βίβλου ως πόλη των Μοαβιτών του 1300 π.Χ. και είναι μία από τις πόλεις που μοιράστηκαν οι 12 φυλές του Ισραήλ. Μάλιστα έχει βρεθεί τάφος αυτής της περιόδου έξω από τη σημερινή πόλη επάνω σε τύμβο. Γνώρισε άνθηση κατά τη ρωμαϊκή περίοδο με όμορφους δρόμους με κιονοστοιχίες και πλούσιες οικίες στολισμένες με ψηφιδωτά. Κατά τη βυζαντινή περίοδο όπου και έγινε σημαντικό εκκλησιαστικό κέντρο και ως την περσική εισβολή το 614 μ.Χ. ήταν σχεδόν επιβεβλημένο κάθε πλούσια οικογένεια να στολίζει τα δάπεδα του σπιτιού της με ψηφιδωτά για τα οποία ανταγωνίζονταν σε φαντασία και δημιουργικότητα οι καλλιτέχνες. Κατά τα μέσα του 8ου αιώνα η πόλη καταστράφηκε από ισχυρό σεισμό και εγκαταλείφθηκε. Μόνο προς τα τέλη του 19ου αιώνα άρχισε πάλι να κατοικείται, όταν 2.000 χριστιανοί από το Κεράκ μετανάστευσαν εκεί. Προκειμένου να χτίσουν τις κατοικίες τους, σκάβοντας ανακάλυψαν τα πρώτα περίφημα ψηφιδωτά.

Η «Πόλη των Ψηφιδωτών», όπως είναι γνωστή πλέον, αποτελεί έναν από τους κορυφαίους προορισμούς της χώρας χάρη και στην ελληνορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου με τον περίφημο ψηφιδωτό χάρτη του δαπέδου της. Στον χάρτη απεικονίζονται η Παλαιστίνη και οι Αγιοι Τόποι, η Ιερουσαλήμ με τα τείχη της, η Κάτω Αίγυπτος, φθάνοντας ως το Δέλτα του Νείλου. Κατασκευάστηκε περί το 560 μ.Χ., έχει διαστάσεις 25 Χ 5 μέτρα και χρειάστηκαν δύο εκατομμύρια χρωματιστές ψηφίδες.

Ψυχή της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου με εξαιρετικό εκπαιδευτικό έργο σε όλη τη χώρα, ο αρχιμανδρίτης Ιννοκέντιος - ένας σεμνός και ταπεινός άνθρωπος που θα χαρεί να συναντήσει τους αδελφούς από την πατρίδα. Εκτός από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, αξίζει να επισκεφθείτε το Αρχαιολογικό Μουσείο, το Λαογραφικό Μουσείο, το Αρχαιολογικό Πάρκο, όπου αρκετά ψηφιδωτά που βρέθηκαν σε ιδιωτικές κατοικίες έχουν μεταφερθεί εκεί για λόγους προστασίας, καθώς και το παλαιότερο μωσαϊκό της Ιορδανίας του 1ου αιώνα από το Παλάτι του Ηρώδη, την εκκλησία των Αγίων Αποστόλων και τη μοναδική Σχολή Ψηφιδωτών της Μάταμπα.  

Το βιβλικό όρος Νέμπο...

Στα 10 χλμ. δυτικά της Μάταμπα, στο τέλος του οροπεδίου όπου ξεχωρίζουν τρεις κορυφές, με πρώτη το Νέμπο και τρίτη τη Σιγιάγκα (μοναστήρι στην αραμαϊκή γλώσσα), ήταν ο τελικός προορισμός της πορείας του Μωυσή από την Αίγυπτο και πρόκειται για ένα από τα σημεία όπου λέγεται ότι ετάφη. Το τάγμα των Φραγκισκανών αγόρασε την έκταση στο όρος Νέμπο το 1930 και ανέλαβε την ανασκαφή της περιοχής της εκκλησίας και του μοναστηριού, αφού η ύπαρξη της εκκλησίας είχε επιβεβαιωθεί από τη μοναχή Αιθέρια το 394 μ.Χ., ενώ αργότερα, κατά τον 6ο αιώνα, αναφερόταν ως μεγάλη βυζαντινή εκκλησία και βαπτιστήριο.

Φθάνοντας στον χώρο όσοι είχατε επισκεφθεί στο παρελθόν το Νέμπο θα διαπιστώσετε μεγάλες αλλαγές. Κατ' αρχάς έχει διαμορφωθεί η είσοδος με ένα όμορφο πλακοστρωμένο μονοπάτι που οδηγεί στην εκκλησία και στο νεόδμητο μουσείο, καθώς και στο σημείο με τον μπρούτζινο σταυρό με το ερπετό. Προς το τέλος του πλακόστρωτου, το «Βιβλίο της Αγάπης μεταξύ των Λαών», ένας μονόλιθος ύψους 5,50 μέτρων, έργο του γλύπτη Βιτσέντζο Μπιάνκι, τοποθετήθηκε το απόγευμα της 20ής Μαρτίου του 2000 στην είσοδο του κυρίως χώρου για το χριστιανικό Ιωβηλαίο του 2000 μετά την επίσκεψη του πάπα Ιωάννη-Παύλου Β'. «Ο Θεός είναι Αγάπη» είναι γραμμένο στα ελληνικά, λατινικά και αραβικά, ενώ σε άλλο σημείο αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι «συμβολίζει την οδό της Ειρήνης που θα ενώσει την πόλη της Μάταμπα με το Ιερό του όρους Νέμπο μπροστά στη Γη της Επαγγελίας ως μικρό σημάδι Ελπίδας στο ξημέρωμα της νέας χιλιετίας».

Από τις ιερότερες περιοχές της Βίβλου και προσκύνημα για τους πρώτους χριστιανούς, η εκκλησία στο όρος Νέμπο χτίστηκε τον 4ο αιώνα για να σηματοδοτήσει το σημείο ταφής του Μωυσή. Μέχρι στιγμής έχουν βρεθεί έξι διαφορετικοί τάφοι διαφορετικών χρονικών περιόδων στην εκκλησία που χτίστηκε στη μνήμη του. Βέβαια αν και η εκκλησία διαμορφώθηκε πριν από μερικά χρόνια, σήμερα βρίσκεται σε πυρετό ανοικοδόμησης, καθώς επεκτείνεται και η στέγη της αντικαθίσταται από ένα μεγαλόπρεπο στέγαστρο. Γι' αυτό άλλωστε και έχουν μεταφερθεί τα περίφημα ψηφιδωτά που στόλιζαν το δάπεδο, με κεντρικό το εντυπωσιακό μωσαϊκό με διαστάσεις 3 Χ 9 μέτρα, καλοδιατηρημένο, με σκηνές τρύγου, κυνηγιού και πολλά άγρια ζώα. Το νέο μουσείο εκτός από ψηφιδωτά περιλαμβάνει διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα, όπως λίθινα εργαλεία, κίονες με κιονόκρανα κ.ά. Γύρω από την εκκλησία υπάρχει περίφραξη από πέτρινο τείχος που διαχωρίζει την εκκλησία και το σημείο όπου είναι τοποθετημένος ο μπρούτζινος σταυρός με το ερπετό και το σημείο όπου ο Μωυσής ατένισε τη Γη της Χαναάν. Μάλιστα στο σημείο αυτό, δίπλα από τον σταυρό, ο πάπας φύτεψε συμβολικά μια ελιά.

