Οι Ούρος και τα πλωτά νησιά στη λίμνη Τιτικάκα

Στις Άνδεις, σε ένα οροπέδιο στα σύνορα του Περού με την Βολιβία και σε υψόμετρο 3.812 μέτρων βρίσκεται η μεγαλύτερη λίμνη της Νότιας Αμερικής, η λίμνη Τιτικάκα. Είναι η σε μεγαλύτερο υψόμετρο πλεύσιμη λίμνη στον κόσμο.
Η Τιτικάκα είναι μία από τις ομορφότερες και πιο μυστηριώδεις λίμνες της Νότιας Αμερικής. Ένα μέρος όπου το παρελθόν και το παρόν συνυπάρχουν. Οι άνθρωποι που ζουν γύρω από τη λίμνη διατηρούν τον πολιτισμό και τις παραδόσεις τους, που προέρχονται από την αυτοκρατορία των Ίνκας, με κύρια ασχολία την αλιεία και την χειροτεχνία.  Η Τιτικάκα είναι αξιοσημείωτη για τα Ούρος, μια ομάδα περίπου 44 τεχνητών νησιών και για τους ανθρώπους που ζουν πάνω σε αυτά. Τα Ούρος είναι κατασκευασμένα από Totora, ένα είδος καλαμιού που υπάρχει σε αφθονία στη λίμνη.

Φωτογραφία sweet mustache

Φωτογραφία meckleychina

Φωτογραφία jennifrog

Οι άνθρωποι της φυλής Ούρος προϋπήρχαν των Ίνκας. Είναι ο παλιότερος επιζών πολιτισμός των Άνδεων, μια φυλή που έχει επιζήσει περισσότερο από 4.000 χρόνια. Ο θρύλος λέει ότι υπήρχαν πριν από τον ήλιο, τότε που στη γη υπήρχε σκοτάδι και κρύο.

Φωτογραφία zug55

Αποτελούν τρεις κύριες ομάδες: τους Chipayas, Muratow και τους Iruitos. Αφομοιώθηκαν με τους Aymara, μια μεγαλύτερη φυλή της ηπειρωτικής χώρας και εγκατέλειψαν τη δική τους γλώσσα πριν από 500 χρόνια. Τώρα μιλούν τη γλώσσα των Aymara.

Φωτογραφία Templar1307

Εξακολουθούν και τηρούν τους τρεις κανόνες της αυτοκρατορίας των Ίνκας: "Να μην κλέβεις, να μην αδρανείς και να μην λες ποτέ ψέματα". Σύμφωνα με τη μυθολογία, κατέχουν τη λίμνη και το νερό. Συνήθιζαν να λένε ότι έχουν "μαύρο αίμα" επειδή δεν αισθάνονται το κρύο. Αυτοαποκαλούνται "Lupihaques", που σημαίνει ¨Γιοι του Ήλιου¨.

Φωτογραφία Templar1307

Ο σκοπός που οι Ούρος έφτιαξαν αρχικά τα πλωτά νησιά ήταν αμυντικός, για να μπορούν, αν δέχονταν κάποια απειλή, να μετακινηθούν. Το μεγαλύτερο νησί έχει παρατηρητήριο κατασκευασμένο εξολοκλήρου από καλάμια.

Φωτογραφία zug55

Χρησιμοποιούν δέσμες από ξερά καλάμια totora για να φτιάξουν τα νησιά τους, αλλά και τις βάρκες τους που λέγονται "καμπαλίτος". Στα μεγαλύτερα νησιά κατοικούν δέκα οικογένειες, ενώ στα μικρότερα, που έχουν πλάτος 30 μέτρων, κατοικούν μόνο δύο ή τρεις οικογένειες.

Φωτογραφία jennifrog

Οι πυκνές ρίζες των καλαμιών που διαπλέκονται σχηματίζουν ένα φυσικό στρώμα, που ονομάζεται Khili κι έχει πάχος 1-2 μέτρα. Αυτό το στρώμα είναι που στηρίζει τα νησιά. Μεγάλοι κορμοί δέντρων χώνονται στον πυθμένα της λίμνης. Στη συνέχεια, σε αυτούς τους κορμούς δένονται σχοινιά κι έτσι δίνουν σταθερότητα στα νησιά. Τα καλάμια στη βάση των νησιών, που βρίσκονται συνεχώς μέσα στο νερό, σαπίζουν αρκετά γρήγορα. Για το λόγο αυτό, προστίθενται συνεχώς νέα καλάμια στην κορυφή, περίπου κάθε τρεις μήνες. Τα πλωτά νησιά έχουν αντοχή τριάντα χρόνων.

Φωτογραφία zug55

Τα νησιά Ούρος βρίσκονται 5 χλμ. δυτικά από το λιμάνι Πούνο. Κατά την τελευταία απογραφή (1997) υπήρχαν 2.000 άνθρωποι της φυλής Ούρος. Οι περισσότεροι έχουν μετακομίσει στις πόλεις και μόνο μερικές εκατοντάδες έχουν απομείνει να ζουν και να συντηρούν τα πλωτά νησιά, τα οποία αποτελούν πόλο έλξης για τους τουρίστες.

