Το μεγαλύτερο σπήλαιο στον κόσμο ονομάζεται Hang Son Doong (Ποτάμι στο Βουνό), βρίσκεται στο Βιετνάμ και είναι τόσο μεγάλο που χωράει μέσα του μέχρι και ένας ολόκληρος ουρανοξύστης, ενώ περιέχει ζούγκλα αλλά ακόμη και σύννεφα!
Φανταστείτε να ξυπνήσετε μια μέρα σε ένα νησί εντελώς ξαφνικά (Lost κατάσταση) να ρίξετε μια ματιά γύρω σας και να αντικρίσετε εικόνες όπως αυτές που θα δείτε στην συνέχεια, στις φωτογραφίες που ακολουθούν..
Η πρώτη εντύπωση σας θα είναι να νομίζετε ότι δεν είστε στην Γη, ότι σας απήγαγαν εξωγήινοι και σας μετέφεραν σε κάποιο άλλο πλανήτη. Η πραγματικότητα βέβαια θα είναι ότι είστε ακόμη στη Γη, πιο συγκεκριμένα στο νησί Ευδαιμονία ή αν θέλετε Σανσκριτικά Socotra (Σοκότρα)
Το αρχιπέλαγος Σοκότρα είναι τμήμα του εδάφους της Υεμένης και αποτελείται από μια μικρή αλυσίδα από τέσσερα νησιά στον Ινδικό Ωκεανό. Το Σοκότρα έχει παρθένες παραλίες, τρομακτικά βουνά και τερατώδης μοναδικά σπήλαια. Το νησί Σοκότρα είναι διάσημο για τη μοναδική χλωρίδα του, και το ένα τρίτο των φυτών που βρέθηκαν στο νησί δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στον πλανήτη!!!
Το Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών για την ανάπτυξη έχει συμπεριλάβει από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και τα «Γκαλαπάγκος του Ινδικού«, όπως τα αποκαλούν οι ταξιδιωτικοί πράκτορες που διακινούν γκρουπ φανατικών οικοτουριστών απο κάθε γωνιά της γης στα νησιά του συμπλέγματος.
Σκοπός του προγράμματος: αφ’ ενός η προστασία και η διατήρηση του φυσικού θησαυροφυλακίου των νησιών, αφ’ ετέρου η βελτίωση των όρων διαβίωσης του τοπικού πληθυσμού, που τα βγάζει πέρα με μεγάλες δυσκολίες. Αν δεν φτάσουν οι φωτογραφίες για να σας κάνουν να αποφασίσετε ότι αυτός είναι ο ονειρικός Τουριστικός προορισμός σας, δείτε και το βίντεο στο τέλος του άρθρου!
Το Ko Panyi βρίσκεται στην επαρχία Phang Nga στην… Ταϊλάνδη, μέσα σε έναν επίγειο εξωτικό παράδεισο από μικρά νησάκια. Πρόκειται για ένα ψαροχώρι, με πληθυσμό περίπου 200 οικογένειες ή αλλιώς σχεδόν 2000 κατοίκους, που στο μεγαλύτερο μέρος του είναι χτισμένο μέσα στη θάλασσα.
Το Ko Panyi δημιουργήθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα από νομάδες ψαράδες της Ινδονησίας. Την εποχή εκείνη ωστόσο, οι νόμοι της περιοχής απαγόρευαν την κατοχή γης σε οποιονδήποτε μη ταϊλανδέζικης καταγωγής. Για αυτό το λόγο, οι νομάδες που εγκαταστάθηκαν εκεί έχτισαν τα σπίτια τους πάνω σε ξύλινους στύλους, κοντά στην ξηρά όπου θα ήταν προστατευμένα από τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες, αλλά και δε συνιστούσαν κατοχή γης.
Με το πέρασμα του χρόνου ήρθε και η τουριστική ανάπτυξη της χώρας και οι νόμοι άλλαξαν, επιτρέποντας σε ξένους την ιδιοκτησία γης. Έτσι το χωριό άρχισε να επεκτείνεται προς τη στεριά, αποκτώντας τελικά τη μορφή που έχει σήμερα.