...και η Γη της Χαναάν

Λέγεται ότι κατά την Εξοδο ο Θεός συμβούλεψε τον Μωυσή να τοποθετήσει ένα ερπετό γύρω από τη ράβδο του για να σταματήσει την πανώλη που είχε σταλεί για να σκοτώσει τους επαναστάτες ισραηλίτες. Ετσι όσοι κοίταζαν το ερπετό γλίτωναν τον θάνατο - μάλιστα αυτό έγινε αργότερα και το σύμβολο της φαρμακευτικής. Το ερπετό στη ράβδο αναφέρεται και στην Καινή Διαθήκη, ως πρόδρομος της Ανάστασης του Ιησού από τον σταυρό δίνοντας ζωή σε όσους κοίταγαν ψηλά την αναδυόμενη φιγούρα. Ο Μωυσής πέθανε σε ηλικία 120 ετών ατενίζοντας από μακριά τη Γη της Επαγγελίας στην οποία δεν πήγε ποτέ, ως τιμωρία διότι ενώ ο Θεός τού είχε πει να διατάξει τον βράχο να βγάλει νερό, αυτός μη έχοντας εμπιστοσύνη (γιατί ήταν βραδύγλωσσος), τον χτύπησε δύο φορές με τη ράβδο του. Στο Νέμπο ο σταυρός με το ερπετό είναι συμβολικός: συμβολίζει το ερπετό που πήρε ο Μωυσής στην έρημο και τον σταυρό που σταυρώθηκε ο Ιησούς. Είναι το μέρος όπου λέγεται ότι ο Μωυσής είδε τη Γη Χαναάν και ότι εκεί θάφτηκε. Η θέα απλώνεται στην Κοιλάδα του Ιορδάνη Ποταμού, ενώ με καθαρό ουρανό το βλέμμα φτάνει στην Ιεριχώ, τη Νεκρά Θάλασσα και την Ιερουσαλήμ.

πρόσβαση:
Ο εθνικός αερομεταφορέας Royal Jordanian σας μεταφέρει από Αθήνα στην πρωτεύουσα Αμμάν μέσα σε περίπου δύο ώρες. Από εκεί μπορείτε να νοικιάσετε αυτοκίνητο με οδηγό για να περιηγηθείτε τις περιοχές, να πάρετε τοπικά λεωφορεία ή να συμμετέχετε σε κάποια οργανωμένη εκδρομή.

διαμονή:Οι αποστάσεις είναι κοντινές γι' αυτό και μπορείτε να έχετε ως βάση την πρωτεύουσα Αμμάν ή κάποιο μεγάλο παραθαλάσσιο συγκρότημα στη Νεκρά Θάλασσα, όπως το καταπληκτικό «Crown Plaza» που μόλις άνοιξε, όπου θα συνδυάσετε διαμονή 5 αστέρων με χαλάρωση, ευεξία, περιποίηση προσώπου και σώματος και ιαματικά μπάνια. Αν όμως θέλετε να ζήσετε τον παλμό της περιοχής μπορείτε να μείνετε στη Μάταμπα, στο «Pilgrim's Guest House» (ιδιοκτησίας του Πατριαρχείου). Πρόκειται για την απλή μικρή πανσιόν που στεγάζεται στον περίβολο της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου με βασικές ανέσεις. Ακριβώς απέναντι βρίσκεται το «Mataba Inn Hotel» με ανέσεις ξενοδοχείου τριών αστέρων, ενώ σε κοντινή απόσταση το «Mosaic City Hotel» διακοσμημένο με σχετικά καλό γούστο.

φαγητό:
Αχ αυτά τα βουνά από πιλάφι! Αν έχετε την εξαιρετική τύχη να βρεθείτε φιλοξενούμενοι βεδουίνων στην έρημο ή αν μπορείτε να χαρίσετε στον εαυτό σας αυτή την πολυτέλεια, αναζητήστε το παραδοσιακό πιλάφι με τους ξηρούς καρπούς, σερβιρισμένο στον τεράστιο μπακιρένιο δίσκο, με τα κοψίδια του αρνιού από πάνω. Δεν υπολείπονται όμως σε νοστιμιά και οι παραδοσιακοί μεζέδες, όπως το διάσημο χούμους από ταχίνι, μπαμπά γκανούγκ από πολτό μελιτζάνας και ταχίνι, η σαλάτα ταμπουλά, το πλούσιο κρεμώδες γιαούρτι, το γνωστό φελάφελ με μπαχαρικά ή το κοτόπουλο φαρούς, που συνοδεύονται απαραίτητα από τη μεγάλη αραβική πίτα. Με το φαγητό σας πιείτε άρακ που μοιάζει με το δικό μας ούζο, γλυκαθείτε με ζεστή κουνάφα (από κανταΐφι και μαλακό τυρί) και διάφορα σιροπιαστά γλυκά και τελειώστε με τσάι μέντας ή αραβικό καφέ αρωματισμένο με κάρδαμο. Στη Μάταμπα πολύ καλό είναι το παραδοσιακό εστιατόριο «Haret Jdoudna» με όμορφο εσωτερικό κήπο. 

http://www.tovima.gr

Νυμφαίο: Εξι διαδρομές στη φύση για όλα τα γούστα

Τις σχεδίασε ο «Αρκτούρος» με στόχο την «αποτοξίνωση» από την τεχνολογία

Εξι δασικά μονοπάτια αναβιώνει ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ στο πλούσιο δάσος του Νυμφαίου, προσκαλώντας τους επισκέπτες σε μια επανένωση με τη φύση συντροφιά με το βιβλίο «6 Αντίδοτα στην Τεχνολογία» της Αγγλίδας φυσιοδίφη, κυρίας Penny Turner. 

«Μου φαίνεται πολύ άδικο που οι περισσότεροι επισκέπτες φτάνουν ως το Νυμφαίο αναζητώντας την "ηρεμία που η Φύση αποπνέει στα βουνά και στα λαγκάδια" και επιστρέφουν σπίτι τους χωρίς να τη βρουν, απλά και μόνο επειδή δεν ξέρουν πού να την ψάξουν» γράφει η συγγραφέας, που έζησε πολλά χρόνια στο Νυμφαίο. 

Περίπατοι στο δάσος, την άνοιξη με την ομίχλη, το καλοκαίρι κάτω από τη σκιά των αιωνόβιων δέντρων ή το φθινόπωρο πριν τα πρώτα κρύα, ακολουθώντας τους χάρτες του βιβλίου και τις πινακίδες που έχει τοποθετήσει ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ σε όλα τα μονοπάτια. Φορέστε κατάλληλα παπούτσια, πάρτε μαζί κιάλια, μεγεθυντικό φακό και νερό, κλείστε το κινητό και αφήστε τη φύση να σας παρασύρει.

«Η ομορφιά βρίσκεται στο σύνολο της φύσης. Επιθυμία μας είναι να προσανατολίσουμε τους επισκέπτες σε μορφές ήπιου οικοτουρισμού, που μας βγάζουν ένα βήμα πιο έξω από το χωριό και την ταβέρνα και μας χαρίζουν μοναδικές εμπειρίες και βιώματα», λέει στο Βήμα η κυρία Βάσω Πετρίδου, Διευθύντρια Επικοινωνίας του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ.

Οι διαδρομές γίνονται προοδευτικά η μια απαιτητικότερη από την άλλη, οδηγώντας τον επισκέπτη ολοένα και βαθύτερα στην άγρια φύση. «Προτείνουμε δυο - τρεις από τις διαδρομές και σε οικογένειες με παιδάκια, καθώς το δάσος στα μονοπάτια αυτά είναι ήπιο και εύκολα προσβάσιμο. Όσοι θέλουν να δοκιμάσουν τις πιο δύσκολες διαδρομές, μπορούν να ζητήσουν έναν εξειδικευμένο ξεναγό από τον ΑΡΚΤΟΥΡΟ για να αισθάνονται ασφαλείς στο ανοίκειο περιβάλλον του δάσους», τονίζει η κυρία Πετρίδου.