Φωτογραφία Cmunozjugo

Φωτογραφία Adventurous Spirits

Φωτογραφία Templar1307

Φωτογραφία Templar1307

Φωτογραφία Vieira

Φωτογραφία Templar1307

Φωτογραφία Templar1307

Φωτογραφία Templar1307

Φωτογραφία Templar1307

aksioperierga.blogspot.gr

Οι βραζιλιάνικες παραγκουπόλεις είνα όμορφες σαν ουράνιο τόξο! Ακολουθούν οι... αποδείξεις!

Οι φαβέλες είναι -ως γνωστόν- οι βραζιλιάνικες παραγκουπόλεις, όπου στεγάζονται οι φτωχότεροι άνθρωποι του Ρίο, όσοι δεν μπορούν να βρουν μια δoυλειά και να έχουν τρόπον τινά ένα αξιοπρεπές σπίτι...


Δείτε φωτογραφίες...

Υποβαθμισμένες και άκρως επικίνδυνες περιοχές, οι φαβέλες αποτελούν ένα είδος «γκέτο» της πόλης και αγνοούνται παντελώς τόσο από την κυβέρνηση της χώρας όσο και από τις Αρχές του Ρίο αλλά και τους κατοίκους.

Οι Ολλανδοί καλλιτέχνες Jeroen Koolhaas και Dre Urhahn αποφάσισαν να αλλάξουν λίγο τη ζωή των «φτωχότερων των φτωχών» που ζουν στις φαβέλες, βάζοντας λίγο χρώμα στη ζωή τους. Τι σημαίνει αυτό;

Σε μια φιλανθρωπική μορφή τέχνης που την αποκαλούν «Favela Painting» (σ.σ. «Ζωγραφίζοντας τις φαβέλες») δίνουν στις γειτονιές αυτές διαφορετική όψη. «Τις κάνουμε πιο φωτεινές και λαμπερές, αλλάζοντας όχι μόνο την εικόνα τους αλλά -κυρίως- την ψυχολογία των κατοίκων», επισημαίνουν οι καλλιτέχνες.

Ο Koolhaas και ο Urhahn έμειναν στις φαβέλες, μίλησαν με τους ανθρώπους που ζουν εκεί, πρότειναν τα χρώματα και όλοι μαζί... έπιασαν δουλειά. Το αποτέλεσμα τούς δικαίωσε απόλυτα, αφού το μουντό τοπίο πολύ σύντομα «μεταμορφώθηκε» σε μια πολύχρωμη γειτονιά!

Όσοι ζουν πια εδώ μπορούν να υπερηφανεύονται ότι η γειτονιά τους έγινε ένα εντυπωσιακό μουσείο, αφού τα φτωχόσπιτα -έτσι όπως είναι το ένα δίπλα στο άλλο- μοιάζουν σαν πίνακες ζωγραφικής που εκτίθενται σε κάποια γκαλερί τέχνης...

perierga.gr

Oι πιο συναρπαστικές έρημοι του πλανήτη!

Ακούγοντας για ερήμους ή διαβάζοντας γι’ αυτές, λίγα πράγματα μας έρχονται στο μυαλό. Ή μάλλον ένα: άμμος! Θα μπορούσατε να φανταστείτε ότι υπάρχουν όμως και έρημοι με χιόνι, λίμνες, αλάτι, ακόμη και ελέφαντες; Κι όμως είναι γεγονός. Αν και η πιο διαδεδομένη εικόνα της ερήμου στο μυαλό μας είναι κίτρινοι αμμόλοφοι, ξηρασία και υψηλές θερμοκρασίες, υπάρχουν έρημοι με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Δείτε ποιες…

Namib (Ναμίμπια): η μόνη έρημος με ελέφαντες

Στα νότια της Αφρικής, βρίσκεται η έρημος Namib, που είναι μικρότερη από τη Σαχάρα, αλλά εξίσου εντυπωσιακή. Αποτελεί μέρος του Εθνικού Πάρκου Namib-Naukluft με τη γειτονική Ανγκόλα. Οι αμμόλοφοι Sossusvlei είναι οι υψηλότεροι στον κόσμο –μερικοί φτάνουν και τα 300 μέτρα- και αν είστε τυχεροί, μπορεί να συναντήσετε σε όλη την έρημο Namib ελέφαντες! Στην παλαιότερη έρημο του κόσμου, βρίσκονται επίσης χιλιάδες είδη φυτών και ζώων. Πέρα από την ακτή, ισχυροί νότιοι άνεμοι και ρεύματα παραπλανούν τους ναυτικούς, ενώ η βόρεια ακτή έχει ονομαστεί «Skeleton Coast», εξαιτίας των ναυαγίων που βρέθηκαν εκεί.

Lençóis Maranhenses (Βραζιλία): μια «έρημος» με λίμνες

Φαίνεται απίστευτο, αλλά σε μια χώρα που διατηρεί περίπου το 30% του γλυκού νερού και έχει το μεγαλύτερο τροπικό δάσος στον κόσμο, υπάρχει και μια «έρημος». Στην περιοχή Maranhão, στις βόρειες ακτές της Βραζιλίας, βρίσκεται το Εθνικό Πάρκο Lençóis Maranhenses μια περιοχή περίπου 300 τετρ. χλμ. εκτυφλωτικών λευκών αμμόλοφων και μπλε λιμνών, ένα από τα πιο όμορφα και μοναδικά μέρη στον κόσμο.
Αν αναρωτιέστε πώς γίνεται να υπάρχουν λίμνες σε μια έρημο, πρέπει να ξέρετε το εξής: αυτό που κάνει διαφορετική αυτή την περιοχή από μια έρημο, είναι οι βροχοπτώσεις που πέφτουν πάνω στους αμμόλοφους και δημιουργούν τεχνητές λίμνες με κρυστάλλινα πεντακάθαρα νερά. Παρά τις ομοιότητές της με έρημο, στην περιοχή Lençóis Maranhenses καταγράφεται μια μέση ετήσια βροχόπτωση 1.600 χιλιοστών, 300 φορές περισσότερο από ό, τι στη Σαχάρα. Κατά την περίοδο της ξηρασίας, οι λιμνοθάλασσες εξατμίζονται, ενώ μετά την περίοδο των βροχών, φιλοξενούν πολλά είδη ψαριών, χελώνες και όστρακα.

Taklamakan (Κεντρική Ασία): μια έρημος καλυμμένη με χιόνι

Είναι μία από τις μεγαλύτερες αμμώδεις ερήμους του κόσμου, καταλαμβάνοντας την 15η θέση σε μέγεθος, ανάμεσα στις μεγαλύτερες μη πολικές ερήμους στον κόσμο. Βρίσκεται στη νοτιοδυτική Κίνα και καλύπτει μια έκταση 270.000 km2 της μεγαλύτερης λεκάνης στον κόσμο, Tarim, 1.000 χλμ. μήκους και 400 χλμ. πλάτους. Το 2008, στη μεγαλύτερη έρημο της Κίνας, σημειώθηκε η μεγαλύτερη χιονόπτωση και η χαμηλότερη θερμοκρασία μετά από 11 συνεχόμενες ημέρες χιονόπτωσης.

Salar de Uyuni (Bολιβία): η πιο μεγάλη έρημος αλατιού στον κόσμο

Η έρημος Salar είναι μία από τα μέρη-σύμβολα της Βολιβίας, μια τεράστια έρημος από αλάτι στη μέση του υψιπέδου στα δυτικά της νότιας Αμερικής. Πρόκειται για μια επίπεδη σχεδόν έρημο που αντανακλά τον ήλιο με τέτοιο τρόπο, ώστε να δημιουργεί ένα φαινόμενο αντικατοπτρισμού με τον ουρανό. Έχει επίσης πολλές λίμνες με παράξενα χρώματα, εξαιτίας της κατάθεσης ορυκτών στην περιοχή.
Πριν από περίπου 40.000 χρόνια, η περιοχή ήταν μέρος της λίμνης Minchin, μιας γιγαντιαίας προϊστορικής λίμνης. Όταν αυτή στέγνωσε, άφησε πίσω της δύο άλλες λίμνες, τη λίμνη Poopó και την Uru Uru και δύο μεγάλες ερήμους αλατιού, τη Salar de Coipasa και τη μεγαλύτερη Uyuni. Η Uyuni εκτιμάται ότι περιέχει 10 δισεκατομμύρια τόνους αλάτι.

Farafra (Αίγυπτος): η λευκή έρημος

Ένα από τα πιο δημοφιλή σημεία της περιοχής-λακούβας, Farafra, είναι η Λευκή έρημος, που βρίσκεται 45 χιλιόμετρα βόρεια της πόλης Farafra. Η έρημος έχει ένα λευκό, κρεμ χρώμα (στην πραγματικότητα είναι λευκό, σε αντίθεση με το κίτρινο της ερήμου) και έχει τεράστια πετρώματα κιμωλίας που έχουν δημιουργηθεί ως αποτέλεσμα των αμμοθυελλών στην περιοχή.

Atacama (Χιλή): η έρημος με τα λουλούδια

Η έρημος Atacama καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του εδάφους της Χιλής που βρίσκεται βόρεια του 29ου παράλληλου. Η περιοχή που βρίσκεται στην ακτή μεταξύ Arica και Antofagasta, εμφανίζεται στο Βιβλίο των Ρεκόρ Guinness ως το πιο ξηρό μέρος στον κόσμο. Παρ’ όλα αυτά, στα νότια του Τροπικού του Αιγόκερω, η έρημος γίνεται φιλική προς τα έμβια όντα, με υγρασία, απαραίτητη για τη διατήρηση της παράκτιας βλάστησης. Πολλά φυτά επιβιώνουν κυρίως λόγω της ομίχλης «camanchaca».

Έρημος Simpson (Aυστραλία): η έρημος με την κόκκινη άμμο

Στην Αυστραλία βρίσκονται τέσσερις μεγάλες έρημοι: η έρημος Sturt Stony, η Tanami, η Great Victoria και η έρημος Simpson, η οποία είναι επίσης γνωστή ως «The Big Red», εξαιτίας των κόκκινων αμμολόφων της. Η έρημος Simpson έχει τους μεγαλύτερους παράλληλους, στατικούς (λόγω βλάστησης) αμμόλοφους στον κόσμο, με κατεύθυνση από βορρά προς νότο και ύψος από 3 έως 30 μέτρα. Ο πιο διάσημος αμμόλοφος, ο Nappanerica, έχει 40 μέτρα ύψος.