6 Βόλτες στο δάσος του Νυμφαίου

1. Λευκή Διαδρομή - Η βόλτα του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ για υγεία και ευτυχία. Είναι ένας περίπατος διάρκειας μισής ώρας ανάμεσα στις οξιές, τα πεύκα, τα λουλούδια και τις πεταλούδες. Αν πάρετε μαζί κιάλια και μεγεθυντικό φακό θα έχετε την ευκαιρία να δείτε σκίουρους, Σταυρομύτες (μικρά πουλιά που μοιάζουν με παπαγάλους), ακόμα και κοράκια και να παρατηρήσετε όλες τις «λιλιπούτειες» μορφές ζωής.

2. Γαλάζια Διαδρομή - Το αντίδοτο στην Τεχνολογία. Η οριοθετημένη διαδρομή διαρκεί μια ώρα και οι γαλάζιες πινακίδες σας οδηγούν μέσα από το δάσος της οξιάς, στο ρυάκι όπου θα δείτε τους κιτρινόγαστρους φρύνους με τις κίτρινες κοιλιές και μια μεγάλη ποικιλία αμφιβίων κι από εκεί, σε μια κοιλάδα με πολύχρωμα άνθη. Συντροφιά θα έχετε τα κελαηδίσματα των πουλιών, τσίχλες, κότσυφες, τρυποφράκτες και αηδόνια, ενώ στο τέλος το Καταφύγιο της Αρκούδας σας περιμένει να το επισκεφθείτε.

3. Κόκκινη Διαδρομή - Χαρισματική άγρια πανίδα. Για περίπου δύο ώρες εισέρχεστε στο βασίλειο της αρκούδας. Χρειάζεστε οπωσδήποτε κατάλληλα παπούτσια και νερό. Θα περπατάτε δίπλα στα ίχνη άγριων αρκούδων και ζαρκαδιών, αλλά δεν θα αισθάνεστε μόνοι καθώς μια ποικιλία μικρών και μεγαλύτερων πουλιών θα σας παρακολουθεί. Θα περάσετε και μέσα από την κοιλάδα των βράχων, χάρη στον παλιό πέτρινο δρόμο, δείγμα της εξαιρετικής τέχνης των προγόνων μας στην κατασκευή δρόμων.

4. Μπλε Διαδρομή - Το οδοιπορικό της καραβίδας. Η διαδρομή, που διαρκεί περίπου δύο ώρες, πήρε το όνομά της από τις μοναδικές μοβ - μπλε καραβίδες του γλυκού νερού που ζούσαν στο ποτάμι μέχρι το 1995. Θα έχετε την ευκαιρία να παρατηρήσετε τις λειχήνες που κοσμούν τα βράχια και θα συναντήσετε μεγάλη ποικιλία μανιταριών. Ίσως το πιο θεαματικό είναι ο Αμανίτης ο Μυγοκτόνος, δηλητηριώδες μανιτάρι με παραισθησιογόνο δράση, που χρησιμοποιούσαν οι πολεμιστές των Βίκινγκς.

5. Ροζ Διαδρομή - Το μονοπάτι του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ για φιλόσοφους και πανθεϊστές.Στις δύο ώρες που διαρκεί αυτή η διαδρομή θα έχετε την ευκαιρία να απολαύσετε τη φύση με όλες σας τις αισθήσεις. Η μυρωδιά των βοτάνων κατακλύζει το μονοπάτι, ενώ μικρά πουλιά ξεπετάγονται από τις φτέρες, όπως το γιδοβίζι. Τα 7 είδη δρυοκολάπτη της ελληνικής υπαίθρου απαντώνται όλα σε αυτή τη διαδρομή κι αν ακόμα δεν τα δείτε, σίγουρα θα τα ακούσετε να σφυροκοπούν τα δέντρα. Εδώ μεγαλώνει και η θανατηφόρος μπελαντόνα, ένα από τα πιο δηλητηριώδη φυτά της Ευρώπης.

6. Πορτοκαλί Διαδρομή - Η βόλτα του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ στην άγρια φύση. Είναι η μεγαλύτερη και απαιτητικότερη διαδρομή διάρκειας τουλάχιστον 5 ωρών και χρειάζεται κατάλληλο εξοπλισμό, νερό και τροφή. Συγχρόνως όμως, είναι και η πιο συναρπαστική. Μέσα στο πυκνό δάσος της οξιάς θα συναντήσετε την αινιγματική ορχιδέα - φάντασμα, που ζει υπογείως και κάθε δέκα χρόνια βγάζει ένα μοναδικό μίσχο με κίτρινα - μοβ λουλουδάκια. Αν σας κάτι σας μυρίσει απαίσια, μην παραξενευτείτε. Είναι το μανιτάρι φαλλός ο αναιδής, με εικόνα ανάλογη του ονόματός του. Στο μονοπάτι αυτό θα έχετε συντροφιά τους καλλύτερους τραγουδιστές της φύσης. Τσίχλα, κοτσύφι, κοκκινολαίμη και αηδόνι. Προσοχή, μη μαζέψετε μανιτάρια. Εδώ ζουν δύο από τα φονικότερα και σπανιότερα μανιτάρια της Ευρώπης, amanita virosa και amanita phalloides.

Το βιβλίο οδηγός για τα έξι μονοπάτια διατίθεται από τον ΑΡΚΤΟΥΡΟ στα ελληνικά και τα αγγλικά και υποστηρίζει το έργο του. Για περισσότερες πληροφορίες και για συνοδεία ξεναγού επικοινωνήστε στο τηλέφωνο 23860 31155.

http://www.tovima.gr

Τα υπέροχα κάστρα της Ισπανίας

Κάθε ένα από τα 17 αυτόνομα διοικητικά διαμερίσματα, από τα οποία αποτελείται η σημερινή Ισπανία, διαθέτει τη δική του ιστορία, τις δικές του παραδόσεις, τη δική του ξεχωριστή πορεία μέσα στο χρόνο. Ακόμα και η γλώσσα, κοινό συνήθως χαρακτηριστικό γνώρισμα στους κατοίκους ενός κράτους, ξεφεύγει από τον κανόνα, αφού στην Καστίγια, στην Καταλονία, στη Γαλίθια, στη Χώρα των Βάσκων, στο Λεβάντε, στα Κανάρια κλπ, οι διαφορές στο γλωσσικό ιδίωμα είναι μεγάλες.