Η μαύρη έρημος (Αίγυπτος): η έρημος με τις μαύρες πέτρες

Εκατό χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Λευκής ερήμου, βρίσκεται η Μαύρη έρημος, μια περιοχή βουνών ηφαιστειακού σχήματος, με πολλές μικρές μαύρες πέτρες να καλύπτουν το πορτοκαλί-καφέ έδαφος. Η θέα από την κορυφή ενός από τους πολλούς αμμόλοφους, είναι ιδιαίτερα όμορφη. Η Μαύρη έρημος είναι ακατοίκητη.

Ανταρκτική: η πιο ξηρή και υγρή έρημος του κόσμου

Η Ανταρκτική είναι η ήπειρος των άκρων. Δεν κατοικείται καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου από ανθρώπους, επειδή είναι πολύ παγωμένη. Το 1983 οι επιστήμονες κατέγραψαν τις πιο ακραίες κρύες θερμοκρασίες, της τάξης των -89 βαθμών κελσίου. Είναι επίσης το υγρότερο μέρος στη γη, αλλά ταυτόχρονα και το πιο ξηρό. Υγρό, καθώς η Ανταρκτική καλύπτεται από πάγο κατά 98% και ξηρό καθώς οι βροχοπτώσεις είναι ελάχιστες (2 εκατοστά βροχής το χρόνο) –γεγονός που καθιστά την Ανταρκτική ως έρημο.

Sahara (βόρεια Αφρική): η πιο μεγάλη έρημος του κόσμου

Η Σαχάρα, με έκταση 8,6 εκατομμύρια τετρ. χλμ., είναι η μεγαλύτερη έρημος του κόσμου, καλύπτοντας μεγάλο μέρος της Βόρειας Αφρικής. Περίπου 4 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν εκεί. Το μέγιστο μήκος της είναι 4.800 χιλιόμετρα, από τα δυτικά προς τα ανατολικά και 1.200 χλμ. από βορρά προς νότο. Η Σαχάρα καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της Μαυριτανίας, τη Δυτική Σαχάρα, την Αλγερία, τη Λιβύη, την Αίγυπτο, το Σουδάν, το Τσαντ, το Νίγηρα και το Μαλί και λίγο από το Μαρόκο και την Τυνησία. Είναι ιδιαίτερα ξηρή έρημος με ελάχιστες βροχοπτώσεις.

πηγή   www.clickatlife.gr

Ρίο ντε Τζανέιρο, το Άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή

Το Άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή (Cristo Redentor στα πορτογαλικά) είναι ψηλό άγαλμα το οποίο εικονίζει τον Ιησού Χριστό με απλωμένα τα χέρια και βρίσκεται στην κορυφή του λόφου Κορκοβάντο (Corcovado), πάνω από το Ρίο ντε Τζανέιρο, στο εθνικό πάρκο του Δάσους Τιζούκα (Tijuca). Στέκεται με απλωμένα τα χέρια σαν να καλωσορίζει τον κόσμο, σε ύψος 710 μέτρων. Έχει ύψος 32 μέτρα, ζυγίζει 1.000 τόνους και μάλιστα είναι εγκατεστημένο με τρόπο ώστε να ατενίζει την πόλη του Ρίο. Το άγαλμα θεμελιώθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1931.

Από το 1850 είχε στο μυαλό της η θρησκευτική ηγεσία στο Ρίο την ιδέα να κατασκευαστεί ένα μεγάλο άγαλμα πάνω στο βουνό Κορκοβάντο. Μεταξύ του 1850 και 1860 ο καθολικός ιερέας Μαρία Μπος ζήτησε οικονομική βοήθεια από την πριγκίπισσα Ιζαμπέλ της Πορτογαλίας προκειμένου να ανεγείρει ένα θρησκευτικό μνημείο. Η πριγκίπισσα ωστόσο δεν πολυσκέφτηκε την ιδέα. Έτσι, τα σχέδια για θρησκευτικό μνημείο ακυρώθηκαν το 1889 όταν η Βραζιλία έγινε δημοκρατία και η Εκκλησία διαχωρίστηκε από την πολιτεία.

Η πρόταση για ένα αξιοθέατο πάνω στο βουνό επανήλθε το 1921. Τότε ο αρχιεπίσκοπος του Ρίο ντε Τζανέιρο οργάνωσε μία Εβδομάδα Μνημείων (Semana do Monumento) προκειμένου να προσελκύσει δωρεές κυρίως από καθολικούς της Βραζιλίας. Τα σχέδια για το άγαλμα του Χριστού περιελάμβαναν μεταξύ άλλων έναν σταυρό κι ένα άγαλμα του Χριστού ο οποίος θα κρατούσε μια σφαίρα στα χέρια του. Τελικά επελέγη το άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή με τα χέρια ανοιχτά. Αλλά και πάλι δεν ήταν όλα έτοιμα για την ανέγερσή του. Το 1922 πολίτες και κληρικοί συγκέντρωσαν 20.000 υπογραφές και με αυτόν τον τρόπο ζήτησαν από τον πρόεδρο Επιτάσιο Πεσόα την ανέγερση του αγάλματος.

Σήμερα η ανάβαση των επισκεπτών στο βουνό για να δουν το άγαλμα γίνεται πλέον με σύγχρονα μέσα, με ανελκυστήρες που προσφέρουν πανοραμική θέα και κυλιόμενες σκάλες. Έτσι, οι επισκέπτες δεν αντιμετωπίζουν πλέον τη δυσκολία να ανέβουν τα 220 σκαλιά για να φτάσουν στη βάση του αγάλματος.

πηγή  el.wikipedia.org

Κάλυμνος: Η «Μέκκα» της αναρρίχησης

Η θάλασσα της Καλύμνου, που έβγαζε κάποτε τα καλύτερα σφουγγάρια και τους δεινότερους δύτες, κάνοντας ξακουστό στον κόσμο το νησί, φαίνεται να έρχεται πλέον σε δεύτερη θέση σε ό,τι αφορά την προσέλκυση επισκεπτών. Κι αυτό γιατί τα βουνά του νησιού αποτελούν βασικό πόλο έλξης χιλιάδων αθλητών από τον κόσμο, οι οποίοι καταφθάνουν για αναρρίχηση στα αναρίθμητα φυσικά της πεδία, που καλύπτουν όλους τους βαθμούς δυσκολίας και ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις επαγγελματιών, ερασιτεχνών αλλά και αρχάριων του αθλήματος.

Ακόμη κι αν ακούγεται υπερβολικό, η Κάλυμνος αποτελεί τη «Μέκκα» της αναρρίχησης, καθώς αποτελεί τον δεύτερο δημοφιλέστερο προορισμό παγκοσμίως. Καθ' όλη τη διάρκεια του έτους - αλλά κυρίως από την άνοιξη μέχρι και το φθινόπωρο -καταφθάνουν στο νησί χιλιάδες αθλητές για να δοκιμαστούν στις 2200 διαφορετικές αναρριχητικές διαδρομές (πεδία αναρρίχησης) που έχουν ανοιχτεί για τον σκοπό αυτό στα βραχώδη όρη και συντηρούνται με τη συμβολή του δήμου Καλυμνίων.

Οι αθλητές ή απλά οι λάτρεις της αναρρίχησης συνδυάζουν το ιδιαίτερα δημοφιλές στο εξωτερικό σπορ με τον τουρισμό, γεγονός που ενισχύει την τοπική οικονομία. Θέλοντας να προωθήσει την ήδη ξακουστή δραστηριότητα του νησιού, ο δήμος Καλύμνου διοργανώνει φέτος, για πρώτη φορά, το 1ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Αναρρίχησης (28-30 Σεπτεμβρίου), στο οποίο συμμετέχουν περισσότεροι από 250 αθλητές από όλες τις ηπείρους - ανάμεσά τους και καταξιωμένα ονόματα με παγκόσμιες διακρίσεις- οι οποίοι θα διαγωνιστούν για την υψηλότερη βαθμολογία και τα χρηματικά έπαθλα των 10.000 ευρώ και των 5000 ευρώ σε εξοπλισμό.

«Κάθε χρόνο επισκέπτονται το νησί περίπου 6000-7000 αναρριχητές από κάθε πλευρά του πλανήτη. Η Κάλυμνος διαθέτει για τους αναρριχητές την ιδανική πρώτη ύλη, δηλαδή τα βράχια, αλλά και καλή οργάνωση των πεδίων της. Έχουν ανοιχτεί από αθλητές συνολικά 2200 διαδρομές όλων των βαθμίδων δυσκολίας, που ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις παγκόσμιων πρωταθλητών, αλλά καθιστούν εφικτή τη δραστηριότητα ακόμη και από αρχάριους τουρίστες που θέλουν απλά να δοκιμάσουν» εξηγεί στο ΑΜΠΕ ο εκπαιδευτής αναρρίχησης και οδηγός βουνού Άρης Θεωδορόπουλος.

Οι χώρες προέλευσης των «πιστών» του αναρριχητικού τουρισμού είναι κυρίως ευρωπαϊκές (Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία, Πολωνία, Ισπανία, Βέλγιο, Αυστρία), ωστόσο επισκέπτονται το νησί και αθλητές από την Αυστραλία, την Ιαπωνία, την Βραζιλία, τις ΗΠΑ, τη Νότιο Αμερική κ.α. που συνδυάζουν το αγαπημένο τους άθλημα με διακοπές.

Στο νησί, εξάλλου, δραστηριοποιείται σημαντικός αριθμός δασκάλων και εκπαιδευτών, που λειτουργούν σχολές αναρρίχησης για ενδιαφερόμενους από 10-70 ετών, ενώ έχουν συσταθεί ιστοσελίδες και οδηγοί για τους επισκέπτες, με οδηγίες για το άθλημα και πληροφορίες σχετικά με την άφιξη και τη διαμονή στο νησί.