Διασχίζοντας τη χώρα από Βορρά προς Νότο και από Δύση σε Ανατολή, πολλές φορές δημιουργείται η εντύπωση πως αλλάζεις κράτος, όμως σε όλο αυτό το μωσαϊκό της διαφορετικότητας και της ιδιαιτερότητας των λαών της Ιβηρικής, υπάρχει ένα κοινό στοιχείο που ο επισκέπτης δε θα δυσκολευτεί να αναγνωρίσει, αφού χαρακτηρίζει ολόκληρη την ισπανική επικράτεια. Πρόκειται για τα αμέτρητα μεσαιωνικά κάστρα – αραβικά και χριστιανικά – που βρίσκονται διάσπαρτα σε κάθε γωνιά και επαρχία και αποτελούν τα σημαντικότερα τουριστικά αξιοθέατα της χώρας. Θα ξεκινήσουμε την περιήγησή μας κάνοντας μια σύντομη ιστορική αναδρομή.
Α. ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟΤο 711 μ.Χ. το μεγαλύτερο τμήμα της Ιβηρικής χερσονήσου τελεί υπό Αραβική κατοχή. Από εκείνη τη στιγμή και για οχτώ αιώνες αρχίζει η προσπάθεια των Ισπανών να επανακτήσουν τα κατεχόμενα εδάφη, η λεγόμενη «Reconquista» (Ανακατάκτηση), η οποία θα ολοκληρωθεί το 1492 μ.Χ., με την παράδοση της Γρανάδας από τους Άραβες στους Καθολικούς Βασιλείς Φερνάντο και Ισαβέλλα, σφραγίζοντας έτσι το τέλος της ύπαρξης του αραβικού Χαλιφάτου «Αλ Ανταλούς».
Η «Ρεκονκίστα» ξεκίνησε από το Βορρά (πριγκιπάτο των Αστούριας) και εξαπλώθηκε προς το Νότο. Σε κάθε μέρος που απελευθέρωναν οι Καθολικοί έχτιζαν και ένα κάστρο για να σιγουρέψουν την ασφάλεια των κατοίκων της περιοχής και να έχουν ένα παραπάνω ορμητήριο για τις επόμενες επιθέσεις τους. Κάθε καινούργιο κάστρο αποτελούσε και ένα είδος ανταμοιβής προς τον τοπικό άρχοντα, που μαζί με τον σχετικό τίτλο που του δινόταν, αρκούσαν για να εξασφαλίσουν πίστη και αφοσίωσή στον Βασιλιά.  
Από τη στιγμή μάλιστα που το Βασίλειο της Αραγονίας (στην ανατολική πλευρά της Ιβηρικής) ένωσε τις δυνάμεις του με αυτές της Καστίλης εναντίον των Αράβων, δημιουργήθηκε ένα τεράστιο τόξο από κάστρα που διέσχιζε τη χερσόνησο από το Λεβάντε (Βαλένθια) μέχρι τη μεγαλύτερη αμυντική γραμμή που γνώρισε ποτέ η Ευρώπη, την περίφημη Εξτρεμαδούρα (από τα λατινικά Extremis – σύνορο και duro – σκληρό) του Κάθερες, της Βαδαχόθ και της Μέριδα, όπου κατ’ επανάληψη απωθήθηκαν οι στρατοί των Μαυριτανών σε μια σειρά από επικές μάχες που σημάδεψαν την ευρωπαϊκή ιστορία.   

Η Reconquista ολοκληρώθηκε στις 2 Ιανουαρίου του 1492 με την παράδοση της Γρανάδας στους Καθολικούς βασιλείς, Φερνάντο και Ισαβέλ. Τα κάστρα, γύρω από τα οποία χτίστηκαν όλες οι σημερινές πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά (είναι δύσκολο να συναντήσεις οικισμό στην Ισπανία χωρίς τουλάχιστον ένα κάστρο), άκμασαν την εποχή του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης και αποτέλεσαν το κυρίαρχο κοινωνικό καταφύγιο, με αποτέλεσμα μέσα σε αυτά να αναπτυχθούν ήθη, έθιμα και συνήθειες που χαρακτήρισαν την καθημερινότητα των κατοίκων για πολλούς αιώνες. Πώς ήταν όμως αυτά τα κάστρα, ποια η δομή τους, ποια η κατασκευή τους και ποια η οργάνωσή τους;
Β. Η ΜΟΡΦΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟΥΤα κάστρα της Ισπανίας αποτελούνται από πέντε κύριες κατασκευές. Το τείχος, την κεντρική είσοδο, την τάφρο, τον κεντρικό πύργο και το οπλοστάσιο. Το τείχος ήταν συνήθως συμπαγής πέτρινη κατασκευή. Γύρω από το τείχος υπήρχε σκαμμένη τάφρος, βαθιά και πλατιά, γεμάτη με νερό. Μοναδική ορατή πρόσβαση για να μπει η να βγει κανείς από το κάστρο ήταν η κεντρική είσοδος με τη γνωστή πλατφόρμα που ανεβοκατέβαινε με αλυσίδες και τροχαλίες. Τα περισσότερα κάστρα της Καστίγιας διέθεταν πάντως και μυστικές εξόδους διαφυγής, υπόγεια λαγούμια από τα οποία πολλές φορές φυγαδευόταν ο άρχοντας σε δύσκολες στιγμές και των οποίων την ύπαρξη γνώριζαν μόνο λίγοι και εκλεκτοί για προφανείς λόγους.
Ο κεντρικός πύργος, ο οποίος στο Μεσαίωνα ονομαζόταν «πύργος της τιμής», υψωνόταν πολύ ψηλότερα από τις επάλξεις του τείχους και φιλοξενούσε τον άρχοντα του κάστρου μαζί με την οικογένειά του, τους συμβούλους και την προσωπική του φρουρά. Τα μεγαλύτερα κάστρα διέθεταν και μικρότερους πύργους για καλύτερη επόπτευση του εξωτερικού χώρου και για περισσότερες αμυντικές δυνατότητες.
Το οπλοστάσιο βρισκόταν συνήθως στο υπόγειο του κεντρικού πύργου και την άδεια για πρόσβαση την έδινε προσωπικά ο άρχοντας. Μέσα από τα τείχη υπήρχαν στάβλοι, βοηθητικοί χώροι, κελάρια και αποθήκες και βέβαια σπίτια και ξενώνες, στους οποίους διέμεναν οι στρατιώτες και όπου μπορούσαν να φιλοξενηθούν οι εκτός των τειχών κάτοικοι σε περίπτωση ξένης εισβολής. Τέλος, σημαντικότατο στοιχείο για την επιβίωση των πολιορκούμενων συνιστούσε η ύπαρξη ενός (η περισσότερων) πηγαδιού για την εξασφάλιση πόσιμου νερού.

Ο πύργος της τιμής από το κάστρο της Medina del Campo, στην επαρχία του Βαγιαδολίδ. Τα κάστρα πρωταγωνίστησαν για περίπου μια χιλιετία στην Ισπανία. Όσο δηλαδή η χώρα ήταν κατακερματισμένη σε πριγκιπάτα, δουκάτα, βαρονίες και κομητείες. Από τον 16ο αιώνα, όταν άρχισε να εξαφανίζεται η φεουδαρχία και στη θέση της εδραιώθηκε η απόλυτη μοναρχία, οι ευγενείς, ιδιοκτήτες των κάστρων, τα εγκατέλειψαν με αντάλλαγμα κατοικίες στη βασιλική αυλή. Έτσι, πολύ γρήγορα έχασαν και την τελευταία χρησιμότητά τους, τη στρατιωτική (αφού πια δεν υπήρχαν εσωτερικοί εχθροί), με συνέπεια να ερημώσουν και πολλά από αυτά να είναι σήμερα ερείπια.
Γ. ΤΑ ΚΑΣΤΡΑ ΩΣ ΜΝΗΜΕΙΑ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΣΠΑΝΙΑΑκόμα μεγαλύτερος όμως είναι ο αριθμός των κάστρων που έχουν διατηρηθεί, αναπαλαιωθεί και συντηρηθεί από το σύγχρονο ισπανικό κράτος. Η διατήρηση της παράδοσης, η μελέτη της ιστορίας και ο τουρισμός είναι οι τρεις βασικότερες αιτίες που κεντρική εξουσία και τοπικές αρχές έδωσαν μεγάλη σημασία στην εικόνα και την εκμετάλλευση των μνημείων αυτών, με αποτέλεσμα τα έσοδα από τα εκατομμύρια των τουριστών που τα επισκέπτονται κάθε χρόνο, να υπερκαλύπτουν τα έξοδα συντήρησης και να αποτελούν πηγές κερδοφορίας για τους κατοίκους.
Τα κάστρα της Ισπανίας μαζί με τα μνημεία της αραβικής τέχνης και τα παλάτια, αποτελούν σήμερα τον ζωντανό ιστορικό πλούτο της χώρας. Αν και ο συνολικός αριθμός των συντηρημένων κάστρων της Ισπανίας είναι τεράστιος, είναι πολύ εύκολο να διαλέξει κανείς τα δυο πιο όμορφα και αξιόλογα προς επίσκεψη. Πρόκειται για τη θρυλική αραβική Αλάμπρα στη Γρανάδα της Ανδαλουσίας και για την περίφημη καστρόπολη της Άβιλα στην Καστίγια ι Λεόν.
1. ALHAMBRA – ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΡΑΒΙΚΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ

Άποψη της Αλάμπρα από την πόλη της Γρανάδας. Στο βάθος ο ορεινός όγκος της Σιέρα Νεβάδα. Η Αλάμπρα βρίσκεται στην πόλη Γρανάδα της Ανδαλουσίας, στο νότιο μέρος της χώρας. Είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ότι πιο όμορφο μπορεί να επισκεφθεί κανείς στην Ισπανία. Το όνομά της σημαίνει στα αραβικά «κόκκινη» και προέρχεται από την πλήρη ονομασία της που είναι «Καλάτ αλ-χάμρα», δηλαδή «Κόκκινο φρούριο». Και αυτό, επειδή χτιζόταν στη διάρκεια της νύχτας και τα τείχη της από μακριά και κάτω από το φως των αναμμένων πυρσών έδειχναν κόκκινα.
Η Αλάμπρα είναι μια βασιλική πόλη που περικλείεται από εντυπωσιακά τείχη και είναι χτισμένη πάνω σε ένα μικρό οροπέδιο, στους πρόποδες του οποίου βρίσκεται η πόλη της Γρανάδα. Άρχισε να χτίζεται το 1238 από τον Μπεν Αλ Χαμάρ και ολοκληρώθηκε από τον Μοχάμετ τον 5ο το 1358. Το 1492 έπεσε στα χέρια των Ισπανών καθολικών Βασιλέων, οι οποίοι θεώρησαν σωστό είτε να καταστρέψουν είτε να μεταφέρουν αλλού μεγάλο μέρος της εσωτερικής διακόσμησης και επίπλωσης.

Η αυλή των λεόντων στο ανάκτορο της Αλάμπρα. Ο «φωστήρας» Κάρολος ο 5ος (1516-1556) ξανάχτισε μερικά τμήματα σε αναγεννησιακό ρυθμό (!) και κατέστρεψε ένα μέρος της Αλάμπρα για να χτίσει ένα ιταλικού ρυθμού ανάκτορο (!!). Σα να μην έφταναν όλα αυτά, το 1812, οι στρατιές του απολίτιστου Ναπολέοντα βομβάρδισαν το κάστρο, διαλύοντας αρκετούς πύργους και προκαλώντας εκτεταμένες ζημιές στα τείχη.
Η αναστήλωση ξεκίνησε το 1828 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ο εσωτερικός χώρος του κάστρου είναι γεμάτος από παλάτια και κήπους. Αδιαφορήστε για τα κτίρια των καθολικών και αφοσιωθείτε στα αραβικά, τα πραγματικά αριστουργήματα όπως και αν το εξετάσει κανείς. Το μαυριτανικό τμήμα της Αλάμπρα περιλαμβάνει την Αλκαθάμπα, το ανάκτορο της Αλάμπρα, την Άνω Αλάμπρα και την Χενεραλίφε.

Οι περίφημοι κήποι της Χενεραλίφε. Η Αλκαθάμπα, δηλαδή η Ακρόπολη, είναι το παλαιότερο τμήμα από το οποίο σώζονται μόνο οι συμπαγείς εξωτερικοί τοίχοι, οι πύργοι και οι επάλξεις του. Το ανάκτορο της Αλάμπρα είναι ένα τεράστιο πολυεπίπεδο οικοδόμημα με δαιδαλώδεις διαδρόμους, αίθουσες, εσωτερικούς κήπους και αμέτρητα σιντριβάνια και τεχνητές λίμνες. Οι θαυμάσιες εσωτερικές του διακοσμήσεις θα σας αφήσουν σίγουρα με το στόμα ανοιχτό, ενώ απίστευτες είναι οι λεπτομέρειες που χαρακτηρίζουν τα πλέον υπέροχα αραβουργήματα από άποψη τελειότητας και ποικιλίας χρωματικών συνδυασμών.
Οι κυριότερες αυλές του ανακτόρου είναι το «Patio de los Arrayanes» (αυλή με τις μυρτιές) και το «Patio de los leones» (αυλή των λεόντων), που ονομάστηκε έτσι, γιατί στο κέντρο της βρίσκεται μια αλαβάστρινη κρήνη που την υποβαστάζουν 12 λευκά μαρμάρινα λιοντάρια, σύμβολα ισχύος και τόλμης. Οι σπουδαιότερες αίθουσες της Αλάμπρα είναι η Αίθουσα των πρεσβευτών (Salon de los Embajadores), μια ευρύχωρη και μεγαλόπρεπη αίθουσα υποδοχής, το χωρίς παράθυρα υπνοδωμάτιο του Χαλίφη (Sala de los Abencerrajes) και η Αίθουσα των δυο αδελφών (Sala de las dos hermanas) με τη μοναδική διακόσμηση σε μορφή σταλακτιτών.

Ο "Ινδιάνος", ένα παιχνίδι της κορυφογραμμής, βρίσκεται στη διαδρομή από τη Σεβίλλη προς τη Γρανάδα. Πάνω από το ανάκτορο βρίσκεται η Άνω Αλάμπρα όπου έμεναν οι αξιωματούχοι και οι αυλικοί. Από τους πύργους της έχετε πανοραμική θέα στην πόλη της Γρανάδα. Τέλος, το πιο απόκεντρο κτίριο στο βόρειο μέρος του κάστρου είναι η παραμυθένια έπαυλη της Generalife (από το αραβικό «χενάτ αλ αρίφ» που σημαίνει «κήπος του Δημιουργού») με τους υπέροχους και ονομαστούς της κήπους, με τα αμέτρητα τεχνητά ποταμάκια και τους θάμνους που σχηματίζουν λαβύρινθους.
Αυτή είναι μια πολύ μικρή και φτωχή παρουσίαση ενός πραγματικά μοναδικού, σχεδόν ονειρικού μνημείου, που αν βρεθείτε στην Ισπανία πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθείτε. Η πρόσβαση είναι εύκολη, είτε με αυτοκίνητο, είτε με λεωφορείο, τρένο και αεροπλάνο. Αν εξορμήσετε από τη Σεβίλλη, προτιμήστε το τρένο και απολαύστε λίγο πριν φτάσετε στη Γρανάδα τον «Ινδιάνο», ένα «παιχνίδι» της παρακείμενης κορυφογραμμής. Η Αλάμπρα (από 16 Οκτωβρίου μέχρι και 15 Μαρτίου) είναι ανοιχτή καθημερινά και Κυριακές από τις 8.30 το πρωί μέχρι τις 6 το απόγευμα, ενώ Παρασκευές και Σάββατα υπάρχει και βραδινό ωράριο επίσκεψης (από τις 8 έως τις 9.30). Για περισσότερες πληροφορίες, το Alhambra.org έχει όλες τις λεπτομέρειες.
Βίντεο: Αλάμπρα (Γρανάδα)