Το 1ο Φεστιβάλ Αναρρίχησης

Πρόκειται για την πρώτη τέτοια μεγάλη διοργάνωση που πραγματοποιείται στην Ευρώπη και περιλαμβάνει τρεις διαφορετικούς διαγωνισμούς- υψηλής, μέσης και μικρής δυσκολίας- πραγματοποιηθούν σε συνολικά 551 αναρριχητικά πεδία, εκ των οποίων τα οχτώ θα είναι νέες και ανεξερεύνητες διαδρομές, που ανοίχτηκαν ειδικά για το Φεστιβάλ.Το 1ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Αναρρίχησης πραγματοποιήθηκε  28-30 Σεπτεμβρίου

http://www.protothema.gr

Εδώ είναι Βαλκάνια: 3 πόλεις ανακάλυψη

της Ηρώς Κουνάδη 

Έχει μάλλον καταστεί προφανές –κι αρκεί μια ματιά στη δεξιά στήλη των «Σχετικών Άρθρων» προς επαλήθευση– ότι τα αγαπάμε πολύ τα Βαλκάνια. Γιατί αποτυπώνουν σε κάθε γωνιά τους την τρέλα και τη χαρά της ζωής παρά τις δυσκολίες (τους; ή μήπως της;) των ταινιών του Κοστουρίτσα. Γιατί, όσο κι αν επιμείναμε να «ανήκουμε στη Δύση», κι όσο κι αν την κρύβαμε μέχρι που την αποβάλλαμε, την κουλτούρα τους αυτή κάπου την αναγνωρίζουμε σαν δική μας –ίσως και να τη νοσταλγούμε λίγο. Γιατί, απλά, αντικειμενικά και πέρα από αναλύσεις και κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις, είναι πανέμορφα. 

Αναπάντεχα πανέμορφα. Ίσως και συγκινητικά πανέμορφα. Γιατί, ας πούμε, από τη Δυτική Ευρώπη το περιμένεις να είναι πανέμορφη. Σχεδόν το απαιτείς. Είχε, τουλάχιστον εδώ και μισό αιώνα, την οικονομική δυνατότητα, το χρόνο της και την ησυχία της για να φτιαχτεί. Όταν, όμως, διασχίζεις οδηγώντας μια πόλη που την είχες φανταστεί βομβαρδισμένο τοπίο σταματώντας κάθε λίγο για να θαυμάσεις την αρχιτεκτονική περασμένων αιώνων που αποτυπώνεται στα κτίρια του ιστορικού κέντρου της και να ανακατευτείς με το πλήθος στα πλακόστρωτα δρομάκια του, καταλήγοντας για καφέ σε μεγάλες, ανοιχτές πλατείες με θέα σε καταγάλανα ποτάμια και περίτεχνες γέφυρες, τότε εκπλήσσεσαι. Σχεδόν συγκινείσαι. 

Περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, το αίσθημα αυτό είναι εμφανές στις μικρότερες πόλεις της χερσονήσου. Μακριά από το hype των πρωτευουσών, που ούτως ή άλλως περίμενες ότι θα είναι οι πρώτες που θα ορθοποδήσουν και (ή μήπως επειδή;) θα αρχίσουν να μαζεύουν τουρίστες, οι σχετικά άγνωστες γωνιές των βαλκανικών χωρών αξίζουν όσο χρόνο μπορείς να διαθέσεις για να τις ανακαλύψεις. Αν μη τι άλλο, γιατί όταν με τον καιρό ακολουθήσουν την πορεία του «θαύματος της Κροατίας» θα μπορείς να λες ότι εσύ τις αγάπησες πρώτος. 

Μόσταρ, Βοσνία Την πρωτεύουσα της Ερζεγοβίνης την έχετε πιθανότατα ακουστά για τους λάθος λόγους: για τον βομβαρδισμό της πανέμορφης γέφυράς της, το 1993, κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Γιουγκοσλαβίας. Η γέφυρα ξαναχτίστηκε από την αρχή, πανομοιότυπη και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είχε χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή της το 1556. 

Από το 2004, οπότε και ολοκληρώθηκαν οι εργασίες, έχει φωτογραφηθεί από κάθε πιθανή γωνία, έχει υποδεχθεί εκατομμύρια επισκεπτών, έχει φιλοξενήσει το καταδυτικό πρωτάθλημα –κάθε Ιούλιο οι φαν των extreme sports βουτούν στα 21 μέτρα που τη χωρίζουν από το ποτάμι– πέντε συναπτά καλοκαίρια και έχει ξαναγίνει σύμβολο ενότητας των δύο αντικριστών οχθών του ποταμού Neretva, που όπως ίσως θα μαντέψατε αντιστοιχούν στη μουσουλμανική και τη χριστιανική συνοικία της πόλης. 

Ένα πανέμορφο ιστορικό κέντρο, όλο γεφυράκια, λιθόκτιστα καλντερίμια, πέτρινα κτίρια με κεραμιδοσκεπές, και τζαμιά του 16ου αιώνα, είναι η καρδιά του Μόσταρ. Τα καταγάλανα νερά του ποταμού που το χωρίζουν στα δύο και οι κατάφυτες βουνοπλαγιές που το πλαισιώνουν βάζουν την τελική πινελιά σε μια πόλη που θα μπορούσε άνετα να είναι πίνακας ζωγραφικής. Πανέμορφα café και cozy ταβερνάκια βγάζουν τραπέζια στις ταράτσες τους όταν ο καιρός είναι καλός, και σας προκαλούν να σπαταλήσετε μια ολόκληρη μέρα χαζεύοντας τη γέφυρα, το ποτάμι και την πόλη από κάθε πιθανή γωνία. 

Ο μόνος λόγος για να αντισταθείτε στον πειρασμό, είναι ότι πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθείτε το Μουσείο της Εργεγοβίνης, που στεγάζεται ακριβώς δίπλα στη γέφυρα, στο σπίτι του Προέδρου της Γιουγκοσλαβίας Džemal Bijedić που πέθανε υπό ανεξιχνίαστες συνθήκες το 1978. Για να παρακολουθήσετε το 10λεπτο βίντεο που αφηγείται την Ιστορία της Γέφυρας, το οποίο προβάλλεται σε μία από τις αίθουσες του μουσείου, θα χρειαστείτε χαρτομάντιλα. Μια επίσκεψη αξίζουν, επίσης, τα δύο τζαμιά της πόλης, Karadjozbeg και Koski Mehmed Paša, κτισμένα το 1557 και 1618, η Καθολική Εκκλησία και το Τούρκικο Σπίτι –στην ουσία ένα μουσείο διαμορφωμένο σαν αριστοκρατική κατοικία της εποχής της οθωμανικής κυριαρχίας. 

Πού θα μείνετε: Στο ατμοσφαιρικό ξενοδοχείο – μουσείο Bosnian National Monument Muslibegovic House, οι τιμές του οποίου ξεκινούν από 70 ευρώ για το δίκλινο δωμάτιο με πρωινό, στο στιλάτο Kriva Cuprija, σε απόσταση αναπνοής, μόλις 70 μέτρα από τη Γέφυρα, σε τιμές που ξεκινούν από 56 ευρώ για το δίκλινο δωμάτιο με πρωινό, ή στο Pellegrino, στην καρδιά της Παλιάς Πόλης, σε τιμές που ξεκινούν από 60 ευρώ το δίκλινο δωμάτιο με πρωινό. 

Πού θα φάτε: Το εθνικό πιάτο της Βοσνίας, ćevapčići, μικρά κεμπαπάκια σε πίτα με τυρί κρέμα, και άλλες τοπικές σπεσιαλιτέ θα δοκιμάσετε στο Grill Centar και το Rondo, διεθνή κουζίνα στο MM και… μια μείξη των δύο στις ταράτσες των Šadran και Taurus. 

Novi Sad, Σερβία Το Novi Sad, πάλι, κατά πάσα πιθανότητα το έχετε ακουστά για τους σωστούς λόγους: για το Exit, το μεγαλύτερο καλοκαιρινό φεστιβάλ ετούτης της ταλαίπωρης γωνιάς της Γηραιάς Ηπείρου, που μαζεύει κάθε χρόνο την αφρόκρεμα του παγκόσμιου μουσικού στερεώματος σε ένα τετραήμερο αντάξιο του Glastonbury. Περισσότερα επ’ αυτού όταν ο καιρός θα είναι εγγύς. Προς το παρόν, να τονίσουμε ότι το Exit είναι απλά η αφορμή, και όχι η (μοναδική) αιτία για να επισκεφθείτε την πόλη που ο Lonely Planet έχει χαρακτηρίσει «Βελιγράδι με Valium». 

Ένα κουκλίστικο ιστορικό κέντρο, γεμάτο εντυπωσιακά art nouveau κτίρια, περίτεχνες εκκλησίες, πολύβουους πεζόδρομους, ανοιχτές πλατείες και πολύχρωμα καταστήματα, που βρέχει τα πόδια του στα νερά του Δούναβη, χαζεύοντας τη θέα στον καταπράσινο λόφο που στολίζεται από το μεσαιωνικό Κάστρο του Petrovaradin. Αφιερώστε τουλάχιστον ένα απόγευμα για να το περπατήσετε, να θαυμάσετε την πανοραμική θέα της πόλης από εκεί πάνω, να επισκεφθείτε το Μουσείο της Πόλης του Novi Sad, και το Πλανητάριο που στεγάζονται εδώ, και να σημειώσετε τις… κρυφές γωνιές του απόρθητου στην Ιστορία του Κάστρου, γιατί εδώ μέσα είναι που θα περάσετε ένα ολόκληρο τετραήμερο παρακολουθώντας συναυλίες το επόμενο καλοκαίρι. 

Οι όχθες του Δούναβη θα έχουν τότε μετατραπεί σε οργανωμένες παραλίες, με ξαπλώστρες και beach bars, προκαλώντας μας για βουτιές με θέα στην –πάντα καταπράσινη– απέναντι όχθη. Προς το παρόν, θα περπατήσετε ή θα νοικιάσετε ποδήλατο για ατελείωτες βόλτες στον πεζόδρομο που αγκαλιάζει την απέναντι όχθη του κάστρου, και ο οποίος με τη σειρά του περικυκλώνεται από ένα πανέμορφο –το μαντέψατε, καταπράσινο– πάρκο. Όταν σουρουπώσει, θα επιστρέψετε στο ιστορικό κέντρο για να το ξαναπερπατήσετε και να το ξαναερωτευτείτε από την αρχή, λουσμένο στον ατμοσφαιρικό νυχτερινό φωτισμό του που αλλάζει τελείως την εικόνα του. 