2. ÁVILA – Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΙΓΙΔΩΝΣτο τεράστιο οροπέδιο που βρίσκεται βόρεια και δυτικά της Μαδρίτης, εκτείνεται το μεγαλύτερο γεωγραφικό διαμέρισμα της Ισπανίας, η Καστίγια ι Λεόν. Η Καστίλη χρωστάει το όνομά της στα αναρίθμητα κάστρα που είναι διάσπαρτα στο έδαφός της (από το λατινικό castellum, υποκοριστικό του castrum). Δε χρειάζεται να τα ψάξετε γιατί υπάρχουν παντού. Επί μια χιλιετία χτίζονταν ασταμάτητα με αποτέλεσμα η Καστίλη να έχει το μεγαλύτερο αριθμό κάστρων σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Στα 87 χιλιόμετρα δυτικά της Μαδρίτης βρίσκεται η Άβιλα, πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας. Η Ávila de los Caballeros (Άβιλα των ιπποτών) όπως είναι το πλήρες όνομα της πόλης, ανήκε στην ρωμαϊκή Λουζιτανία και κατακτήθηκε το 714 από τους Άραβες. Το 1088 ανακτήθηκε από τους Ισπανούς στα πλαίσια της Ρεκονκίστα και τότε χτίστηκε το περίφημο τείχος της από τον Ραϊμούνδο δε Μποργόνια με σκοπό την προστασία του Τολέδο.

Η Άβιλα είναι το μεγαλύτερο φωταγωγημένο μνημείο στον κόσμο. Η πόλη είναι χτισμένη πάνω σε ένα λόφο σε υψόμετρο 1.117 μέτρων (από τις πρωτεύουσες των 50 επαρχιών της Ισπανίας, η Άβιλα είναι χτισμένη στο μεγαλύτερο υψόμετρο), με αποτέλεσμα σε όλη τη διάρκεια του χρόνου να τη δέρνουν κυριολεκτικά δυνατοί άνεμοι, που της έχουν προσδώσει το προσωνύμιο «ο πύργος των καταιγίδων». Η Άβιλα θεωρείται – και είναι – το ωραιότερο χριστιανικό μεσαιωνικό μνημείο της Ισπανίας.
Το τείχος που περιβάλλει την πόλη σε τραπεζοειδές σχήμα έχει μήκος 2,5 χιλιομέτρων και αποτελείται από 88 πύργους και 2.500 πολεμίστρες. Έχει πάχος 3 μέτρα και ύψος 12 μέτρα, το οποίο φτάνει τα 20 μέτρα στους πύργους που προστατεύουν τις πύλες του Αλκάθαρ και του Σαν Βιθέντε. Συνολικά το τείχος (και κατ’ επέκταση η πόλη) έχει 9 κεντρικές τοξοειδείς πύλες, ενώ τάφρος υπήρχε μόνο στη δυτική πλευρά της πόλης.
Οι πιο γνωστές είσοδοι είναι η πύλη του Αλκάθαρ (Puerta del Alcazar), η πρώτη που κατασκευάστηκε και η οποία είχε κρυμμένες τρύπες από όπου έριχναν καυτό νερό και λάδι στους εχθρούς, η πύλη της «Κακιάς ώρας» (Puerta de la mala Ventura), από όπου εκδιώκονταν οι Εβραίοι και η πύλη της «Αγίας» (Puerta de la Santa), που οδηγούσε στο γενέθλιο τόπο της Αγίας Θειρεσίας (Santa Teresa). Πίσω από κάθε μια από τις 9 πύλες της πόλης υπάρχει και ένα παλάτι, από όπου οι άρχοντες καθοδηγούσαν την αμυντική οργάνωση του στρατού σε καιρούς πολιορκίας. Μέσα στην πόλη, στο μοναστήρι του Αγίου Θωμά, βρίσκεται ο τάφος του Τομάς δε Τορκεμάδα, ο οποίος υπήρξε ο ιδρυτής της Ιεράς Εξέτασης και σίγουρα ένα από τα μεγαλύτερα ρεμάλια της παγκόσμιας ιστορίας.

Η Πύλη του Αλκάθαρ, μια από της 9 εισόδους της Άβιλα. Οι ειδικοί χαρακτηρίζουν το τείχος της Άβιλα ως το μεγαλύτερο και το πλέον καλοδιατηρημένο σε όλη την Ευρώπη. Επίσης πρόκειται για το μεγαλύτερο φωταγωγημένο μνημείο του κόσμου. Αν ποτέ βρεθείτε εκεί, αξίζει τον κόπο να περιμένετε να νυχτώσει για να απολαύσετε το μοναδικό θέαμα που προσφέρουν οι δεκάδες προβολείς που δημιουργούν εντυπωσιακές εικόνες. Από τη Μαδρίτη η πρόσβαση είναι πολύ εύκολη και σύντομη (λεωφορείο και τρένο). Μια ημερήσια εκδρομή είναι ότι πρέπει. Για περισσότερες πληροφορίες, μπείτε στο spain.info/en.
Η Αλάμπρα και η Άβιλα αποτελούν τα δυο αντιπροσωπευτικότερα δείγματα κάστρων (αραβικής και χριστιανικής τεχνοτροπίας αντίστοιχα) που υπάρχουν στην Ισπανία. Συνεχίζοντας το οδοιπορικό στα μεσαιωνικά κάστρα της Ισπανίας, θα περάσουμε από πέντε ακόμη που μπορεί να μην έχουν την αίγλη και την αξία των πρώτων δυο, αλλά σίγουρα το καθένα από αυτά παρουσιάζει το δικό του ενδιαφέρον και κουβαλάει τη δική του ιστορία. Η επιλογή είναι τυχαία, έτσι κι αλλιώς όπου και αν βρεθείτε στην Ισπανία και αντικρίσετε ένα κάστρο, πρώτα θαυμάστε το και μετά επισκεφθείτε το. Οι επιλογές θα είναι αμέτρητες.
Βίντεο: Η Άβιλα των Ιπποτών (Άβιλα)

3. ALCÁZAR DE SEGOVIA – ΑΛΚΑΘΑΡ ΤΗΣ ΣΕΓΚΟΒΙΑΑλκάθαρ στα αραβικά σημαίνει κάστρο μέσα στο οποίο συνήθως υπάρχει και παλάτι. Πολλά κάστρα (αλλά και τοποθεσίες) στην Ισπανία έχουν το προσωνύμιο αυτό για τον απλό λόγο ότι κατασκευάστηκαν αρχικά από τους Άραβες. Ένα από τα πιο γνωστά τέτοια κάστρα είναι το Αλκάθαρ της Σεγκόβια. Χτισμένο πάνω σε ένα βράχο, θυμίζει πλώρη καραβιού που εμφανίζεται από το πουθενά. Οι Μαυριτανοί το θεμελίωσαν πάνω στα ρωμαϊκά ερείπια της πόλης και οι καθολικοί μετά την ανακατάκτηση, το ισχυροποίησαν και το μετέτρεψαν σε ένα από τα σημαντικότερα κάστρα της Καστίγια ι Λεόν.