Ίσως περισσότερο από την ίδια την πόλη, θα λατρέψετε τους χαλαρούς ρυθμούς ζωής της. Αμέτρητα café βγάζουν τραπεζάκια σε πεζόδρομους και πλατείες, για να χαζεύετε με τις ώρες τον κόσμο που περνά, μικρά, συμπαθητικά ταβερνάκια σερβίρουν τοπικές σπεσιαλιτέ σε αυλές και αίθρια, και το βράδυ το πάρτι μεταφέρεται σε cozy μπαράκια γεμάτα κόσμο και καπνό. 

Πού θα μείνετε: Στο cozy Car Royal Appartments, σε τιμές που ξεκινούν από 60 ευρώ το δίκλινο, στο minimal –σε ύφος διακόσμησης, όχι σε παροχές– Boutique Hotel Arta, σε τιμές που ξεκινούν από 70 ευρώ το δίκλινο με πρωινό, ή στο εντυπωσιακό Hotel Gymnas, σε τιμές που ξεκινούν από 65 ευρώ το δίκλινο με πρωινό (55 ευρώ αν κάνετε την κράτηση μέσω του Booking). Αν το budget σας δεν είναι σφιχτό, η κορυφαία ίσως επιλογή στην πόλη είναι το 5άστερο Hotel Park, στο λόφο του Petrovaradin, οι τιμές του οποίου ξεκινούν από 100 ευρώ για το δίκλινο δωμάτιο με πρωινό. 

Πού θα φάτε: Τοπικές σπεσιαλιτέ στα Fontana, Čerčil και Balkan Ekspress. Ινδονησιακή (!) κουζίνα, αν καταλήξετε ότι η σέρβικη δεν είναι το γούστο σας, ή απλά θέλετε μια αλλαγή, στο Surabaja. Εξαιρετική κουζίνα, που παντρεύει έξυπνα τοπικές και διεθνείς συνταγές, σερβίρει και το Zeppelin, το εστιατόριο επάνω στο πλοίο που είναι αραγμένο στην όχθη του Δούναβη –bonus η εξαιρετική θέα στο Κάστρο του Petrovaradin. 

Koprivshtitsa, Βουλγαρία Και φτάσαμε αισίως στην πόλη –ή μήπως αρμόζει περισσότερο να πούμε στο χωριό;– που το πιθανότερο είναι, αν δεν το έχετε επισκεφθεί, να μην το έχετε και ακουστά. Φωλιασμένο ανάμεσα σε καταπράσινα βουνά, μεταξύ της Σόφια και του Κάρλοβο, είναι ένα ολοζώντανο μουσείο αρχιτεκτονικής της περιόδου της Βουλγαρικής Αναγέννησης. Λιθόκτιστα δρομάκια, παραδοσιακή αρχιτεκτονική και περίτεχνα γεφυράκια να αγκαλιάζουν ένα μικρό ρυάκι συνθέτουν την εικόνα ενός τόπου ξεχασμένου στο χρόνο. 

Περί τα 400 διατηρητέα κτίρια ιστορικής και αρχιτεκτονικής σημασίας μας προκαλούν να περάσουμε ατελείωτες ώρες περπατώντας τους δρόμους του χωριού, θαυμάζοντας και φωτογραφίζοντάς τα. Από τα αξιοθέατα που αξίζει να επισκεφθείτε είναι το Μουσείο – Σπίτι του ποιητή Dimcho Debelyanov, που φιλοξενεί εκθέματα για τη ζωή και το έργο του, καθώς και έξι ακόμη Σπίτια – Μουσεία, διαμορφωμένα και διακοσμημένα ανάλογα με την εποχή και την περιοχή στην οποία αντιστοιχεί η εξωτερική αρχιτεκτονική τους. 

Μακράν του να αποτελεί μια Disneyland της παράδοσης, η Koprivshtitsa είναι ένα ολοζώντανο χωριό, με φιλικότατους κατοίκους, που θα σας αντιμετωπίσουν σαν επισκέπτες, όχι σαν τουρίστες. Γνωστό ως ο τόπος απ’ όπου ξεκίνησε η βουλγαρική επανάσταση εναντίον των Τούρκων, στις 20 Απριλίου του 1876, το χωριό σχεδόν εγκαταλείφθηκε μετά την ανεξαρτησία της χώρας, για να κηρυχθεί το 1971 προστατευόμενος ιστορικός οικισμός. 

Πολλά από τα πανέμορφα, διατηρητέα κτίρια έχουν μετατραπεί σε ξενοδοχεία, καθιστώντας την Koprivshtitsa ιδανική στάση αν θέλετε λίγο έξτρα ρομαντισμό στο road trip σας. Ιδιαίτερα αν την πετύχετε χιονισμένη, πολύ δύσκολα θα αντισταθείτε στον πειρασμό να μείνετε μερικές ημέρες παραπάνω. 

Πού θα μείνετε: Στο παραδοσιακό Kalina Hotel, σε τιμές που ξεκινούν από 20 ευρώ το δίκλινο με πρωινό, ή στο κουκλίστικοTrayanov Kâshta, σε τιμές που ξεκινούν από 40 ευρώ το δίκλινο με πρωινό. 

Πού θα φάτε: Τοπικές, παραδοσιακές σπεσιαλιτέ στα Chuchura, Mehana 20 April, Pod Starata Krusha και στο ατμοσφαιρικό Dyado Liben. 

http://www.in2life.gr