Το Αλκάθαρ της Σεγκόβια. Εκεί παντρεύτηκαν η Ισαβέλλα της Καστίγια και ο Φερνάντο ο 2ος της Αραγόν, ενώνοντας τα δυο κράτη τους και τις δυνάμεις τους εναντίον των Αράβων. Στη διάρκεια του Μεσαίωνα υπήρξε το επίσημο βασιλικό παλάτι. Αργότερα, όταν βασιλιάδες και αυλή μεταφέρθηκαν στη Μαδρίτη, το Αλκάθαρ χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή και στρατιωτική ακαδημία. Η πρόσβαση από τη Μαδρίτη είναι πολύ εύκολη και σύντομη μέσω της Εθνικής Ν VI (η Σεγκόβια απέχει γύρω στα 100 χιλιόμετρα).
4. ALCAZABA DE BADAJOZ – ΑΛΚΑΘΑΜΠΑ ΤΗΣ ΒΑΔΑΧΟΘ

Η Αλκαθάμπα (ακρόπολη) της Βαδαχόθ. Στη φωτογραφία ο "πύργος των κρεμασμένων". Η Αλκαθάμπα (ακρόπολη) της Βαδαχόθ κυκλώνει την παλιά πόλη της μουσουλμανικής εποχής. Διατηρείται ακριβώς όπως κατασκευάστηκε τον 12ο αιώνα από τον Χαλίφη Αμπού Γιάκομπ Γιουσούφ και είναι η μεγαλύτερη ακρόπολη της Ευρώπης. Μετά την ανακατάκτησή της από τους Ισπανούς ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο και αποτέλεσε το προπύργιο της τεράστιας αμυντικής γραμμής της Εξτρεμαδούρα στη νοτιοδυτική Ισπανία. Το κάστρο διαθέτει έξι άψογα διατηρημένους πύργους, πέντε πύλες και ένα παλάτι. Η πρόσβαση είναι δυνατή με αυτοκίνητο και λεωφορείο από τη Μαδρίτη, αλλά διαρκεί αρκετές ώρες. Από τη Σεβίλλη απέχει πολύ λιγότερο (γύρω στα 200 χιλιόμετρα).
5. CASTILLO DE SANTA BÁRBARA, ALICANTE – ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΣΑΝΤΑ ΜΠΑΡΜΠΑΡΑ, ΑΛΙΚΑΝΤΕ

Το κάστρο της Σάντα Μπάρμπαρα φωτισμένο τη νύχτα. Το Αλικάντε βρίσκεται στη νότια ακτή του Λεβάντε (Costa Blanca - Λευκή Ακτή) και είναι ένα από τα γνωστότερα τουριστικά θέρετρα της Ισπανίας. Το κάστρο της Σάντα Μπάρμπαρα βρίσκεται χτισμένο μέσα στην πόλη, πάνω σε ένα βράχο ύψους 166 μέτρων κυριολεκτικά πάνω από τη θάλασσα, γεγονός που του έδωσε τεράστια στρατηγική σημασία, αφού από εκεί μπορούσε να εποπτεύεται ολόκληρος ο κόλπος του Αλικάντε και το ανοιχτό πέλαγος. Ανακατακτήθηκε από τους Καθολικούς στις 4 Δεκεμβρίου του 1248, ημέρα που εορταζόταν η Αγία Βαρβάρα, εξ ου και το όνομά του.
Στην εμφάνιση θυμίζει πολύ το Παλαμήδι, χωρίς όμως πρόσβαση από το δρόμο. Αυτός ήταν και ο λόγος που μέχρι το 1962 είχε εγκαταλειφθεί στην τύχη του. Τότε ανοίχτηκαν δυο εσωτερικά τούνελ στο βράχο, μήκους 205 μέτρων και τέθηκαν σε λειτουργία δυο ασανσέρ, με τα οποία οι επισκέπτες μπορούν πλέον να ανέβουν και να θαυμάσουν τη μοναδική του θέα στη θάλασσα. Παράλληλα έχουν γίνει και έργα αναστήλωσης τα οποία ξαναέδωσαν στο χώρο τη χαμένη του αίγλη.

Η Μεσόγειος από το κάστρο της Σάντα Μπάρμπαρα. Η πρόσβαση είναι εύκολη με όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Απέχει γύρω στα 430 χιλιόμετρα από τη Μαδρίτη και ο ιδανικότερος (γρήγορος και φτηνός) τρόπος για να πάτε είναι το τρένο. Συνδυάστε την επίσκεψή σας με τον απαραίτητο περίπατο στην ξακουστή Εσπλανάδα (παραλιακός πεζόδρομος) και έναν καφέ στον Ιστιοπλοϊκό Όμιλο, έναν από τους μεγαλύτερους της Ισπανίας.
6. CASTILLO DE LOARRE, HUESCA – ΚΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΛΟΑΡΕ, ΟΥΕΣΚΑΤο κάστρο του Λοάρε βρίσκεται πάνω στις παρυφές των Πυρηναίων, στο διαμέρισμα της Αραγονίας, πολύ κοντά στα σύνορα με τη Γαλλία. Η θέση του υπήρξε στρατηγικής σημασίας γιατί επόπτευε όλη την πεδιάδα της Ουέσκα που βρισκόταν υπό αραβική κατοχή. Η σπουδαιότητά του και οι συνεχείς επιθέσεις των Αράβων ανάγκασαν τους Ισπανούς να το ενισχύσουν, χτίζοντας γύρω του ένα πρόσθετο περίβολο με τείχη, πύργους και τάφρο.

Το κάστρο του Λοάρε. Σήμερα θεωρείται από τους ειδικούς το καλύτερα συντηρημένο κάστρο ρωμανικού ρυθμού στην Ευρώπη. Σε αυτό το κάστρο έγιναν τα γυρίσματα της ταινίας του Ρίντλεϊ Σκοτ «Το Bασίλειο των Oυρανών» (Kingdom of Heaven), με πρωταγωνιστές τους Ορλάντο Μπλούμ, Έυα Γκριν, Λίαμ Νίσον και Τζέρεμι Άιρονς. Οι κάτοικοι του χωριού του Λοάρε πήραν μέρος σαν κομπάρσοι στα γυρίσματα, με αποτέλεσμα όταν πρωτοπαίχτηκε η ταινία εκεί, να πηγαίνουν καθημερινά στο σινεμά, προσπαθώντας να αναγνωρίσουν τους εαυτούς τους! Το συγκεκριμένο κάστρο έχει τη δυσκολότερη πρόσβαση από όλα τα υπόλοιπα που παρουσιάσαμε. Βρίσκεται 100 χιλιόμετρα βόρεια της Σαραγόσα, αλλά πρώτα θα πρέπει να πάτε στην Ουέσκα (70 χλμ βόρεια της Σαραγόσα) και από εκεί να πάρετε το τοπικό λεωφορείο για το Λοάρε.
ΟΙ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣΌπως αναφέραμε στην αρχή του κειμένου, τα κάστρα αποτέλεσαν το κυρίαρχο κοινωνικό καταφύγιο στην εποχή του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης, με άμεσο επακόλουθο την ανάπτυξη εντός των τειχών τους μιας καθημερινότητας που χαρακτήρισε τη ζωή των κατοίκων για πολλούς αιώνες. Αυτήν ακριβώς την καθημερινότητα εκείνης της εποχής αναπαριστούν οι σημερινοί κάτοικοι της Καστίγια στις γιορτές που διοργανώνουν κάθε χρόνο σε πόλεις και χωριά.
Η Σεγκόβια, η Σαλαμάνκα, το Τολέδο, η Λεόν, η Άβιλα, η Βαγιαδολίδ, η Θαμόρα, η Παλένθια, όλες οι σύγχρονες μητροπόλεις της Καστίλλης, θυμούνται το παρελθόν τους με μια σειρά από εκδηλώσεις αφιερωμένες στα σκοτεινά χρόνια της Ιεράς Εξέτασης και των σιδερόφρακτων ιπποτών. Σήμερα, κλείνοντας αυτό το μικρό οδοιπορικό στα κάστρα της Ισπανίας, θα «ταξιδέψουμε» σε δυο χωριά, την Πεδράθα ντε λα Σιέρα και την Σεπούλβεδα, για να συναντήσουμε αλλόκοτες φιγούρες, ιππότες και τοξότες, άρχοντες και γελωτοποιούς, δεσποσύνες και τροβαδούρους, δήμιους και ιεροεξεταστές, που θα μας μεταφέρουν στον ισπανικό Μεσαίωνα. Ένα μοναδικό ταξίδι μέσα στο χρόνο που σε όποιον το κάνει, θα του μείνει αξέχαστο.
7. PEDRAZA DE LA SIERRA – Η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΚΕΡΙΩΝ

Το κάστρο της Πεδράθα ντε λα Σιέρα. Η Πεδράθα ντε λα Σιέρα είναι ένα μικρό χωριό στην επαρχία της Σεγκόβια με 450 κατοίκους. Ο οικισμός, που βρίσκεται στους πρόποδες του εντυπωσιακού όγκου της οροσειράς της Γουαδαράμα, διατηρεί τον μεσαιωνικό του σχεδιασμό, περιβάλλεται από τείχος και στη βόρεια πλευρά δεσπόζει το κάστρο που χτίστηκε τον 11ο αιώνα. Η Πεδράθα ανακηρύχθηκε Ευρωπαϊκό διατηρητέο μνημείο το 1951. Όλοι οι δρόμοι είναι λιθόστρωτοι και φυσικά απαγορεύονται τα οχήματα.
Κάθε καλοκαίρι, το πρώτο και το δεύτερο Σάββατο του Ιουλίου, οι κάτοικοι μεταμορφώνονται κυριολεκτικά και ξαναζούν τη μεσαιωνική καθημερινότητα. Οι μισοί ντύνονται με ρούχα της εποχής, ενώ προσλαμβάνονται αρκετοί ηθοποιοί που μεταμφιέζονται και «παίζουν» διάφορους ρόλους, όπως του γελωτοποιού, του ζητιάνου, του τροβαδούρου και του δήμιου. Στον κεντρικό δρόμο στήνεται υπαίθρια αγορά, ενώ έξω από το κάστρο λαμβάνουν χώρα αγωνίσματα του Μεσαίωνα, όπως η ξιφομαχία, η τοξοβολία, η διελκυστίνδα κ.α., στα οποία μπορούν να πάρουν μέρος και οι επισκέπτες.

Ηθοποιός μεταμφιεσμένος σε ζητιάνο, περιφέρεται στο μεσαιωνικό παζάρι της Πεδράθα. Οι άλλοι μισοί κάτοικοι αναλαμβάνουν να στήσουν σε όλους τους δρόμους, τα πεζούλια, τα παράθυρα και τις αυλές, χιλιάδες μικρά κεριά, τα οποία και ανάβουν μόλις δύσει ο ήλιος. Το θέαμα είναι μαγευτικό. Πλανόδιοι μουσικοί παίζουν μεσαιωνικές μελωδίες, ενώ ρέει άφθονο το τοπικό κρασί και η μπύρα. Το μόνο φως σε όλο τον οικισμό προέρχεται αποκλειστικά από τα κεριά και η συνηθισμένη συννεφιά της Καστίγια προσδίδει μια ακόμα πιο παραμυθένια αίσθηση. Μόλις ολοκληρωθεί το άναμμα των κεριών, η Συμφωνική Ορχήστρα της Καστίγια ι Λεόν αρχίζει να παίζει έργα κλασικής μουσικής στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο της κεντρικής πλατείας (Πλάθα Μαγιόρ).
Βίντεο: Η "νύχτα των κεριών" στην Πεδράθα ντε λα Σιέρα.

8. SEPÚLVEDA – Η ΦΙΕΣΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΝΟΜΙΩΝΗ Σεπούλβεδα είναι μια μικρή κωμόπολη, επίσης στην επαρχία της Σεγκόβια, μόλις 18 χιλιόμετρα βόρεια της Πεδράθα και έχει 1.300 κατοίκους. Βρίσκεται χτισμένη στο τελείωμα του εθνικού Πάρκου του ποταμού Ντουρατόν και ιδρύθηκε το 1010 μ.Χ. Δε διαθέτει τη διατηρητέα ομορφιά της Πεδράθα, όμως η αμφιθεατρική της θέση, της χαρίζει μια εκπληκτική θέα στο οροπέδιο της Καστίγια. Από τον πύργο της εκκλησίας «Βίρχεν δε λα Πένια» (η Παρθένος του βράχου) μπορεί κανείς να δει πέντε διαφορετικά κάστρα σε όλα τα σημεία του ορίζοντα.

Η Σεπούλβεδα φωτισμένη με πυρσούς τη νύχτα της "φιέστας των προνομίων". Η Σεπούλβεδα δεν έχει κάστρο, είναι όμως κυκλωμένη από εντυπωσιακά τείχη. Το 1076 ο άρχοντας (κόντε) της Καστίγια, Φερνάν Γκονθάλεθ, παρέδωσε στον οικισμό τη «Χάρτα των προνομίων», υπογεγραμμένη από το βασιλιά Αλφόνσο τον 6ο. Αυτά ακριβώς τα προνόμια γιορτάζουν οι κάτοικοι της Σεπούλβεδα κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του Ιουλίου. Οι ντόπιοι φορούν μεσαιωνικές στολές, στολίζουν όλη την πόλη με θυρεούς, εσκούδα και σημαίες, στήνουν και αυτοί παραδοσιακό παζάρι, αγωνίζονται σε αγωνίσματα της εποχής και φωταγωγούν τα τείχη και τα κτίρια με αναμμένους πυρσούς.
Κορυφαία στιγμή της φιέστας είναι όταν ανάβει ο πυρσός που φωτίζει τον βασιλικό θυρεό πάνω στα τείχη και αρχίζει έτσι και επίσημα η φωταγώγηση της πόλης με τους πυρσούς. Η παράδοση λέει πως τον βασιλικό θυρεό άναβε με αναμμένο βέλος ο πιο δεξιοτέχνης τοξότης της φρουράς από την κεντρική πλατεία, τη λεγόμενη Πλάθα δε Εσπάνια.

Κάτοικοι της Σεπούλβεδα αγωνίζονται στη διελκυστίνδα δίπλα στα τείχη. Θυμάστε τον Αντόνιο Ρεμπόγιο Λινιάν, τον τοξότη που άναψε την Ολυμπιακή φλόγα στο Στάδιο του Μοντζουίκ στους Ολυμπιακούς αγώνες της Βαρκελώνης το 1992 με μια βολή που έκοψε την ανάσα σε εκατομμύρια τηλεθεατές; Είναι ο ίδιος που ανάβει τα τελευταία χρόνια τον πρώτο πυρσό στη Σεπούλβεδα. Μπορείτε να απολαύσετε το άναμμα του 2006 (καθαρή βολή από τα 50 μέτρα) στο εκπληκτικό βίντεο που ακολουθεί και θα παραδεχτείτε πως πραγματικά αξίζει τον κόπο να βρεθεί κανείς στις μεσαιωνικές γιορτές της Καστίγια!
Βίντεο: Σεπούλβεδα, το άναμμα του πυρσού στον βασιλικό θυρεό!

ΠΗΓΗ: cosmo